คือเรื่องมีอยู่ว่า ** คบกับแฟนมา 3- 4 ปี
มีลูกชาย1คน  ( ระหว่างที่คบกันมานะค่ะ ฝ่ายชายเป็นคน เที่ยวกับเพื่อนกลับบ้านดึก  งานไม่ทำ  นอนกลางวัน  กลางคืนก็ไปนั้งกับเพื่อน  เราทำงานฝ่ายเดียว  ทำงานบริษัทค่ะ  รายได้คงที่ ส่วนเขา ไม่ดิ้นรนหางาน ไร้สาระไปวันๆ  เคยแอบคุยกับแฟนเก่า  ซึ่งเมื่อก่อนเราไม่มีงานทำเป็นคนโวยวาย รับไม่ได้ที่ เขาเป็นคนแบบนี่ ด่าสารพัด ก็ไม่ดีขึ้น เป็นคนแรงด้วยค่ะ  ปากนี้ด่าเจ็บค่ะ  แต่เขาไม่มีผุ้หญิงคนใหม่นะค่ะ  แค่คุยกับแฟนเก่า  โทรศัพท์นี่ ไม่ให้จับเลยค่ะ  ))   ## ตอนนี่เรามีงานทำแล้วค่ะ ทำงานออฟฟิศในบริษัทแห่งนึง  พอเข้าสังคม วัยทำงาน  เจอคนมากมายหลายรูปแบบ เริ่มเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น คิดได้กับสิ่งที่เคยโวยวายไป ว่าทำได้อย่างไร
อีกอย่างเราเป็นคน  ไม่ชอบให้ตัวเองโทรม อัพเดทตัวเองอยู่เสมอค่ะ  คิดแค่ว่าผู้หญิงต้องยืนด้วยขาตัวเอง ต้องมีงานทำ  ต้องมีเงิน  ทุกวัยนี้ ไม่เคยคิดพึ่งเขาเลยค่ะ
เคยทะเลาะกัน  เขาออกนอกบ้าน ไปเป็นเดือนๆ ไม่เข้าบ้าน  เขาก็เคยขอโอกาสนะค่ะ  แต่เราผิดไม๊  ใจเรา รู้สึกเฉยชามาก เขาขอโอกาสมาอยู่บ้าน  เราก็ไม่พูดไรนะค่ะ  แม่เราเป็นคนพูด ถ้ากลับ มาก็ทำตัวให่ดีขึ้น  สงสารลูก นู้นนี้นั้น   เวลาเขามากอด เรากลับ ไม่รู้สึกรักเลยค่ะ  เฉยชามาก  เขาเป็นคนสูบบุหรี่  แล้วเรารู้สึกเหม็น ไม่อยากกอด  ไม่ชอบ  หงุดหงิดใจ  เอาง่ายๆ  เบื่อเขาไปแล้วค่ะ  

#เรื่องพอประมาณนี่ค่ะ  แม่ว่าเราเป็นคนใจแข็ง แต่หารู้ไม่ ว่าเราทนอะไรมา ที่ผู้ใหญ่เขาไม่รู้ ผู้ใหญ่เขาจะชอบพูดว่า  ทำไรก็สงสารลูก  อยากให้เราอยู่กันจนแก่เฒ่า  

#แต่ใจเรา ไม่รุ้สึกไรแล้ว  เราควรทำอย่างไร  
#อีกอย่าง  เราไม่ชอบ จมปลัก ไม่ชอบให้ใครมาดึงลงเหว  เป็นคนพยายามหาสิ่งดีๆเข้าหาตัวเอง  เพราะลูกชายโตขึ้นทุกวัน  เรากลัววันนึง ลูกจะคิดว่าเราทิ้งพอเขาไปเอง  เราจะดูร้ายในสายตาคนอื่น  

#ใครเป็นแบบเราบ้างค่ะ  😣😪😢 เห้อ !!!