วัดป่า...มหาสนุก 63
( เล่าจากเรื่องจริง แต่ให้อ่านเป็นนิยาย...อย่าอ่านเอาเรื่อง นะครับ )

เคยได้ยินว่า เมื่อเราเริ่มทำความดี หรือเริ่มปฏิบัติธรรมมักจะเจอมารผจญกันทั้งนั้น
ผมเองเมื่อครั้งไปปฏิบัติกรรมฐาน ที่วัดอัมพวัน ครั้งแรก ก็เจอเหมือนกัน
แต่จะว่าเป็น...มาร มาแกล้ง 
ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะเป็นเรื่องแปลก ๆ ซะมากกว่า
เช่น คืนวันแรก ได้ยินเสียงเปรตร้องดังลั่น สั่นประสาทไปหมด

วันที่สอง ที่สาม ก็จะเป็นเรื่องปวดเมื่อยไปตามเรื่อง แต่ก็สุดทรมานเลยละ
โดยเฉพาะผมมีโรคปวดหลังเป็นประจำอยู่แล้ว 
นอกนั้นก็จะเป็นมด เป็นยุง ซะมากกว่า

วันที่สี่ มีเรื่องที่ต้องผจญอย่างแรง
คือตั้งแต่วันแรกๆ แล้ว ผมมองไปรอบๆ จะเห็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
ผู้หญิงที่มาปฏิบัติ เมื่อนุ่งขาว ห่มขาวแล้ว จะดูดี มาก...ก
แต่ละคนเก็บเส้นผมเรียบ ไม่มีเครื่องสำอาง หน้างี้นวลผ่อง..ง คงจะอิ่มบุญน่ะ
กริยาก็สงบเรียบร้อย ยิ่งเดินจงกรม ก็จะเห็นได้ว่ายิ่งน่าดู น่าเลื่อมใสมาก เห็นแล้วประทับใจ
แต่ไม่ใช่เรื่องของกามนะครับ....แค่รู้สึกน่าศรัทธามาก

มายุ่งก็เพราะวันที่สาม ผมมองๆ พวกผู้หญิงแล้ว คิดในใจว่า เรานี่ก็ดีนะไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องผู้หญิง 
ศีลข้อกาเมฯ เราน่าจะผุดผ่องดีนะ...มั่นอกมั่นใจ มาก.ก..ก
พอเช้าวันที่สี่ ทำวัตรเช้าตั้งแต่ ตีห้า กว่าจะเสร็จก็ 7 โมง ไปกินข้าว
เริ่มปฏิบัติอีกที 8 โมง .......
ผมออกไปปฏิบัติฯ เดินจงกรม ด้านนอกห้อง ที่เรียกว่า....ลานดิน 
ซึ่งเป็นลานกว้างๆ พื้นเป็นดินทราย
มีต้นไม้ใหญ่ๆ หลายต้น อากาศถ่ายเทดีมาก ๆ
ผู้ปฏิบัติก็แยกย้ายไปใต้ต้นไม้ ตามแต่ชอบ แต่ก็จะไม่ห่างกันมากนัก

ผมเดินจงกรมเสร็จ ก็ลงนั่งสงบนิ่ง.ง..ง...
รู้สึกได้ถึงลมอ่อนๆ กำลังดี บรรยากาศ และอารมณ์ สดชื่นมาก.......ดำดิ่ง...ได้ดีมาก
เมื่อครบ 45 นาที ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ.....จนลืมเต็มตา.....โอ๊ะ...โอ่......โอ๊ยย

ภาพที่เห็นตรงหน้า เป็นภาพหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งปฏิบัติสมาธิ ห่างไปประมาณ 5 เมตร
เธอนั่ง.... สงบนิ่ง หลังตรง สง่างามมาก 
มีแสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดใบไม้ลงมารอบตัวเธอคนนั้น อย่างเหมาะเหม็ง 
สายลมอ่อน ๆ ใบไม้ไหวน้อย ๆ ....เธอช่างสดใส ออร่าเปล่งประกาย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ ชุดปฏิบัติธรรม ชุดขาว มีผ้าสไบขาวพาด ด้วยหรือเปล่า
ที่ทำให้ยิ่งดู...สว่างไสว ไปทั้งตัว
เป็นแบบที่ผมชอบมาก ยิ่งกว่าคำว่า สเปค ร้อยเท่า
ปรกติผมเป็นคนชอบผู้หญิงอวบนิด ๆ ไม่ชอบพวกผอมแห้ง หุ่นนางแบบ
ชอบคนไม่แต่งหน้า ชอบผิวธรรมชาติ ....ซึ่ง เธอ ก็ช่างเป็นทุกอย่างที่เราชอบ

ผมเป็นคนรักครอบครัว และภรรยา มาก
ผมทำงานกับลูกน้องสาว ๆ สวย ๆ มามากมาย ทั้งๆที่ใกล้ชิด และพยายามมาชิดใกล้เยอะแยะ
แต่ก็ไม่เคยวอกแวก เพราะเคยผ่านเรื่องวุ่นวายแบบนี้มาแล้ว 
ทำให้เบื่อมาก รู้แน่แก่ใจว่า ความรัก มันเป็น... ทุกข์
ภูมิต้านทานด้านนี้เลยเยอะพอสมควร

แต่ภาพที่เห็นเต็มตาอยู่ตรงหน้านี้..... เธอช่างงดงาม เหลือเกิน
ซึ่งไม่ใช่สวยนะครับ แต่เป็นความงดงาม มาก 
โดยเฉพาะแดดอ่อน ๆ ส่องกระทบผิวเธอ อย่างกับมีความเรืองรองออกมาเลย
โอ้โฮ...ตอนนั้น สติ และสัมปชัญญะ ผิดชอบ ชั่วดี
หรืออะไรก็แล้วแต่มันถูกเธอคนนั้นดูดหายไปหมด
ความรู้สึกนึกคิด มันไม่มีเหลือเลย.....
ที่เค้าว่าต้องมนต์ คงเป็นอย่างนี้นี่เอง
ผมได้แต่นั่งมองดูเธอ....เธอ ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ อย่างมีสติ.....ยืนขึ้น เดินจงกรม ช้า... ช้า...
เธอก้าว ขวา...ย่าง...หนอ
ซ้าย...ย่าง...หนอ...........
มันเหมือนภาพสโลว์โมชั้น สโลว์สเตป จนกระทั่งหมดเวลา 45 นาที
ส่วนผมนะเหรอ ค่อยๆ รวมสติ ก้าว ขวา...หันไปดูหนอ
.....ซ้ายเหลือบตาดูหนอ จนหมดเวลา

จากนั้น ทั้งวัน ได้แต่คอยมองหาว่า...เธอไปนั่งปฏิบัติฯ อยู่ตรงไหน อยากรู้ อยากเห็น
อยากเข้าไปพูดคุยด้วยจังเลย
ช่วงค่ำ สวดมนต์ทำวัตรจบแล้ว ค่อยมีสติขึ้นมาหน่อย
คิดได้ว่า.... เรามาทำอะไร มาทำไม แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเรา
จะมาบ้าผู้หญิง อย่างนี้ได้ยังไง....ไอ้บ้า เอ๊ย...ย
นี่เรากำลัง... หลง 
หลงรูป.....นี่หว่า
เมื่อปลงได้ก็ค่อยสงบใจ ปฏิบัติฯ เดินจงกรม นั่งภาวนา ได้พอสมควร
แต่ก็ยังเห็น... เธอ โผล่ตรงนั้น โผล่ตรงนี้ เฉียดไป เฉียดมา

ผมพยายามนึกถึงที่ได้ยินมา รูปไม่เที่ยงหนอ
ถ้าเอาหนังออก เนื้อออก คงจะแย่
พยายามหันไปดูคนแก่ๆ ที่มาปฏิบัติ แล้วคิด
อีกหน่อยก็ยังงี้เหมือนกัน มันจะไม่เหี่ยวให้มันรู้ไป.....

เช้าวันที่ห้า ทำวัตรเช้า แล้วผมก้มหน้า ก้มตาปฏิบัติฯ
ไม่อยากเห็น ไม่อยากดู ไม่อยากรู้ อะไรเกี่ยวกับ เธอ คนนั้น
ขอความสงบอย่างเดียว
จนถึงเวลากินข้าว....
ทุกคนก็จะเดินเข้าแถวเป็นระเบียบ ไปหยิบถาดหลุมเพื่อไปรับข้าวต้ม
เมื่อถึงคิวผม ผมยื่นถาดไป แต่....โอ๊ย.....โอ๊ยย........โอ๊ยยยยยยย
คนที่ตักให้เป็น เธอ คนนั้น คนที่ทำผม หลง ผมเป็นบ้า นั้นเอง.......
ผมน่ะใจเต้น ตุ๊บ..ตุ๊บ..ตุ๊บ...ตุ๊บ
แต่แล้วในชั่ววินาทีนั้น ฉุกใจคิดได้
เธอคนนี้ คือ...... พญามาร
.... มารผจญ

…..อาจจะเป็นเพราะผมชะงักไป ทำให้การตักเสียจังหวะ
เธอจึงเงยหน้ามามอง ทำตาโต แล้วยิ้มที่มุมปาก นิด ๆ
ผมถอนหายใจยาว นึกในใจ
.... ผมขอโทษ...ผมเข้าใจแล้ว...ผมจะไม่ประมาท อีกแล้วครับ...
เธอ คนนั้นก็ยิ่งยิ้มมากขึ้น ตาเป็นประกาย เหมือนกับ...ดีใจ ด้วย
ผงกหัว แล้วก็พยักหน้า เหมือนกับบอก ว่า
..... ดีแล้ว ถูกต้องแล้ว

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็น เธอ สาวน้อยผู้มี ออร่า เปล่งประกาย
หลังจากนั้นไม่ได้เห็น หรือรู้สึกถึงเธออีกเลย ก็แปลกดี
เฮ้อ....การต่อสู้ยกนี้ไม่รู้ว่า แพ้ หรือชนะ
แต่ที่แน่นอน ผมเกือบถูก น๊อค........

อนณ นิศารัตน์
โทร. - ไลน์
093-149-9564

วัดป่า...มหาสนุก 64
https://ppantip.com/topic/39394670