เรื่องมีอยู่ว่า เราไม่ได้เรียนเก่งอะไรขนาดนั้น เเต่เเอบชอบ ผญ คนนึงที่เรียนเก่งมากกกก เราก้เลยเเบบขยันขึ้น

คราวนี้ เค้าจะไปลงวิชาของรุ่นพี่ เราก็เลยตามลงไปด้วย รวมเเล้วคนที่ลงเรียนวิชานี้ด้สยกันก็คือมีเเค่ 4 คนรวมเราด้วย เเละทุกคนก็คือเก่งกันมากกกกๆๆๆๆๆ ท็อปรุ่นทุกคน

เเล้วอาจารย์ของวิชาที่ลงก็เเบบชวนพวกเราทั้ง 4 คนเลยไปฝึกงานด้วยย ซึ่งมันเป็นโอกาสที่ดีมากๆเลย

เเต่ประเด้นก็คือ เราไม่ได้เก่งอะไรขยาดนั้น ทำงานก็ช้า เเล้วพอเข้าฝึกงานจริงปรากฏว่า รุ้สึกตัวเองเป็นตัวถ่วงมากกกกๆๆๆๆ พอเป็นงี้เข้าบ่อยๆ พี่ๆ ก็เลยให้งานเรา รอง กับเราเเทน ซึ่งเอาจริงมันก็เเอบท้อเเท้อะ งานหลักๆ ก็คือเพื่อนๆทำกันหมดจ้าาา

เอาจริงเราก็เเอบเศร้าเพราะว่าคนที่เราชอบก็ได้งานหลักดเวยเเหละ เเล้วมันรู้สึกเเบบ เรากับเค้ามันฟ่างชั้นกันเกินไป รู้ว่าไม่ควรคิดอย่างนั้นเเต่มันก็ เห้ออออ ;-;

เอาจริงถ้าคิดตามเหตุผลเเละในเเง่ดี ก็คือ มันก็ถูกเเล้วเพราะเพื่อนเราอีกคนทำได้ดีว่า เราก็ต้องฝึกเเละพยายามไปเรื่อยๆให้ถึงจุดที่เค้าจะกล้าให้งานหลักกับเรา

สิ่งที่อยากถามคือ ถึงคิดอย่างงั้นได้ เเต่ใจมันก็ยังแอบท้อเเท้อยู่ดีอ่า เลยอยากมาขอความเห็นว่า **ควรทำไงดี ควรคิดไงดี หรือมาเเชร์ประสบการณ์เเนวเดียวกันก็ได้ครับว่าเป็นยังไงกันบ้าง**

เขียนไม่รู้เรื่องขออภัย