ขอพิมพ์ยาวเลยนะคะ

เรื่องก็คือว่ามีแฟนเป็นนักโทษอยู่ตอนนี้เราหมั้นกันแล้วอยู่ด้วยกันแล้ว แฟนติดคุกประมาณ 7ปี ติดตั้งแต่เราเรียนปวส จนจบป.ตรี ระหว่างเรียนไปเยี่ยมตลอด ตอนมหาลัยจะอยู่บ้านฝ่ายชาย คืออยู่ด้วยกันตั้งแต่ปวชค่ะ เลยสนิทกับครอบครัวเค้า ทีนี้พอเรียนจบ มีงานทำเลยกลับมาอยู่บ้าน บ้านอยู่คนล่ะอำเภอกัน ในตอนทำงานแรกๆยังไปเยี่ยมอยู่บ้าง แต่พอมาหลังๆไม่ได้ไปเลย แฟนส่งจดหมายมาก็ไม่ได้ส่งตอบกลับ ทั้งๆที่มีเวลา แต่ก็ไม่ได้สละเวลาทำในส่วนตรงนั้นเลย ทีนี้พอห่างๆจากบ้านเค้านานๆเกือบปีล่ะที่ไม่ได้ไปเยี่ยม จดหมายก็ไม่ได้ส่ง แต่มีติดต่อแม่แฟนถามสารทุกข์สุขดิบอยู่บ้างเดือนล่ะครั้ง คือหายออกมาจากฝ่ายแฟนนานจนจะกลับไปบ้านเค้า ไปเยี่ยมแฟนอีกก็ไม่กล้า เหมือนเราหายไปจดหมายก็ไม่ตอบเหมือนทิ้งเค้าไปแแล้ว แต่จริงคือเวลาผ่านไป5ปีเราไม่เคยมีใครเลย ไม่คิดจะมีใครเลยเค้ายังเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจ แต่ขี้เกียจ เบื่อ เหนื่อย ที่จะใส่ใจเค้าแค่เขียนจดหมายส่งหายังไม่ส่ง ตอนนี้รู้สึกกลัวเค้าจะลืมเราและทิ้งเราไปรู้สึกเสียใจที่ละเลยเมื่อเค้าก็เงียบไปเหมือนกัน ผ่านมา4เดือนแล้วเค้าก็ไม่ได้ส่งจดหมายมาเลยเหมือนกัน พอเค้าเงียบแบบนี้ยิ่งกังวลคิดมาก แต่คือไม่รุ้จะเขียนจดหมายไปหาเค้าว่ายังไงดี อยากบอกเค้านะว่าขอรออยู่เฉยๆที่บ้านได้มั้ย ไม่อยากทำอะไรแล้วเหนื่อยอยากทำงานอยู่บ้านไม่อยากอะไร คือมันเบื่อที่ต้องทำแบบนั้น และมีอีกอย่างค่ะ คือว่าตอนแรกแฟนและครอบครัวแฟนโกหกมาว่าติดแค่4ปี แล้วมันครบกำหนดแล้วยังไม่ออกเราเลยสงสัยกว่าเค้าจะบอกความจริงมาก็นานเกือบ5ปี เราก็บอกแม่บอกที่บ้านเราว่าแค่4ปี เลยไม่ไมีใครว่าอะไร แต่พอเอาจริงมันคือ7ปีก็ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงต่อ แม่เราคงสงสัยไปทำอะไรทำไมนานจัง(ขอไม่ลงรายละเอียดคดีนะคะ) เมื่อรู้ความจริงก็เขียนจดหมายไปบอกแฟนว่าถ้ามีอะไรก็ให้ส่งมาบ้านเพื่อนล่ะกัน กลัวแม่รู้ว่าอยู่ในนั้นต่อ คือเราบอกแม่ว่าแฟนกลับมาแล้วแต่แยกกันอยู่ เรากลัวแม่มองแฟนแย่ไปอีก หลังจากส่งฉบับนั้นไปก็หายไปเลย เราก็เงียบ ยังคิดถึงเหมือนเดิมแต่ไม่อยากทำอะไรเพื่อเค้ามากไปกว่าขอรออยู่ที่บ้าน แล้วกลับมาเริ่มต้นใหม่กัน ผิดมั้ยที่เป็นแบบนี้ 

สรุปคือตอนนี้ทำอะไรต่อไม่ได้เลย หรือควรทำไงต่อไปดี ฮืออ เศร้าอยู่ลึกๆ