คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงสนิทมากๆๆๆๆๆเลย
เเล้วมันมีงานประสานเสียงซึ้งเป็นงานที่ทำให้เรามีปมมากๆๆเลย รุ้สึกเหมือนไร้ค่ามากๆๆๆ เราไปคุยกับใครก็ไม่มีคนคุยด้วย ถามอะไรก็ทำเหมือนเราเป็นตัวอะไรไม่รุ้ มองข้ามทุกอย่าง มันทำให้เรากลัวมากๆๆเลย เป็นปมครั้งที่สองที่ทำให้ชีวิตเราแย่มากๆถ้าใครไม่เป็นเราก็คงเข้าใจยากมากๆเพราะขาทำแบบบนั่นแค่กับเรางงเหมือนกันทำไมต้องเลือกทำด้วย เป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายที่สุดเลยกับการถูกลืม เราอยากให้เพื่อนสนิทเข้าใจเราบ้างว่าเราเจออะไรมา เรารุ้เราพูดบ่อยแต่เราไม่อยากเข้าไปจริงๆๆมันเหนื่อยมันเจ็บมันอึดอัดมากๆ มันกลายเป็นปมชีวิตเราแล้ว
มันสมควรมั้ย
เเล้วมันมีงานประสานเสียงซึ้งเป็นงานที่ทำให้เรามีปมมากๆๆเลย รุ้สึกเหมือนไร้ค่ามากๆๆๆ เราไปคุยกับใครก็ไม่มีคนคุยด้วย ถามอะไรก็ทำเหมือนเราเป็นตัวอะไรไม่รุ้ มองข้ามทุกอย่าง มันทำให้เรากลัวมากๆๆเลย เป็นปมครั้งที่สองที่ทำให้ชีวิตเราแย่มากๆถ้าใครไม่เป็นเราก็คงเข้าใจยากมากๆเพราะขาทำแบบบนั่นแค่กับเรางงเหมือนกันทำไมต้องเลือกทำด้วย เป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายที่สุดเลยกับการถูกลืม เราอยากให้เพื่อนสนิทเข้าใจเราบ้างว่าเราเจออะไรมา เรารุ้เราพูดบ่อยแต่เราไม่อยากเข้าไปจริงๆๆมันเหนื่อยมันเจ็บมันอึดอัดมากๆ มันกลายเป็นปมชีวิตเราแล้ว