เราเลิกกับแฟนมา 7 เดือนกว่าแล้วค่ะเกือบ 8 เดือนแล้ว เราเป็นคนบอกเลิกเขาเองค่ะ ตอนนั้นเขายุ่งมากจนไม่มีเวลาให้เรา คุยๆกันอยู่ก็หายไปไหนไม่รู้ กลับมาอีกทีก็อีก 4 ชม.บ้าง วันนึงบ้าง ตอนนั้นเราเป็นประจำเดือนด้วยเลยยิ่งหงุดหงิด แล้วเราก็บอกเลิกเขาไป ทั้งที่ยังรักเขา แค่อยากให้เขามาง้อค่ะเพราะเรารู้สึกว่าเขารักเรามาก ถ้าเราบอกเลิกเขาไปจะทำให้เขารู้สึกว่าเขาควรใส่ใจเราบ้าง เห็นความสำคัญเราหน่อยไม่งั้นจะเสียเราไปนะ แต่ไม่เลยค่ะ เลิกกันจริงๆ แต่เย็นวันนั้นเราก็โทรไปขอโทษเขาค่ะ บอกว่าเราไม่อยากเลิกกับเขาจริงๆดีกันเถอะนะ เขาก็บอกว่าเราอาจจะแค่รู้สึกสูญเสีย ยังไงถ้ากลับไปเขาก็เเก้ไขเรื่องที่เราทะเลาะกันไม่ได้หรอก เราตามง้อเขาอยู่ 4 เดือนเต็มๆค่ะ  แล้ว 4เดือนที่ผ่านมา เราก็พยามชวนเขากินข้าว แล้วก็มีวันนึงฝนตกหนักมาก เรากลับหอไม่ได้ เพราะกุญแจอยู่กับเมท ตอนแรกเรากะว่าจะเดินเล่นรอเมทหลังกินข้าวเสร็จ แต่ว่าเขาก็ถามเราว่างั้นคืนนี้ไปนอนห้องเขามั้ย แล้วคืนนั้นเรากับเขาก็มีอะไรกัน ตลอดเวลาที่คบกัน เราไม่เคยมีอะไรกับเขาเลยค่ะ แล้วคืนนั้นก็เป็นครั้งแรกของเราตอนนั้นเราคิดว่าทุกอย่างคงดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ เขาบอกเราว่าเขายังรักเรานะแต่เขาไม่อยากกลับไปคบกัน เขาบอกว่าเป็นแบบนี้มันดีกว่า เราไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขามาก หลังจากนั้นเราก็ยังพยามง้อเขาอยู่เพราะคิดว่ายังมีหวัง เราก็มากินข้าวกันได้ประมาณเดือนละครั้ง แล้วก็จบที่ห้องนอนทุกครั้งห้องเราบ้างเขาบ้าง ทุกครั้งมันเหมือนเขารักเราอยู่เราก้พยามมาตลอด จนเข้าเดือนที่ 5 ที่เลิกกันเขาเปลี่ยนไปเขาเย็นชาขึ้น เหมือนเขารำคาญเราแล้วชวนมากินข้าวหรือไปไหนก้บ่ายเบี่ยงตลอด จนเข้าเดือนที่ 6 เรามารู้ว่าเขามีแฟนใหม่ แต่ว่สพึ่งคบกันได้ไม่นาน เราเสียใจมาก กินข้าวไม่ลงนอนไม่หลับ ผ่านมา 2 เดือนแล้วก็ยังทำใจไม่ได้มีหลายครั้งที่เราเผลอคิดว่า แค่ให้เขามานอนกอดเราเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ต้องคบกันก็ได้ ขอแค่ยังมีเขาอยู่จะให้เราเป็นแค่คนที่เอาไว้นอนดิวยก็ได้ เราเป็นมือที่ 3 ของเขาได้มั้ย เราอยากได้กอดเดิมอยากให้เขากลับมาลูบหัวก่อนหลับไปในกอดของเขาแค่นั้นก็ได้ แต่เราก็ได้แค่คิดเพราะเราไม่กล้าแม้แต่คุยกับเขาด้วยซ้ำ เรากลัวว่าเขาจะปฏิเสธถ้าขอแบบนั้นไป แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าเขาตกลงเราจะเป็นยังไงต่อไป ตอนที่คบกันเขาจะไปนอนกับคนอื่นบ้างรึเปล่า ควรจัดการกับความรู้สึกตัวเอง ยังไงดีคะ จัดการกับความคิดพวกนี้ได้ยังไง