??/??/2019
อยากกลับไปเป็นเหมือนตอนประถม มีเพื่อนที่สนิท คุยได้ทุกเรื่อง สนุก ไม่มีเรื่องเครียด มีความสุข ต่างจากตอนนี้ ทั้งๆที่ปากเรียกว่าเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่เคยเปิดใจให้เลย ไม่มีความสุข ไม่มีคนที่จะรับฟังแม่แต่คนในครอบครัวก็ไว้ใจไม่ได้ เกลียดคนที่เรียกว่าเพื่อนสนิท เครียด มีแต่ความทุกข์ที่เค้ามาไม่หยุด ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่จะเจอคนที่ไว้ใจได้ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถ้าไม่คิดแบบนี้ก็ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่จะตายซกที ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว เกลียดตัวเอง เกลียดทุกคน เกลียดโลกใบนี้ ทำไมต้องเกิดมาด้วย ไม่อยากเกิดมาซักหน่อย ตายซักทีจะได้ไหม ถ้าพระเจ้ามีจริง ขอร้องช่วยทำให้เราหายไปที ไม่อยากอยู่แล้ว โลกแบบนี้หนะ หายไปซักที

??/??/2019
 บางทีก็คิดนะ ว่าทำไมเราถึงอยากตาย แต่สุดท้ายก็ไม่ฆ่าตัวตาย อาจจะเพราะเรากลัวตกนรก ทั้งๆที่คิดว่ายังไงถ้าเราตายไปก็ต้องตกนรกอยู่แล้ว หรืออาจจะกลัวเสียใจทีหลัง กลัวเจ็บ กลัวไม่ตายแล้วฟื้นขึ้นมา กลัวพ่อแม่เสียใจ เราหนะรู้สึกเกลียดครอบครัวของตัวเองมากและก็รักมากเหมือนกัน  แต่เราไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น เวลามีปัญหาเราจะไม่ปรึกษาใคร เพราะอะไรหนะเหรอ ก็เพราะว่าเคยปรึกษาแล้ว คนๆนั้นชอบเอาไปเล่าให้คนอื่นฟัง เราเลยไม่เชื่อใจใคร ถ้าจะให้เราเชื่อใจหละก็ อย่าเอาเรื่องของคนอื่นๆมาพูดสิ สำหรับคุณอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่คุณไม่มีวันรู้หรอกว่าสำหรับเรามันสำคัญขนาดไหน แต่ก็นะ ยังไงก็เป็นมนุษย์นี้ จะเป็นสีขาวบริสุทธิ์ได้ยังไง มนุษย์ทุกคนหนะต้องมีขาวและดำอยู่ในตัว ไม่อย่างงั้นอาจไม่ใช่มนุษย์ก็ได้

     นี้คือความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่คนรอบตัวไม่รู้
ไม่เคยสนใจ แม้ว่าจิตใจของเราจะร้องตะโกนออกมาว่า ทำไมถึงไม่เคยเข้าใจเราเลย ไม่เคยสนใจเราเลยว่าจะโกรธแค่ไหน จะอายแค่ไหน ไม่เคยเข้าใจ แต่เราก็ได้แต่เก็บไว้ หวังว่าใครสักหนึ่งจะรับรู้ และเข้าใจเรา แต่เราก็คิดว่าตลอดชีวิตของเราคงไม่มีคนมาเข้าใจเราหรอก เพราะแม้แต่ตัวเรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย

ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องไรสาระของคนๆหนึ่งที่คุณไม่เคยรู้จักเลยก็ตาม