ผมนั่งดูรีเพลย์หลายรอบ การเซฟครั้งแรกกับครั้งที่สองมันต่างกันยังไง
ขาข้างนึงก็ออกมาก่อนทั้ง 2 ครั้ง ในขณะที่ขาหลักก็ยังเกาะเส้นก่อนเค้าจะยิงทั้ง 2 ครั้ง
ประเด็นคือถ้าเรายัง นำ 2-1 มันจะมีโอกาสมากที่เราจะยิงเพิ่ม
เพราะอีกแค่ลูกเดียว เด็กๆมันวิ่งถวายหัวแน่นอน
แต่พอเป็น 2-2 แล้ว ที่เราเห็นเด็กมันเคาะกันไปมา ก็เพราะมันถอดใจแล้วไง
ต้องยิงตั้ง 2 ลูก มีแต่ปาฎิหาริย์เท่านั้น ใจมันฝ่อไปแล้ว
จากต้นเกมส์ดีใจสุดขีด มาเจอลูกโทษ ที่อุตส่าห์เซฟได้แล้ว
เจอแบบนี้เด็กๆมันควบคุมอารมณ์ได้ ไม่โกรธก็ถือว่าเก่งแล้วนะ

แต่ภาพรวมผมว่าปีกหลัง 2 ข้างรั่วจริง
หลังรับเราก็ประสานเกมส์ไปกลางไปหน้าไม่ค่อยได้
ไม่มีการวิ่งสร้างโอกาส ทำทาง แถมยังทำช้า คิดช้า
จับบอลลั่น เปิดบอลไม่แม่น ไม่ได้ลุ้นเลยทั้งเกมส์