คือเราเป็นคนที่ ซีเรียสเสมอมาเรื่องการให้ครั้งแรก ของเราจะต้องเป็นคนที่เรารักที่สุด และแน่ใจแล้วว่าเลือกเขา รักษามา19ปี   ตอนนี้พึ่งจะ20และเราได้มารู้จักพี่คนนึง รุ้จักกันมาปีกว่าๆ แต่เราก็คิดแค่พี่ไม่เคยไปไหนด้วยกัน เขาก็ดีกับเรา ให้คำแนะนำอะไรต่างๆเยอะ เป็นทหารอากาศ จนเมื่อวานเขามาหา ทั้งๆที่ไม่เคยไปกินข้าวกับผู้ชาย เราก็คิดในใจว่าจะเป็นไรไป ก็เลยไปจนกินเสร็จกลับมาห้อง แต่ก็ยอมรับเราว่าเราเป็นคนผิดเองที่ให้เขาเข้ามาในห้อง  วันนั้นฝนตกแรงเขาพารถเครื่องมา ก็เห็นใจ เขาขอกลับตอนเช้า เราก็ไม่ว่าอะไร และบอกให้นอนข้างล่าง สรุปเขานอนบนเตียงและหลับก่อนเรา พอสักพักเขารุ้สึกว่าเราขึ้นนอน สิ่งต่างๆที่ไม่คาดคิดก็เกิด สิ่งที่คิดไว้เสมอมาก้หลุดหาย คิดแค่ว่ามีถุงยางก็ปลอดภัยจะเป็นไรไป สุดท้ายก็ไม่หนีพ้นเรื่องอย่างว่า ตอนนั้นมันก็มีความสุข แต่ตอนนี้พอมานั่งคิดนอนคิดเข้าแล้ว รุ้สึกโทษตัวเองรังเกียจตัวเองทำไมปล่อยให้ตัวเองเป็นไปแบบนี้มอบกายให้คนที่เรารุ้สึกเฉยๆไม่ได้รักเชื่อมั่นตลอดว่าตัวเองเป้นคนแน่นอน คำไหนคำนั้น แต่ต้องมาอนุโลมเพราะเรื่องแบบนี้ ผู้ชายคนนี้เราก็รุ้สึกเฉยๆกับเขาไม่ได้รุ้สึกรัก หรือต้องการเขา พูดตรงๆก็คืออารมณ์พาไป เพราะลึกๆก็ต้องการ  รุ้สึกละลายใจมาก จะผิดไหมที่เราคิดแบบนี้  นึกถึงคำที่ตากับยายสอน  นึกถึงพ่อแม่ นึกถึงพี่สาว สรุปผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เราไม่อยากติดต่ออีกเลย เขาก็ไม่ได้ผิดอะไร เขารักเรา อยากเข้ามาดูแล ฐานะของเขาก็พร้อม แต่ถึงยังไงเราก็ไม่ได้รัก ตามโทรเราก้ตัดสาย ตอนนี้สับสนมาก ฉันควรคิดหรือควรทำอย่างไรต่อไป  ครั้งแรกไม่ได้มอบให้คนที่เรารัก แต่กับมอบให้คนที่อารมณ์เราพาไป  หรือเราซีเรียสเกินไป แต่ก็รู้ว่าคุณค่าของคนไม่ได้วัดกันที่ตรงนี้ เรายังมีค่าทำทุกวันให้ดีที่สุด ยังตั้งใจทำตามความฝันของเราได้

ยังมีอนาคตที่ดีได้ไม่เกี่ยวกัน

#ท่านใดพอจะมีคำปรึกษาสำหรับหนูบ้างคะ