ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี.... มือแอบสั่นค่ะ



เราเลี้ยงพลูด่างเอาไว้ต้นนึงค่ะ
ตั้งเอาไว้ที่โต๊ะทำงาน
เติบโตแล้วสวยงามค่ะ ใบเขียว ดูแข็งแรง เลื้อยยาว.... ใครผ่านมาเห็นก้อชอบ


เมื่อวันหยุดที่ผ่านมา
เราเอาพลูด่างต้นนั้น ออกไปวางไว้ริมระเบียง เพื่อให้โดนแดดบ้าง.....

ค่ะ....เราลืม เก็บเค้าเข้าไป
แต่แค่วันเดียวนะคะ

ซึ่งเป็นวันเดียวที่......น่าจะทำร้ายพลูด่างต้นนั้นไม่น้อยเลย

เมื่อวานตอนสายๆ เราเดินไปเก็บต้นพลูด่างค่ะ  เราตกใจมาก....
ไม่คิดว่าแค่ช่วงเวลาสั้นๆ....มันทำให้พลูด่างต้นนั้น แทบไม่เหลือความงามที่มีอยู่เลย

ใบแห้ง  กรอบทั้งต้น...ทั้งๆที่น้ำเต็มแจกัน...


จะด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว หรืออย่างไรก้อแล้วแต่.....

เมื่อวานตอนเย็นเลิกงานเรานั่งมองพลูด่าง  ด้วยความรู้สึกผิด และเสียใจค่ะ...

คิดไปถึงตรงที่ว่า  เรื่องเล็กๆที่เราไม่ได้ตั้งใจ  ....ทำลงไปโดยที่ไม่ทันคิด

ผลที่ออกมา...ตรงหน้า
เราไม่มีโอกาสได้แก้ไขมันเลย....

ต้นไม้....จะรู้สึกยังไงที่ถูกทิ้งตากแดดไว้แบบนั้น......โดยเราคิดแทนว่าไม่เป็นไร

สุดท้าย คือ ต้นไม้พูดไม่ได้เนอะ.....

แทบไม่เหลืออะไรไว้เลย...นอกจาก
ยอดใบสุดท้าย แค่ใบเดียว.....




ค่ะ....พลูด่างต้นนั้นยังไม่ตายนะ
เราเองคงดูแลจนเค้ากลับมาสวยเหมือนเดิมแหล่ะค่ะ

แต่แค่อยากจะเล่าในมุมของเรา


ความรู้สึกของคนปลูก  กับ ความรู้สึกของต้นไม้....ที่ช่างแตกต่าง

ถ้าคุณเป็นคนปลูก...คุณจะทำยังไงคะ
แล้วถ้าคุณเป็นต้นไม้....คุณจะรู้สึกยังไง


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บอกตามตรงว่าเราสงสารต้นไม้มาก.....



ถึงกับเก็บมาดราม่าเอาเอง....
ว่าความรู้สึกของคนเองก้อคงเช่นกัน

เรื่องเล็กน้อย....ของคนคนนึง
แต่สำหรับอีกคน....เค้าอาจจะตายทั้งเป็น



ไม่ง่ายนะคะ.....ที่จะเยียวยาความรู้สึก