///เรื่องมีอยู่ว่า ผมรู้สึกผิดกับคนๆหนึ่ง เขาเป็นรูมเมท ผมเป็นรูมเมทกันได้มาเกือบ6เดือน 

ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดตั้งแต่เด็ก ถ้าพูดก็จะพูดกับคนที่สนิท กับเวลาดื่ม แต่ดันเป็นคนผู้ทุกอย่าง บ้าเนาะ

เข้าเรื่องดีกว่า ผมเป็นคนที่ไม่พูดอยู่กับเมทผมไม่พูดอะไรสักอย่าง ผมเป็นคนรักสะอาด กวาดห้อง ล้างห้องน้ำ เก็บขยะอะไรบลาๆ เมทผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย

อยู่มาวันนึง อยู่ดีๆมันก็มีความคิดด่านลบขึ้นมาว่า ผมเป็นใคร เขาเป็นใครทำไมผมต้องทำดีทุกอย่าง มันตีกันอยู่ในหัว แต่ผมก็คิดว่า ผมเป็นลูกคนจน พ่อแม่สอนทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก พอเทอมต่อไปค่อยย้ายไปอยู่คนเดียว เหมือนพูดง่ายเนาะ

ผมเป็นคนที่สุขภาพไม่เหมือนคนอื่นตั้งแต่เด็กประจวบที่ป่วยเป็นซึมเศร้า ทุกวันนี้ก็ยังเข้ารักษาอยู่ทุก อาทิตย์ เป็นคนที่กลัวการอยู่คนเดียว กลัวความมืด ไม่อยากอยู่ในห้องสีเหลี่ยม

สิ้นเทอมผมได้ถามกับเมทว่า เทอมต่อไปจะแยกห้องหรืออยู่ด้วยกัน เขาตอบว่า คิดไม่ออก ผมก็ไม่เป็นไรไม่ต้องรีบ พอเดือนสุดท้ายผมจึงขอคำตอบอีกครั้ง

เขาก็ตอบว่าไม่รู้ แต่ผมพอดูออกแหละว่าอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่รู้ว่าดูออกหรือคิดไปเอง เลยถามไปอีกว่า พูดออกมาเถอะไม่เป็นไร เขาก็ตามมาว่า

เขาเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่อยากรบกวนใคร อยากสันโดษ ทุกคำที่พูดมาผมโอเคนะครับ แต่คำว่า "อยากสันโดษ" มันเลยเข้ามาในหัวว่า ผมเข้าไปอะไรเกินขอบเขตเขาหรือป่าว มันคิดอะไรเยอะแยะมากมายในหัวว่าเราทำไรผิดหรือป่าว พอหมดประโยคนี้ ทุกอย่างเป็นไป จากคนที่เขาเคยแกลงใจเรา ไม่มีเลย ผมมองอะไรก็มีแต่สีเทาเต็มไปหมด จนนอนละเมอทำร้ายตัวเอง อยู่ดีๆก็ร้องไห้ขึ้นมา จากคนที่คิดว่าตัวเองอาการเริ่มดี มันเริ่มมาแย่อีกครั้ง

ผมต้องทำยังไงดีครับถึงจะออกไปจากหัว ผมเคยสูญเสียคนที่รัก และคนที่ผมรักมามากมาย คนที่ผมเสียใจที่สุดคือการเสียแม่ไป ทุกวันนี้ก็ยังละเมอหาทานจนไม่อยากเสียใครไปอีกมั้ง ผมรู้สึกดีกับคนนี้ ทั้งคนในครอบครัวของเขา นี้หรือป่าวทำไมผมไม่อยากเสียเขาไป