4ปีแล้ว ที่เรารักษาโรคนี้มา มันไม่ทีท่าว่าหาย มีแต่อาการทรงตัวกับกำเริบ ขอบอกตามตรงว่าเบื่อและทรมานมากกับการเป็นโรคนี้  จะมีใครบ้างมั้ยที่เข้าใจ คนที่ไม่เป็นโรคนี้ไม่เข้าใจเลยจิงๆ แม้กระทั่งพ่อแม่ของเราเอง ตลอดระยะเวลา 4 ปี เราไปหาหมอเองตลอด เราไม่เคยรบกวนพ่อแม่และเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ไปหาหมอก็เป็นของเรา หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่บอกพ่อแม่ให้รู้เพื่อให้ท่านพาไปรักษาและรับรู้อาการ. เคยแล้วค่ะ เปิดยูทูปและกูเกิ้ลให้ดู พ่อแม่ไม่เชื่อบอกว่าเราคิดไปเอง มันไม่มีหรอกไอ้โรคแบบนี้ และยังห้ามไม่ให้เราไปหาหมออีก ที่นั่นมีแต่คนบ้าที่ไป  เราพูดอะไรไม่ออกได้แต่เสียใจ แต่ก็ยังแอบไปหาหมออยู่ เพราะถ้าเราไม่รักษาอาการเราจะหนักกว่าทุกวันนี้แน่ๆ บางทีก็เคยคิดว่าตัวเองอาจมีซึมเศร้าร่วมด้วย เพราะหลายครั้งที่ตอนเช้าไม่อยากลุก ไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนอยู่เฉยๆ เบื่อและบางครั้งก็รู้สึกอยากตาย รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญกับใคร ถ้าตายไปคงจะดีและจะได้หลุดพ้นจากโรคบ้าๆนี้ด้วย เราเป็นคนขี้โรคเดี๋ยวเป็นนั่นเดี๋ยวเป็นนี่ พ่อแม่บ้างแฟนบ้างก็จะถามว่าเป็นไรอีกละ ทำไมป่วยบ่อยจัง ไปทำอะไรมาถึงเป็น คือบางครั้งที่เราได้ยินคำพูดพวกนี่เรารู้สึกนอยด์นะ ในโลกนี้มีใครบ้างอยากจะป่วย และจะรู้มั้ยว่าทำไมถึงเป็น ก็อยู่ดีๆมันก็เป็นเอง บางครั้งตอนเช้าไม่อยากลุกก็จะโดนแม่บ่น เราไม่รู้จะบอกยังไงว่าเราไม่อยากทำงาน ไม่งั้นเค้าก็ต้องว่าเราขี้เกียจ ทุกวันนี้ไปทำงานไม่มีความสุขมันเหมือนเราต้องฝืนตัวเอง และหลายครั้งที่อาการกำเริบบ่อยจนตอนเลิกงานต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้าน ทำให้เปลืองเงินอีก เราทางกายอย่างอื่นเราไม่เป็นไรหรอก แต่โรคเราไม่ไหวจิงๆมันอยู่กับเรานานเกินไปและไม่มีใครเข้าใจเราเลย หลายๆครั้งที่แอบแช่งในใจกับคนที่ไม่ได้เป็นละมาว่าเราคิดเป็นเอง ให้มันเป็นดูบ้างมันจะได้รู้ว่าทรมานขนาดไหน จะมีใครบ้างมั้ยที่เข้าใจนอกจากตัวของเราเอง