สวัสดี​ค่ะ​ ก่อนอื่นเลยเราอยากรู้ตามหัวข้อเลยค่ะ

ครอบครัว​เรามีพี่น้องทั้งหมด 3 คน เราเป็นคนกลาง ตั้งแต่เด็กเราจำได้ว่าเราโดนบังคับมาตลอด ทั้งเรื่องโรงเรียนตอนมัธยม​ต้น จนเราจบก็โดนบังคับให้ต่อโรงเรียนที่เราไม่ได้เลือกเอง ตอนจบ ม.ต้น เราอยากเรียนต่อ ม.ปลาย แต่พ่อแม่เราให้เรียนสายอาชีพ​ พอเราชอบเรียนสายอาชีพเราก็กลับไม่ได้เรียนโรงเรียนและสาขาที่เราอยากเรียน พอเราเรียนจบ ปวช. เราอยากไปต่อมหาลัย เราก็ต้องกลับไปเรียน ปวส. ที่เก่า พอเราเรียนจบ ปวส. เราก็ไม่ได้ต่อมหาลัย เราได้ทำงานเลย ขนาดทำงานเรายังไม่สามารถเลือกงานเองได้เลยสักครั้ง ชีวิตเราต่างจากพี่น้องเรามาก เท่าที่เราจำได้ พี่เราไม่เคยโดนบังคับ​ให้ทำในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการสักครั้งนึง จนมาถึงน้องเรา น้องเราอยากเรียนที่ไหนก็ได้เรียน อยากทำอะไรก็ได้ทำ น้องเราไม่เหมือนเด็กคนอื่นที่เวลาปิดเทอม หรือเวลาเลิกเรียนเขาจะหารายได้​เสริม น้องเราไม่เคยต้องออกไปหางานทำเลยสักครั้ง จนตอนนี้น้องเราอายุ 17 แล้ว น้องเรายังทำอะไรไม่เป็นเลยค่ะ งานบ้านไม่เคยจับ แถมตอนนี้น้องเราก็ลาออกจากโรงเรียนมาแล้ว เราว่าน้องเราไม่ได้เลยค่ะ พอเราว่าเราก็จะโดนแม่ว่าตลอด ทุกวันนี้น้องเรานอนอยู่บ้านเล่นเกมส์​ทั้งวัน ถ้าวันไหนนัดกับเพื่อนก็จะขอเงินแม่ แล้วแม่เราก็ให้ตลอดไม่เคยว่าหรืออะไรเลยสักครั้ง​ เรายอมรับนะคะว่าเราน้อยใจมาก เพราะพ่อแม่ไม่เคยนึกถึงเราเลย จะซื้อจะกินอะไรก็จะนึกถึง​แต่​พี่กับน้องตลอด จนบ้างครั้งเราอยากจะพูด อยากจะร้องไห้​ต่อหน้าเราก็ทำได้แต่กั้นเอาไว จนเราคิดที่อยากจะไปอยู่ไกลๆ อยากจะรู้ว่าเขาจะนึกถึง​เราบ้างมั้ย เราอึดอัด​เราอยา​กระบาย​เราอยากพูดกับใครสัก​คน​ แต่เราก็ไม่รู้​จะพูดยังไง เราได้แต่เก็บมันเอาไว้ จนมันเริ่มนานขึ้น จนเราเริ่มคิดว่าเราไม่มีตัวตนในบ้านเลยหรอ ทุกคนถึง​ไม่เคยนึกถึง​เราเลยสักครั้งนึง เราไม่ควรทำ​ยังไง​ต่อไป เราไม่รู้เลยจริงๆ เรารู้แค่ว่าเราต้องเก็บความรู้สึก​แบบนี้ไปตลอดแค่นั้นเอง 😔😭