ตอนนี้เราเหมือนเป็นคนที่เป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนเราจบม.6 เราสอบโน้นนี้ที่นั้นมาเยอะ เเล้วเราติดนิติศาสตร์ เราเข้าเรียนอาทิตย์เดียว มันเป็นอาทิตย์ที่สนุก และกันเองมากๆ เพราะก่อนหน้านี้แม่เราบ่นให้เราบ่อยมาก กลัวเราไม่มีที่เรียน พอเราติดแม่ก็ดีใจ เราก็เข้าเรียนไปได้อาทิตย์นึง เราก็ได้สมัครพยาบาลของเอกชนไป ผลปรากฎว่าเราติดพยาบาลค่ะ แม่เลยให้เราเลือกระหว่างพยาบาลกับนิติ แต่เราก็ตัดสินใจเรียนพยาบาล เพราะมันเรียนใกล้บ้าน แล้วจบออกมามีงานรองรับ ไม่ได้ว่านิติไม่ดีนะ นิติก็ดีแต่เพียงว่ามันอยู่ไกลบ้าน เราเป็นคนติดบ้านมากๆ ตอนเราเรียนนิติอาทิตย์แรกมันเป็นความรู้สึกแบบมีความสุขไม่เครียดไม่กดดันสิ่งรอบข้างโอเคมากๆ เพื่อนในคลาสก็โอเคทุกคน จนเรามาเรียนพยาบาลนี้แหละค่ะ ช่วงเดือนแรกก็ดีอยู่นะคะ สิ่งเเวดล้อมรอบข้างดีค่ะ เพื่อนดีค่ะ อ่อลืมบอกไปว่าเราอยู่หอในนะคะ เรามีเพื่อนอยู่คนนึง ที่มีสไตล์ตรงกันค่ะ เราจะชอบทำอะไรเหมือนๆกันค่ะ แล้วอยู่ๆเพื่อนคนนี้ก็ย้ายไปเรียนที่อื่น แล้วเพื่อนในกลุ่มเราก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เราสนิทด้วย เหมือนเขาเริ่มห่างๆจากเรา ทั้งๆทีเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดนะคะ เราก็เหมือนเดิมกับเขาทุกอย่าง จนทุกอย่างมันเริ่มแย่ไปหมด เพื่อนเริ่มเมาท์ เริ่มนินทาเรา เริ่มมองเราว่าเราไม่ดียังงั้นยังงี้ จนเราเริ่มอึดอัด เป็นช่วงที่มีปัญหาเข้ามาเยอะ ความรู้สึกเราเริ่มพัง เราเริ่มกลับมาอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว ปลอบตัวเอง มันระบายออกจากใจ หรือพูดให้ใครฟังไม่ได้ แต่ก่อนตอนเรามาอยู่เราแทบไม่อยากจะกลับบ้าน พอทุกอย่างแย่ลง เราโหยหาบ้านทุกครั้ง คิดถึงคนที่บ้านตลอด เราไม่รู้เราจะทำตัวยังไง ยืนอยู่จุดไหน ทุกด้านของเรามันมืดไปหมด จนเราคิดอยากจะหายไป หรือไม่ก็ไปอยู่ไหนสักที จากคนที่ไม่เคยคิดทำร้ายตัวเองเราก็เริ่มคิด แต่ทุกครั้งที่เราจะทำเรานึกถึงหน้าคนที่อยู่บ้านตลอด การเรียนของเราไม่มีปัญหานะ เราเรียนได้โอเค หนักแค่ไหนเราก็จะอดเอา แต่สิ่งแวดล้อมรอบข้างเรานะสิ มันแย่ไปหมดจนเราอยากจะลาออก เราก็ทำไมไม่ได้สงสารพ่อกับแม่ ไหนจะค่าเทอมที่มันแพงอีก เราก็เลยอดทน และอยู่ในสภาพที่อึดอัด ทุกอย่างเเย่ ไม่รู้จะทำไง อยากให้ช่วงชีวิตแบบนี้มันผ่านไป......  ที่เราทนอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะว่าเราสงสารพ่อแม่ ไหนจะค่าเทอมที่แพงด้วย เราไม่โทษใครหรอก เราโทษตัวเองมากกว่า ที่เราทำอะไรไม่ได้เลย

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน 
เราขอระบายหน่อย มันอึดอัด