เรื่องมีอยู่ว่า เราตกลงปลงใจคบกับแฟนตอนที่หัวใจเราอ่อนไหวมาก ตรงๆเลยคือตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร ว่าจะคุยแก้เหงา

คุยไปคุยมา เออมอง 360 องศารอบตัวไม่มีใครละ แฟนก็นิสัยดีมาก ตามใจยอมรับในตัวเราได้ทุกอย่าง หน้าตาโอเคค่ะ

ผ่านมา 1 ปีมันไม่ใช่ เรารู้สึกว่าเค้าไม่เข้าใจงานที่เราทำ ไม่สามารถปรึกษากันได้ทุกเรื่อง เวลาเราอยากไปเที่ยวไหนก็ไปไม่ได้

คือแฟนตน. งานน้อยกว่า เงินเดือนน้อยกว่า ต้องผ่อนรถด้วย (อันนี้เข้าใจ) แต่แค่จะไปทะเล ไปเชียงใหม่ แฟนก็ต้องขออนุญาตแม่ก่อน 

แฟนเป็นผช. อายุ 28 ปี แต่ชีวิตเค้าไม่สามารถตัดสินใจคนเดียวได้เลย ต่างจากเรามาก เราทำงานไกลบ้าน ลุยเดี่ยวตั้งแต่เรียนจบ 

พ่อแม่ให้ใช้ชีวิตเอง ดิ้นรนเอาเอง อยากทำอะไรก็ทำไม่เคยต้องขออนุญาตเวลาจะไปไหนมาไหน แค่บอกให้รู้เฉยๆ ง่ายๆคือ จขกท. 

มองไม่เห็นอนาคตที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับแฟน และไม่อยากคบไปวันๆ คิดมาหลายครั้งแล้วเวลาจะเลิก แต่ไม่กล้าสักที ทำใจไม่ได้ที่

เราต้องทำให้คนอื่นรู้สึกเสียใจหรือผิดหวัง เพราะเค้าดีกับเรามาก จนเราไม่กล้าบอกเลิก

ปล. ใครพอจะมีวิธีตัดความสัมพันธ์แบบนี้ที่ทำให้ตัวเองไม่รู้สึกผิดบ้างคะ