มันเป็นกรรมอะไรหรือเปล่าที่เราชอบใครก็เจอแต่คนมีแฟนไปซะหมด ไม่เคยสมหวังในเรื่องความรักเลย ทุกครั้งที่รู้สึกดีกับใคร ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะบอกชอบ ต้องมีข้อเตือนใจเสมอว่าเขามีแฟนแล้ว คุยได้ก็ต้องท่องไว้ว่าคนนี้เพื่อนเรียนด้วยกัน คนนี้พี่ทำงานด้วยกัน มักจะเป็นแบบนี้เสมอ หรือเรามันคนบาป ที่ไปชอบแต่คนเขามีแฟน บางครั้งไปรู้ทีหลังก็มี บางครั้งก็รู้ทั้งรู้แต่ก็ดันไปหลงชอบเขา เราไม่ใช่คนที่ชอบใครได้ง่ายๆ แต่พอได้ชอบก็ชอบมากและคิดว่าเขาคือคนที่ดีและเข้ากันได้คุยกันได้ในหลายๆอย่าง แต่มันก็ไม่เคยเป็นไปได้หรือไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์อะไร เพราะมันมีแต่คำว่า เขามีแฟนแล้ว เราไม่อยากชอบคนมีแฟน ไม่อยากชอบแฟนคนอื่น เราอยากเจอคนที่เรารู้สึกกับเขามากเท่าคนเหล่านี้ที่เราชอบ แล้วเป็นคนโสดบ้าง ทำไมมันถึงไม่เจอเลย ทำไมพอเจอกับคนที่คิดว่าใช่ มันถึงมีสิ่งนึงมาทำให้มันไม่ใช่ตลอด เหมือนที่มีคนเคยบอก "คนที่ใช่ถ้าเขามีแฟนก็คือไม่ใช่" คนที่มาชอบเรา เราก็ไม่เคยชอบเขาเลย ทำไมคะ จะหาคนที่ใช่สำหรับเราจริงๆ ทุกอย่าง ทำไมมันยากจัง มันเหมือนโดนลงโทษที่เจอคนที่ดีๆ ที่คิดว่าใช่มากๆสำหรับเรา มาอยู่ใกล้ตัวเรา วนเวียนในชีวิตเรา เราชอบ แต่มันรักกันไม่ได้ทุกครั้งเลย 😭