ศึกนอกศึกในมาพร้อมกันอย่างไม่ทันตั้งตัว ตัวแปรสอดแทรกอย่างผจง เหล็กไหลไพรดำในร่างของพ่อเสือผัน ขบวนการค้าเฮโรอีนข้ามชาติ ทุกอย่างทำให้ความหวังในการหลุดพ้นของเสือผาริบหรี่ลงไปทุกที อนาคตที่ฟันฝ่า ต่อสู้เพื่อให้ได้มา สุดท้ายแล้วอาจเป็นเพียงภาพลวงตาเหมือนพยับแดดที่หลอกว่าเบื้องหน้าคือแหล่งน้ำ ทั้งที่จริงแล้วไม่มีอะไรเลย เพียงพริบตาเดียว ... ทุกอย่างต้อนเสือผาเข้าสู่ทางตัน บีบคั้นคนที่จนตรอกอยู่แล้วให้ไร้ทางเลือก 

ภูผามองเด็กสาวที่นั่งปลายเตียงด้วยความเจ็บปวด ไม่บอกก็รู้เธอบอบช้ำถึงขีดสุดแล้ว ดวงตาแดงช้ำของเพชรน้ำผึ้ง แววตาสั่นไหวราวสัตว์บาดเจ็บบอกเล่าเรื่องราวหลากหลาย เรื่องที่เธอบากหน้ามาที่นี่ ตรงนี้ อ้อนวอนให้เขากลับไป หากสิ่งที่เขาทำ คือ "ปล่อยมือ" เส้นทางของเราบัดนี้คือเส้นขนาน เธอที่รวดร้าวกับความผิดหวังของพ่อแม่ ก้มตัวลงขอโทษกราบกราน เขาเป็นสามีผึ้ง เธอทำทุกอย่างเพื่อให้สุดท้ายเราจะใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ด้วยกัน ทำแม้กระทั่งรุกเร้าจนคล้ายเสนอตัวอย่างที่ยามปกติคงไม่ทำ  เธอที่ใช้เรียวแขนบอบบางรัดรึง ในค่ำคืนที่เกือบจะจบลงด้วยความลึกซึ้ง ก็เป็นเขาที่ที่เดินออกมาโดยที่ในห้วงคิดได้ยินเสียงแตกร้าวของหัวใจอยู่ภายใน

ใจสลาย ... คำ ๆ นี้จะเพียงพอจะอธิบายสิ่งที่เขารู้สึกอยู่นี้หรือไม่

การตัดใจ .... เป็นเรื่องที่ลำบากเสมอ ทางข้างหน้าที่กำลังจะมุ่งไป อยู่หรือไป เป็นหรือตาย บอกไม่ได้  หนทางจบสิ้นลงจากข่าวร้ายเรื่องผู้การสมยศ ทางเดินนี้ต้องมีเขาเพียงลำพัง เพชรน้ำผึ้งยังเด็กนัก เวลาคงรับหน้าที่เยียวยาทุกสิ่งเหมือนที่เคยเป็นมา ถ้อยคำประชดประชันร้อนร้ายออกจากปาก คนอย่างเขา ... อนาคตงั้นหรือ มันไม่มีอีกแล้ว สิ่งที่ทำได้จึงเป็นเพียงแค่การ "ปล่อยมือ" ทั้งที่เขาก็รู้ ... เธอรู้จักเขาดีมากกว่าจะเชื่อว่าสิ่งที่ออกมาจากปากคือความจริงแท้

แต่โอกาสมันเท่ากับศูนย์

เขาทำใจลากเธอลงมาไม่ได้จริง ๆ

เพชรน้ำผึ้งอาจเสียใจ และ น้อยใจ หากเวลาที่อยู่ร่วมกันมา และ ความมีดีมากกว่า "สวย" ที่อีกฝ่ายเคยเอ่ยอ้างถึงเมื่อครั้งยังไม่วิกฤต ก็ทำให้เพชรน้ำผึ้งปะติดปะต่อได้ นั่นแหละ แม้จะโดนปฏิเสธ แม้จะเสียน้ำตา แม้จะต้องวางลงซึ่งศักดิ์ศรี รวมถึงสิ่งที่ลูกผู้ดีควรทำ เธอก็ละทิ้งทุกอย่าง และ ทำอย่างที่เด็กสาวอายุ 17 จะทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่งได้ 

เธอยอมแลกแม้โอกาสจะเท่ากับศูนย์

เธอทำใจมองเขาแบกรับไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

หากทางออกในคราวนี้

อยู่ที่ตรงไหน

หรือทำได้แค่มองอึกฝ่ายเดินจากไป แค่นั้นจริง ๆ

How can you just walk away from me
When all I can do is watch you leave?
'Cause we've shared the laughter and the pain
And even shared the tears
You're the only one who really knew me at all
So take a look at me now
Well there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me
Just the memory of your face
Ooh, take a look at me now
Well there's just an empty space
And you coming back to me is against the odds
And that's what I've got to face