สวัสดีค่ะ   เราเปนคนใต้ได้แฟนภาคอีสานค่ะ  ครอบครัวเค้าทำงานที่กรุงเทพ  เเฟนเลยชวนมาทำงานด้วยได้อยู่ด้วยกัน  เราอยู่ที่นั้นไปสักพัก ก็เริ่มมีปัญหาค่ะ  แม่แฟนทะเลาะกับแฟนบ้างพลางมาว่ารักเรามากกว่าแม่และครอบครัวตัวเอง  เราก็ร้องไห้ค่ะ  โดยกดดันตลอดทางคำพูด  การกระทำ  ยิ่งมีคนชมเราวันนั้นเราจะโดยเบียนเป็นพิเศษ   เหมือนเค้าจะไม่ชอบเราทั้งที่เราก้ไม่ได้ทำไรไม่ดี   เค้าจะเปนคนเข้าข้างลุกชายค่ะ ทะเลาะ  หรือว่า   ตำหนิ  ลูกเค้าไม่ได้นะค่ะ  เค้าจะด่าเราชุดใหญ่  บางเรื่องเราก้ไม่ผิด  เรื่องล่าสุดที่ทำให้เราตัดสินใจเดินออกมาจากจุดนั้น หลังจากอดทนมาเป็นปี   วันนั้นเปนวันไหว้ครูของทางร้าน  พวกผู้ชายเรยฉลองกัน  แฟนเรากินเหล้านัก  แม่แฟนด้วยค่ะ   เค้าจะเล่นไพ่กัน   เเฟนเราเล่นเสียไปเยอะค่ะ  จนเราบอกพอเดี่ยวไม่มีตังจ่ายงวดรถ  เค้าไม่ฟังบอกตังก้ตังเค้า  เราเรยส่งตัวทั้งหมดให้เค้าแล้วเดินออกมาจนเรามายุห้องเปนห่วงเรยกลับไปอีกทีแม่แฟนก็ด่าว่าเราชุดใหญ่  แต่เราไม่เถียงไม่พูดอะไรนะค่ะ  ไม่อยากมีปัญหา  เราไปหาแฟนเค้าด่าเราหยาบๆคำหนึ่งเราก้เรยบอกว่าจะเอาแบบนี้ใช่ไหมงั้นเราก้กลับบ้าน  ปกติเค้าจะมาง้อแต่นี้เค้าหายไปกับรถยนต์จนตี4พี่สะใภ้โทมาว่าแฟนโดนรถชน  แต่เค้าไม่เปนอะไร ปลอดภัย  เราเลยตัดสินใจกลับบ้านเพราะกลัวแม่แฟนจะมาทำร้าย   ทุกคนทักโทถามหาแต่แฟนเราทุกคนในครอบครัวเค้าสงสารแต่แฟนเราไม่มีใครสงสารเราเลย เราก็เจ็บ   เราก็เสียใจ  พอเค้ากลับถึงบ้านก็โทมาหาเรา เราบอกเลิกเค้า  แต่เค้าไม่ยอมเค้าบอกอย่าทำให้เครียดกว่านี้  แค่เรื่องรถก็เครียดแล้วแล้วเราถามไปทำไม  เค้าบอกเค้าฟิวขาด  คิดไม่ได้  เค้าบอกพร้อมขอโทษหลายต่อหลายครั้ง  เราก็อภัยเค้าเรายอมรับเรารักเค้ามาก  แต่เรากลับไปยุด้วยคงไม่ได้เพราะยุไปก็เป็นเหมือนเดิม  เราไม่อยากปวดหัวอีก  เราทำภูกแล้วใช่ไหมค่ะ