ตอนนี้เราอายุสามสิบปี ไม่มีลูก ไม่มีสามี (แต่มีแฟน) 
เรามีรายได้สองทาง 
1. ข้าราชการครู 
2. เขียนหนังสือ 
สองอาชีพนี้ไปด้วยกันได้ดี แต่เรารู้สึกว่าเราชอบการเขียนหนังสือมากกว่าการเป็นครู เราเคยตั้งกระทู้ตัดพ้อเกี่ยวกับความน่าเบื่อหน่ายของอาชีพครูไปหนนึง แต่ถูกต่อว่าว่าไม่มีจรรยาบรรณ เห็นแก่ตัว เราอายและกลับมาทบทวนตัวเองว่าเราเป็นอย่างที่เขาว่าไหม คำตอบคือ ใช่ค่ะ เราไม่มีความเป็นครูจริงๆ นั่นเพราะเราไม่ได้รักในอาชีพนี้ แต่ที่มาเป็นครูเพราะสอบเข้าคณะนี้ได้ และสอบบรรจุได้ (6 ปีแล้ว)

1. ทุกวันเราเบื่อหน่ายกับการต้องตื่นให้ทันมาโรงเรียนก่อน 7.50 เพื่อเข้าแถวกับนักเรียน 
2. เบื่อกับการสอนหนังสือเด็กสมัยนี้ แตะต้องไม่ได้ ตีไม่ได้ สอนยาก 
3. เบื่อการแต่งกาย เราไม่ใช่คนเรียนร้อย และมีปัญหากับการใส่รองเท้าคัชชู เพราะเจ็บเท้ามาก (วันนี้เพิ่งถูกตำหนิเรื่องไม่ใส่คัชชู เราใส่หู้มส้นเรียบร้อย แต่ไม่ใช่คัชชูสีดำตามระเบียบ) ชุดข้าราชการ ชุดผกก. ลูกเสือ ชุดผ้าไทย บลาๆ เราไม่ชอบมากๆ
4. รายได้น้อย ถ้าเทียบกับอีกอาชีพที่เราทำ ครูเงินเดือนสองหมื่น เขียนหนังสือมีรายได้เป็นก้อนตกปีละ 6 แสน ไม่รวมค่าอีบุ๊ครายเดือน เฉลี่ยเดือนละ 5 หมื่น เรารู้สึกว่าเราไม่ต้องเป็นครูก็อยู่ได้สบาย สบายมากด้วย
5. เราเป็นคนไม่เรียบร้อย ไม่ชอบอยู่ในกฎระเบียบ และมักถูกมองอย่างจับผิดจากครูผู้ใหญ่ (ทำให้เรียบร้อยได้ แต่ฝืนและไม่มีความสุข) 

ปัญหาคือ เราอยากออกจากครู แต่คนรอบตัวคงไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะพ่อ อาชีพนักเขียนคนมองว่าเป็นงานฉาบฉวย หลายคนเข้ามาแล้วก็ออกไป น้อยคนที่จะเขียนได้ไปตลอด (ก็จริง) 

แต่อดคิดไม่ได้ว่ายังมีอาชีพอื่นอีกตั้งมากให้เราทำ (ตอนเรียนมหาลัยเราขายของตลาดนัด มีเงินดาวน์รถมือสองได้โดยไม่ต้องขอพ่อสักบาท) 
เราไม่อยากอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบไปตลอดชีวิต

เลยอยากถามคนที่เคยออกจากงานราชการ คุณก้าวผ่านความกลัวไปได้ยังไงคะถึงตัดสินใจเด็ดขาด และจัดการกับคนที่บ้านยังไง พูดยังไงให้เขาเข้าใจค่ะ 
 

ปล. เราไม่ได้ดูถูกว่าอาชีพครูไม่ดีนะคะ เราเองที่ไม่ดีพอ