นักภาษาศาสตร์ เคยบอกไว้ว่า
"คนกลุ่มไหน ที่เป็นคนคิดค้น เป็นต้นกำเนิดของภาษานั้นๆ แม้จะมีพื้นที่ห่างกันเพียงนิดเดียว ก็จะยิ่งมีความแตกต่างของภาษามากครับ"

(ผมคิดว่าสาเหตุ คงจะเป็นเพราะว่า เป็นกลุ่มคนต้นคิดตั้งแต่เริ่มน่ะครับ

เลยนึกอยากจะใช้ยังไงกันก็ได้ตามสบาย
ไม่ fix ไวยากรณ์ หรือคำศัพท์มากนัก
พอผ่านไปนานๆ ก็เลยคุยกันไม่รู้เรื่องไปเลย
แม้ว่าจะอยู่หมู่บ้านข้างกัน หรือข้ามภูเขาไปเพียงลูกเดียวก็ตาม)


ยกตัวอย่าง
- คนชนชาติจ้วง
ที่เป็นต้นกำเนิด ภาษาตระกูลไทกะได
คือต้นกำเนิด ภาษาไทย ที่เราใช้กันอยู่นี่แหละ

ชนชาติจ้วง อยู่ในจีนตอนใต้
ห่างกันแค่เพียง ภูเขากั้น
แต่ละหมู่บ้านก็เริ่มพูดไม่เหมือนกันแล้ว
แต่คำศัพท์ ก็ยังคล้ายๆกันอยู่

--------------------------------------------

แต่กลุ่มคน ที่รับภาษามาใช้ต่อ
เช่น ลาว, ไทใหญ่, ไทย

กลับจะมีการแปรผัน ของภาษาน้อยกว่าคนให้กำเนิด
โดยเฉพาะ ลาว กับไทใหญ่
ที่ภาษาจะคล้ายๆในอดีตตั้งแต่เริ่มที่ใช้กัน

คงคล้ายๆ กับเราเรียนภาษาต่างประเทศน่ะครับ
พอรับมา ก็เลยมีการเรียงประโยค, ใช้ไวยากรณ์ และคำศัพท์ ที่ fix มากกว่า

ส่วนไทยเรา
มีการวิวัฒนาการทางภาษาค่อนข้างเยอะ
เพราะเราเข้าสู่สภาวะทันสมัยเร็วกว่า
และมีประชากรที่ใช้มากกว่า
ภาษาเลยวิวัฒนาการตัวเองไปเรื่อยๆ
ทั้งคำทับศัพท์, คำแสลง อะไรทำนองนี้