คือผมสงสัยน่ะครับ บางครั้งพ่อแม่เราก็ไม่ได้ทำอะไรที่ถูกต้องทั้งหมดเสมอไป
ดังนั้นการที่เราจะตอบโต้หรือจะอธิบายอะไรที่อาจจะฟังดูขัดใจพ่อแม่บ้าง แต่ไม่ได้ก้าวร้าวก็น่าจะเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ใช่เหรอครับ
ปกติการทะเลาะกันที่เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ เพราะว่าเราอยู่ด้วยกันทุกๆวัน อะไรที่ขัดใจกระทบกระทั่งมันต้องมีบ้าง
แต่ก็จะแย้งไปด้วยเหตุผลที่ผมคิดได้ ณ ตอนนั้น ซึ่งก็อาจจะมีตอบโต้ด้วยอารมณ์ไปบ้าง ถ้าอีกฝ่ายเริ่มประเด็นด้วยการใช้อารมณ์ร่วมก่อน
แต่หลังๆผมกลายเป็นคนที่ดูไม่ดีในสายตาของเขาไปเลยอะครับ อย่างเช่น หาว่าชอบเถียงแม่ ทั้งๆที่ว่าทุกครั้ง ย้ำว่าทุกครั้ง
ผมไม่ใช่คนที่เริ่มเปิดประเด็นจะทะเลาะด้วยก่อนเลย แต่ผมค่อนข้างจะทนกับถ้อยคำที่เบลมหรือเหยียดหยามไม่ได้น่ะครับ
ได้ฟังแล้วมันของขึ้นทุกที ส่วนแม่ผมเขาก็เป็นคนค่อนข้างจะอีโก้สูงน่ะครับ คือเชื่อมั่นในสิ่งที่เองคิดและรู้สึกเสมอ
ซึ่งอะไรที่ผมพอจะเตือนได้ผมก็จะเตือน
เพราะผมบอกตามตรงนะครับ ว่าไม่ค่อยอยากให้เขามีปัญหากับใคร ชีวิตปวดหัวพออยู่แล้ว 555 แต่ว่าก็ไม่ค่อยได้ผล แม่ใจเย็นได้ไม่นาน 
เขามักจะชอบให้ผมเห็นไปในทางเดียวกับเขามากกว่า ขัดไปเป็นเรื่อง ทะเลาะกันอีก 555
อย่างวันนี้น่ะครับ เราขัดใจกันเรื่องอะไรมาก่อนไม่รู้ จำไม่ได้เพราะไม่ใช่คนเริ่มเปิดประเด็นทะเลาะ แต่ว่ามีบุคคลที่สามเข้ามาพอดีซึ่งเป็นเด็กๆอะครับ
บอกๆภาษาถิ่นเล่นๆ "อย่าเถียงกั๋นๆ" ไรงี้อะครับ ซึ่งสถานการณ์ตอนนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรที่รุนแรงเท่าไหร่ เบสิกๆเท่านั้นเอง แต่แม่ผมก็แบบพยักเพยิดทันที เห็นไหม ลูกที่ไม่ดีเถียงแม่ ห้ามเถียง บลาๆๆ ผมก็เลยบอก"โธ่ เขาก็หมายถึงทั้งคู่แหละแม่" แม่ก็ไม่ยอมสิครับทีนี้ ว่าผมอีกเป็นชุด ผมก็เริ่มจะขัดใจเหมือนกัน "ทำไมล่ะ คนเป็นแม่ว่าลูกได้ฝ่ายเดียวเหรอ คนเป็นลูกจะเถียงหรืออธิบายบ้างไม่ได้เลยหรือไง"  แม่ผมก็ตอบเชิงจริงจังว่า"ไม่ได้ แม่เป็นฝ่ายว่าลูกได้อย่างเดียว คนเป็นแม่จะตบลูกก็บยังได้" ผมขึ้นสุดๆเลยครับ ผมหยุดคำพูดที่จะออกจากปากผมไว้แต่เท่านี้ เพราะมันพูดอะไรต่อไม่ออกแล้วอะครับ โกรธสุดๆแต่แสดงออกไม่ได้เลย ต่อมานั่งรถด้วยกัน ก็ไม่ได้ตึงเครียดเท่าไหร่นะครับ เพราะบ้านเราชินแล้วกับการปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ แต่พอกลับมาบ้าน แม่ผมเขาก็พูดๆเชิงว่าๆน่ะครับ ว่าไม่ชอบให้ผมโต้แม่ต่อหน้าคนอื่น ผมคิดในใจเลยนะครับ ว่าผมไม่เคยเริ่มก่อนเลย แล้วแม่ไม่เห็นใจผมบ้างเลยเหรอ ว่าผมก็ไม่ชอบถูกต่อว่าอย่างเสียๆต่อหน้าคนอื่นๆเหมือนกัน เข้าใจว่าหวังดี แต่บางครั้งมันแรงเกินไป แล้วคนอื่นๆเขาจะ respect ผมได้ยังไงล่ะครับ เพราะว่าผมเองอายุก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วน่ะครับ เล่ามาซะยาวเลย คือผมไม่เคยคิดจะเป็นปฏิปักษ์กับคนในครอบครัวเดียวกันเลยนะครับ แค่อยากระบายความรู้สึกอัดอั้นที่เกิดขึ้นสะสมที่ไม่รู้จะไปคุยกับใครแค่นั้น ขอบคุณสำหรับพื้นที่สนทนาครับ