Maira BNK48

กระทู้สนทนา

EP 16
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

" ไอดอลผู้จากดาวแอสการ์ด ผู้เปลี่ยนฝูงวาฬที่ยืดยาดและเศร้าหมอง
ให้กลับมาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม วันนี้เราทำมาความรู้จัก มัยร่า BNK48 กันอีกสักนิดนึงกันเถอะ "

Maira BNK48
ชื่อ มะอิระ คูยามา
ชื่อเล่น มัยร่า
เกิดวันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2540
ภูมิลำเนา กรุงเทพมหานคร
หมู่เลือด A
งานอดิเรก ระบายสี
ฉายา กระเบนจากแอสการ์ด
สถานะ รุ่นที่ 2 จบการศึกษา

จริงๆถึงจะตั้งหัวข้อเหมือนเป็นโปรไฟล์เมมเบอร์ แต่จริงก็ไม่ใช่กระทู้เจาะตื้นเมมเบอร์ที่ไหนหรอก
แต่จะเรียกได้ว่าเป็นกระทู้อำลำมัยร่าของ จขกท ก็ว่าได้ เพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในอนาคตจะได้มีโอกาสเขียนถึงน้องในพื้นที่แห่งนี้อีกหรือป่าว
ถ้างั้นก็รีบๆเขียนมันตอนนี้เลยละกัน ในช่วงเวลาที่ยังเรียกเธอได้ว่า มัยร่า BNK48 อย่างเต็มปากอยู่

จริงๆพอมาย้อนดูกระทู้เก่าๆของ จขกท ก็ไม่เคยเขียนถึงน้องเลย อาจจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ และดันคิดได้อีกว่า
จขกท. เองก็มีซีรี่ย์เจาะตื้นเมมเบอร์ BNK48 อยู่ ในเมื่ออยากเขียนถึงน้องอยู่พอดีอยู่แล้ว ก็เขียนลงไปในซีรี่ย์นี้เลยก็แล้วกัน
เพราะฉะนั้นเตือนเอาไว้อีกครั้ง ว่านี่ไม่ใช่ไม่ใช่กระทู้โปรไฟล์เมมเบอร์แต่อย่างใด ข้อมูลตรงไหนผิดพลาดไปหรือไม่ครบถ้วน
ต้องขอโทษน้องและแฟนคลับเอาไว้ ณ ที่นี้ เพราะนี่เป็นเพียงข้อความจากแฟนคลับคนหนึ่ง ที่ต้องการส่งถึงเมมเบอร์คนหนึ่งก็เท่านั้นเอง
เอาละ เกริ่นมาเยอะ จนหลายคนเริ่มขี้เกียจอ่านแล้ว ไปรู้จักน้องตามความทรงจำของ จขกท กันเลยดีกว่า Go Go

มันไม่ใช่วาฬแต่คือ " กระเบน "
ย้อนกลับไปเมื่อเกือบหนึ่งปีที่แล้ว ตุ๊กตาวาฬตัวน้อยได้นอนอย่างมีความสุข อยู่ ณ ตู้ปลา Emquartier
แต่แล้วชะตากรรมของเจ้าตุ๊กตาวาฬน้อยตัวนี้ก็ต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล เมื่อมะอิระคุงก้าวเท้าเข้ามาในตู้ปลาแห่งนี้
มันเลือนลางจนจะเริ่มจำไม่ได้แล้วว่าจุดเริ่มต้นอยู่ตรงไหน รู้แต่เพียงว่าเวลานั้น เราจะไม่เรียกตุ๊กตาตัวนี้
ว่าตุ๊กตาวาฬอีกต่อไป แต่เปลี่ยนมาเป็น " เจ้ากระเบน " แทน
กระเบนตัวสีฟ้า ผู้ค่อยถูกกำปั่นแห่งความรักของมะอิระทุบแล้ว ทุบอีก จนแบนไปหมด
แต่ความรัก ความผูกผันก็ได้ก่อตัวขึ้นระหว่างกันและกัน ( อย่างกับจำเลยรัก ) จนเจ้ากระเบนตัวนี้ถือว่าเป็นหนึ่ง
ในสัญลักษณ์อันสำคัญที่แสดงถึงอีกหนึ่งตัวตนของ มัยร่า BNK48 ว่าที่ไหนมีมัยร่า ที่นั่นต้องมีเจ้ากระเบน
ถึงแม้ตอนนี้มัยร่าจะออกเดินไปสู่เส้นทางใหม่แล้ว แต่ความทรงจำของวาฬที่เปลี่ยนเป็นกระเบน
และความผูกผันของเหล่าแฟนคลับ กับเหล่าผองเพื่อนเมมเบอร์จะคงอยู่ในตุ๊กตาอ้วนๆ แบนๆ ตัวสีฟ้านี้ตลอดไป

จินตนาการสำคัญพอๆกับความหิว ( เรื่องเล่าจากชาวแอสการ์ด )
กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านๆมา ที่จะต้องเปิดเฟชบุคส์
เข้ามาอ่านหัวข้อ เรื่องราวหรือสเตตัสสั้นๆ ที่ผมต้องใช้เวลาตีความเป็นชั่วโมงๆ หรือสุดท้ายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
เพราะว่าหิวแล้ว แต่ก็เป็นอีกหนึ่งความสุขเล็กๆ ของผมในการนั่งอ่านข้อความแบบนี้อยู่ในทุกๆวัน
เราจะเก็บเรื่อราวทั้ง 100 เรื่อง เอาไว้เล่าให้ลูกหลานฟัง ว่าครั้งหนึ่งเคยมีเทพีแห่งกุ๊กๆชิกเก้นทอด
ลงมามอบเรื่องราวอันสุดมีคุณค่านี้ ให้กับเหล่ากระเบนผู้หลงทางอย่างพวกเรา
{ ติดตามเรื่องราวทั้ง 100 (ถึงหรือป่าว? ) ได้ที่เพจกระเบนหิมะเลยนะจ๊ะ ( เขาไม่ได้จ่าย ) }

ขอบคุณในความพยายามของมัยร่า
หลายคนอาจจะบอกว่าเราไม่พยายามเท่าไหร่ เต้นไม่ดี ร้องไม่เพราะ ดื้อกับคุณครู
แต่พี่ก็แอบเห็นนะว่า ทุกๆครั้งที่เราได้รับโอกาส เราทำมันอย่างเต็มที่ๆสุด ตัวอย่างก็ในคอนฯเมื่อเร็วๆนี้ไง
และก็ขอบคุณที่เรายังไม่ยอมแพ้และพิสูจน์ให้เห็นในความพยายามอีกครั้ง โมเม้นต์ที่เรากับแพนด้ากลับมาออรุ่น 2
สำหรับพี่มันเซอร์ไพสมากๆเลยนะ แล้วยิ่งตอนที่เราทั้งสองได้รับคัดเลือก ให้เข้ามาอยู่ในครอบครัว BNK48
พี่อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลยทีเดียว พอย้อนกลับไปดูทีไร มันต้องมีความรู้สึกปลื้มปริ่มบ้างอย่างอยู่ในอก
แต่ทั้งหมดทั้งมวลคงไม่เท่าความรู้สึกของเราสองคน ณ เวลานั้นหรอก
ขอบคุณนะที่ตัดสินใจเดินเข้ามาอยู่ใน BNK48

จะไม่บอกหรอกนะ
จริงๆก็มีเรื่องจะเขียนถึงอีกตั้งเยอะ ( นี่ยังไม่เยอะอีกเหรอ ? ก็วีรกรรมของเธอมันเยอะนี่ยัยเด็กแสบ )
แต่เอาไว้แค่นี้ก่อนละกันเดี๋ยวเธอจะขี้เกี้ยจอ่าน แต่ถ้ามัยร่าขี้เกี้ยจอ่าน (หมายถึงถ้าเราได้อ่านอะนะ )
ตัดข้างบนทิ้งไป แล้วเริ่มอ่านจากตรงนี้ก็ได้นะ ซึ่งพี่อยากจะบอกว่า......
" เธอทำได้ดีแล้ว ขอบใจเรามากนะ "
เราอาจจะไม่เพอร์เฟคไปในทุกๆด้าน แต่ใจความหลักของการเป็นไอดอล อย่างการมอบความสุขให้กับแฟนคลับนั้น
เราทำได้ดีแบบไม่มีบกพร่องเลย ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาในระยะ 1 ปีมานี้ ฝูงกระเบนมีความสุขมากๆ
ทั้งในไลฟ์ ในคอมเม้นต์ หรือในเลนจับมือ และถามว่าพี่รู้ได้ไง? พี่นั่งญาณเอา
ส่วนตอนจับมือเราถามแกมบ่นว่าๆ " ทำไมไม่มีคนมาพูดซึ้งๆ กับหนูเลย "
คำตอบคงจะเป็น " ก็คงเหมือนเธอละมั้ง มัยร่า "
ทั้งทีเป็นห่วง แต่พอถึงเวลาอยู่ต่อหน้าจริงๆ ก็ไม่กล้าบอกตรงๆ ต้องมีวิธีบอกรักแบบชาวแอสการ์ดมาทดแทน
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าพรุ่งนี้จะกลั้นน้ำตาไว้ไหวไหม แต่เห็นพี่เขียนซะยาวแบบนี้จริงๆ พออยู่ต่อหน้าจริงๆแล้ว
ก็ไม่รู้จะพูดได้ดั่งที่คิดหรือป่าว แต่ยังไงๆก็สัญญาว่าจะไปส่งเราด้วยรอยยิ้มอย่างแน่นอน

ส่วนไอ้คำนั้นที่เรารอคอย (เอ๊ะ รอคอยหรือป่าว ? )
จะบอกดีไหมน้า เอาไว้พรุ่งนี้เราคงได้รู้กัน แต่ถ้าสุดท้ายไม่ได้บอกออกไป
ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกเนอะ " เพราะการกระทำที่ผ่านมา ก็บอกให้เราได้รู้แล้วว่า สิ่งนั้นมันมีอยู่มากแค่ไหน "

หรือว่าหิวจะเป็นคำบอกรักภาษาแอสการ์ด