เมื่อช่วงสงกรานต์แม่จับได้ว่าพ่อคุยกับผู้หญิงอื่น พอจับได้พ่อก็ยอมรับผิดและรับปากว่าจะไม่ทำอีกและแม่ก็ให้อภัย (แต่ก็ไม่ได้ให้อภัยง่ายๆ) กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นก็ใช้เวลาเหมือนกัน

เรามีพี่น้องรวมเราแล้วคือ 3 เป็นผู้หญิงทั้ง 3 คน เราเป็นคนสุดท้องตอนนี้เราอายุ 25 พี่ๆก็แตะ 30 กันแล้ว

แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นแม่ให้อภัยแต่ก็ยังเอาเรื่องนั้นมาพูดเหน็บแนม พูดจากกระแทกกระทั้นพ่อทุกวัน จนบางวันที่พ่อโมโหก็ทะเลาะกันใหญ่โต จะเลิกกันทุกครั้ง พวกเราลูกๆก็ยื้อก็รั้งกันไว้เต็มที่

เราทราบว่าพ่อเป็นคนผิดและเราเองก็ตำหนิพ่อแล้ว แต่พ่อรับปากกับลูกๆว่าจะหยุดซึ่งพ่อก็หยุดแล้ว พวกเราลูกๆก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย
เพราะมันก็ทำให้พวกเราเจ็บปวดมากเหมือนกัน
แต่แม่ยังคงเอามันมาพูดซ้ำแทบทุกวัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพวกเราอดทนกันมามาก แม่ไม่ฟังใคร อยากเอาชนะอย่างเดียว
จนเมื่อคืนนี้ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆพูดเรื่องเดิมๆจนพ่อทนไม่ไหวระเบิดออกมา ทั้งคู่แทบไม่ฟังลูก จนเราอยากฆ่าตัวตาย เราไม่อยากอยู่แล้ว เราไม่มีความสุขเลย พวกเราพยายามจะลืมเรื่องที่พ่อทำไม่ดี แต่แม่จะหยิบมาพูดกรอกหูพวกเราทุกวัน แต่ถ้าเป็นความผิดของแม่ พ่อไม่ได้เอามันมาพูดซ้ำๆแบบนี้
เรารู้ว่าแม่เจ็บปวดแต่เราพวกเราต้องเจอพ่อแม่ที่ทะเลาะกันแบบนี้ตลอดจนเราจะเป็นบ้า มีปัญหาทีนึงแม่ก็เอาแต่ประชดจะออกไปข้างนอก เราก็ห้ามกันตลอดเพราะเราเป็นห่วงและแม่มีโรคประจำตัว

แต่ตอนนี้พวกเราหมดแรงยื้อกันแล้ว เราไม่อยากให้พ่อแม่แยกกันอยู่ แต่เราก็จนปัญญาแล้ว เราอยากไปจากที่นี่หมายถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

สุดท้ายนี้เราขอบคุณที่อ่านมันจนจบมันยาวมากเราอึดอัด เราทุกข์ใจสุดๆแล้ว ขอบคุณค่ะ