เห็นรายการคัดเลือกบอลโลกผมถึงกับร้องว้าว!ช่วงนั่นยกให้เป็นอันดับหนึ่งของอาเชียนเลยสู้กับทีมยักษ์ระดับหัวแถวของเอเชียได้สนุกสูสีดัดทีมดังจนเข้ารอบ 16 ทีม ในรอบนี้แม้จะด้อยก่วารอบแรกแต่ก็ใช่ว่าจะขี้เหร่

ผมติดตามวอลเลย์บอลหญิงมาสิบกว่าปี   เท่าที่จำความได้ตั้งแต่ 2012 2016 และครั้งนี้ 2020  เหมือนเราขาดอีกก้าวเดียวเราจะได้ไป โอลิมปิค  แต่ยอมรับว่าในเอเซียเรายังเป็นที่ 4 รองจากจีน ญี่ปุ่

ทีมเหล่านี้อยู่ในกลุ่มคัดชาเลนเจอร์คัพทั้งนั้น แต่ล่าสุดโปรโตริโก้สูสีกับอิตาลี และอาเจนติน่าก็สูสีกับจีนนะครับ

ส่วนสูงเฉลี่ยอยู่รั้งท้ายถ้าเทียบในกลุ่มชาติ TOP 10  TOP 20 เทียบกับไทยคือสูสีเลย  (เหมือนเคยได้ยินในบางปีว่าหญิงไทยเคยสูงเฉลี่ยชนะญี่ปุ่นนิดนึงด้วย) แต่ทำไมถึงสู้กับทีมระดับโลกเก่งๆได้หลาย

เรามัวแต่ไขว่คว้าหานักกีฬารูปร่างสูงใหญ่ เพื่อที่จะได้ต่อกรกับคู่แข่งต่างชาติได้อย่างสนุกสูสี แต่จริงๆแล้วเรามองข้ามไปหรือเปล่าว่า เรื่องที่เราต้องปรับปรุงและแก้ไขอย่างด่วน คือเรื่องของสภาพจิตใจที่ไม่

ดูเเล้วยิ่งห่างไกลระดับเอเซียครับ ถีงจะมีตัวครบๆก็ยังยาก เเต่ก็อยากให้สู้ต่อเพื่ออย่างน้อยก็เป็นการพัฒนาหนทางให้นักเตะเรามีการยอมรับจากลีกใหญ่ๆในเอเชียมากขึ้น ส่วนบอลโลกถึงจะเพิ่มโควต้าให้เอเซียถึง10ท