เราเห็นแก่ตัวไหมถ้าเราจะขายบ้าน แล้วแยกออกไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง

กระทู้คำถาม
จากกระทู้นี้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

 แผนคร่าวๆที่เคยว่างคือผ่อนไปเดี๋ยวก็จบเพราะงวดสุดท้ายที่คำนวณคือ ม.ค. 64 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เรื่องที่เข้ามาทำให้คิดว่าการขายออกน่าจะดีที่สุด เป็นเรากับแม่ที่คิด (จริงๆ bias เพราะเรามองว่ามันเป็นภาระไปแล้ว เพราะไม่คิดจะอยู่ต่อแน่ในอนาคต)​ ที่คุยกันกับแม่คือ ขายบ้านปิดหนี้ทั้งหมด คือ
1. หนี้บ้านที่ผ่อนยังไม่หมด
2. หนี้ป้าที่กู้มา
3. หนี้กยศ.ของพี่สาว
(2 กับ 3 ถือว่าเป็นหนี้ที่แม่ส่งเราเรียนไป)​
เหลือเงินเท่าไหร่ก็ให้แม่แบ่งไปซื้อที่ เหลือแล้วก็ค่อยให้แบ่งให้เรากับพี่สาว ตอนแรกเราคิดว่าไม่ต้องแบ่งแต่แม่อยากให้ก็ไม่ขัด เราเลยบอกพี่สาวเราเรื่องนี้กลายเป็นว่าพี่สาวเราโทรไปว่าแม่กับเราว่าเห็นแก่ตัว ให้เค้าย้ายเข้ามาอยู่แล้วก็จะขายบ้าน แล้วครอบครัวเค้าจะไปอยู่ที่ไหน แม่เราโทรมาเล่าให้ฟังนะคะ ตามคำพูด
อยากจะถามว่าจะบอกยังไงดีหละให้พี่ยอมรับการขายบ้านไม่ใช้วิธีเอาบ้านเข้าธนาคารเพื่อกู้เงินเพิ่ม (โดยชื่อผํ้กู้คือชื่อเรา แน่นอนที่สุด)​ หรือจะใช้วิธีไหนดีที่สุดที่ทุกคน win win
คือที่เราคิดว่าเราจะบอกพี่สาวตามที่เราคิดแหละว่า
บ้าน=เงินเกษียณ​แม่แหละ มันเป็นสิทธิของแม่ที่จะนำเงินตัวเองมาใช้
หนี้จากการเรียนของลูกทั้งสองคน = หน้าที่ที่ผปค.ที่มีบุตรสมควรจะกระทำโดยการส่งเสียให้เรียนเพื่อที่จะทำมาหากินกันได้นั้นถือเป็นการทำหน้าที่ที่ดีที่สุดของผปค.
เงินที่เหลือ = มรดกที่แม่ให้ก่อนเลยเอาไปตั้งตัว เหมือนของขวัญเรียนจบ
อันนี้เป็นความเห็นเราเองทั้งหมดนะคะ จริงๆที่ตั้งกระทู้มาทั้งอยากระบายและหาคำตอบหรือทางที่เราอาจจะยังมองไม่เห็น 
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่