สวัสดีค่ะ เราจบจากโรงเรียนกีฬาฯ(กีฬาในสังกัดมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา จำนวน 13 แห่ง) อยากมาแชร์ประสบการณ์การเป็นนักเรียนที่นั่น ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นที่จะก้าวเข้ามาที่นี่ เราไม่ได้เก่งกีฬาตั้งแต่แรก จัดพลัดจับโผลจนได้เข้าไปในนั่น(เรื่องมันยาวไว้เล่าทีหลัง) เอาล่ะเข้าเรื่องเลย เราไปถึงที่นั่นโค้ชให้เรากับกลุ่มเพื่อนวิ่ง5รอบสนามบอล เหนื่อยมาก และทำอย่างอื่นๆ เรานั่งร้องไห้คิดถึงบ้านเพราะตอนนั้นเราเลือกที่จะมาอยู่โรงเรียนประจำก็แค่อายุ13-14ปีเอง เราคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงความสะดวกสบาย คิดถึงชีวิตอิสระ เราเลยโทรไปหาพ่อขอย้ายกลับบ้านได้ไหม? พ่อตอบกลับมาว่าให้อดทนเพราะเราเลือกมาเอง เรากลืนน้ำตาและหยุดร้องไห้ทันที และคิดได้ว่า เออกูเลือกมาเองวะ ร้องไห้ทำเชี้ยไร สู้สิวะ เลิกร้องไห้และตั้งใจซ้อม
การมาเรียนที่นี่มันไม่ได้แย่ เราได้รู้จักกับความอดทน การอยู่ร่วมกันกับคนอื่น ต่างแม่ต่างพ่อ การพัฒนาตัวเอง เรารู้สึกว่า เราได้อะไรจากที่นี่หลายๆอย่างมาก ไม่ว่าที่ไหนมันก็มีทั้งดีและไม่ดีนั่นแหละอยู่ที่ว่าจะมองมุมไหน ได้ลองได้เรียนรู้ เด็กกีฬาไม่ได้โง่ หรือไม่เก่งวิชาการอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เราแค่ถนัดไม่เหมือนกัน วิชาการเราอาจจะสู้ไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราโง่นะ อย่ามองเราแบบนั้นเลย และเราไม่ได้บ้ากำลังอย่างที่ทุกคนภายนอกเข้าใจ ความแข็งกระด้างที่แสดงออกมาก็แค่บุคลิกนักกีฬา แต่จริงๆแล้วนักกีฬาที่นี่ สายหวานทั้งนั้นนะ 5555++ เจ็บได้ร้องไห้เป็นและแค่วิ่งไล่ต่อบกับผู้ชายได้เท่านั้นเอง วีรกรรมเด็ดๆที่นักกีฬาทุกคนต้องเคยทำก็คงไม่พ้นหนีหอ แอบกินมาม่ากลางดึก แอบใช้โทรศัพท์ และอีกหลายอย่าง
 
เดี๋ยววันหลังจะมาเล่าเรื่องสนุกๆที่นักกีฬาต้องเจอนะ วันนี้แค่นี้ก่อน ทำงานก่อน 555++
#เด็กโรงเรียนกีฬา