สวัสดีทุกๆคนนะครับ ชื่อ นิค ครับ 
 นี่เป็นกระทู้แรกของนิคครับ จริงๆก่อนหน้านี้ก็เขียนรีวิวเวลาไปเที่ยวลงในเฟสบุ๊กส่วนตัวมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยมาเขียนในนี้ซะที ตอนนี้ฟ้าฝนดลใจ เลยลองมาเขียนในพันทิปดูบ้าง เผื่อใครสนใจจะไปเที่ยวในที่ที่นิคเคยไป ก็เอาข้อมูลของนิคไว้อ้างอิงก็ได้ครับ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคร้าบบบบ ^^

 เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ครั้งนี้นิคจะนำเสนอ สถานที่ท่องเที่ยวทริปล่าสุดที่เพิ่งไปมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว นั่นก็คือ แคว้นแคชเมียร์ เมืองศรีนาการ์ นั่นเองครับ...
ขอสาระก่อนนะ แคชเมียร์ เป็น รัฐหนึ่งซึ่ง(เคย)เป็นเขตปกครองพิเศษ อยู่ทางตอนเหนือของประเทศอินเดีย ในนาม รัฐจัมมูร์และแคชเมียร์ ซึ่งเพิ่งมีการยกเลิกกฎหมายปกครองพิเศษนี้ไปเมื่อช่วงเดือนสิงหาคม ที่ผ่านมานี้เอง สดๆร้อนๆ โดยรัฐบาลอินเดีย... เดิมทีก็เป็นพื้นที่ติดชายแดน ปากีสถาน และ จีน ซึ่งมีข้อพิพาทเรื่องพื้นที่ทับซ้อนมาเรื่อยๆอยู่แล้ว ทำให้ บรรยากาศดูเหมือนจะยิ่งน่ากังวลไปอีก และจากการยกเลิกกฎหมายดังกล่าว ทำให้คนแคชเมียร์เองก็ไม่ค่อยพอใจเช่นกัน แถมรัฐบาลยังประกาศใช้กฎอัยการศึก-เคอร์ฟิว ทำให้มีทหารในพื้นที่เพิ่มขึ้นไปไหนมาไหนก็ทหารเต็มไปหมด แต่!!! อย่าเพิ่งกังวลไปว่ามันรุนแรงมากขนาดนั้น เอาจริงๆคือไปเที่ยวได้ นิคไปมาแล้ว ปลอดภัยดี ไม่มีเรื่องน่ากลัว แต่ก็มีผลกระทบเล็กน้อยเหมือนกัน ยังไง ไปดูกัน... 

Day1 (วันที่29 กันยายน 2562) วันเดินทาง : เราเดินทางกับสายการบินประจำชาติอินเดีย เวลาออกเดินทางคือ 21:15น. เราไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ตั้งแต่6โมง เช็คอินเรียบร้อย ได้ตั๋วมา2ใบคือรอบที่ลงเดลีห์ใบนึงกับรอบที่บินจากเดลีห์ไปแคชเมียร์ คือเขาเช็คอินให้เลยไม่ต้องเช็คต่อเอง เป็นไดเร็กไฟลท จากนั้นก็เข้าตม.ไปรอ ปรากฏว่า...ไฟลทดีเลย์ 30นาที...พอขึ้นเครื่อง...เครื่องเล็กไม่มีทีวี และให้แชร์ผ้าห่มกันจ้าาาา!!! ลาก่อย แอร์อินเดีย  แต่ก็ยังดีนะแอร์เขายิ้มแย้มดี
 แต่แล้วก็ต้องมาเจอ กลุ่มทัวร์ไต้หวัน...ซึ่งแม้ว่าการพูดจาจะดีกว่าแผ่นดินใหญ่แต่นิสัยความฉันไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างก็ยังคงมีให้เห็น เจ๊ที่นั่งหลังเราคือ มาสั่งให้เราปิดไฟเพื่อตัวเองจะนอน หรืออยู่ๆก็เปิดไฟขณะคนอื่นนอน อ่านหนังสือ หรือทึ้งที่วางอาหารจนที่นั่งนี่หัวสั่นหัวคลอนอ่ะ เห้อ… สุดท้ายก็มาถึงสนามบินเดลีห์จนได้ เป็นเวลาตี1โดยประมาณตามเวลาที่เดลีห์
คือดีนะ มีหลายจุดเลย ไม่ต้องออกไปหาโรงแรมนอน แถมในสนามบินยังมีWiFiให้ใช้ฟรี2ชั่วโมงด้วย (แนะนำให้เอาโทรศัพท์ไปให้พนักงานที่Informationทำให้ หลังจากเดินเข้าจุดตรวจอาวุธเสร็จเรียบร้อย และหลังจากใช้2ชั่วโมง ระบบจะถามรหัส4ตัวให้ใส่ใหม่เพื่อใช้อีกครั้ง นิคลองเดาๆ เป็นตัวเลขพื้นฐาน 1-4 ปรากฏใช้ได้เฉย 5555 ลองเอาไปใส่กันดูเผื่อเขายังไม่เปลี่ยน) และแล้วเราก็หลับไปแบบเงียบๆในสนามบิน ประมาณตอนตี2กว่าๆ และตั้งปลุกไว้ 8.30น. เพราะแค่รอขึ้นเครื่อง10โมง ได้นอนตั้ง6ชั่วโมง…ปรากฏว่าจากสนามบินอันเงียบสงบตอนตี2 กลายเป็นสนามบินที่เสียงดังมากตั้งแต่ตอนตี5!!! คุณพระ เวลานอนกู ฮืออออ ตัดใจปิดนาฬิกา เดินไปห้องน้ำ ตั้งใจเข้าห้องริมในสุดและเซอไพรส!!! ส้วมนั่งยองจ้า! ขณะที่ห้องอื่นเป็นโถชักโครกปกติแต่คนอื่นต่อคิวแล้ว…เอาๆก็ไม่เชิงว่าไม่เคยเข้าแบบนี้เนาะ พอไหวๆ แต่ที่ชื่นชมคือต่อให้เป็นส้วมแบบนี้ก็มีสายฉีดให้และน้ำกดล้างเป็นแบบเหมือนชักโครก น้ำที่กดล้างออกมาก็เป็นเขียวๆกลิ่นสมุนไพร แบบส้วมไม่มีกลิ่นเลย เยี่ยมอยู่ พอออกมาก็ไปหาชากาแฟกินแก้ง่วงก่อน แล้วกลับไปนั่งใกล้ๆGate ระหว่างรอก็หยิบแปรง คอนแท็กเลนส์ ครีมกันแดด ไปห้องน้ำ กะว่าจะให้เสร็จเรียบร้อย ไปถึงก็จะได้เที่ยวได้เลย พอเข้าห้องน้ำไป แค่แหวกตาใส่คอนแท็กเลนส์คือแบบ *ทุกคนจ้องมอง คือย้ำว่าทุกคนประมาณ10คน* มองจ้องนิ่งๆนานๆ…จนต้องรีบใส่คอนแท็กเลนส์เสร็จก็รีบเนรเทศตัวเองจากห้องน้ำทันใด คือไม่สามารถทนกับสายตาที่มองเหมือนเราเป็นความแปลกไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าจะมองดีหรือมองไม่ดีก็ตาม … 
9.45น.Gateก็เปิดและได้ขึ้นเครื่อง เครื่องก็ออกตามเวลา 10.15น. แต่กว่าจะได้ขึ้นฟ้าจริงๆคือ 10.30น. สายการบินนี้ไม่รีบจ้านายจ๋า ช้านิดหน่อยอย่าซีเรียสจ้า5555 จากนั้นความเหนื่อยล้าก็ทำให้ภาพตัดตั้งแต่เครืองบินขึ้น ตื่นมาอีกที 11.15น. บนเครื่องแจกอาหาร แบบนี้ 
เรียกได้ว่าเป็นมื้อแรกที่ได้กินอาหารของประเทศนี้จริงๆ แม้ว่าไม่ชิน แต่ก็พอกินได้ด้วยความหิว ยกเว้นก้อนขาวๆนั้นซึ่งเป็นของหวานลักษณะเหมือนมันบด แต่ใส่น้ำเชื่อม คือหวานเวียนหัว ไม่ไหว ซักพักก็ถึงเวลาถึงแคชเมียร์ ก็เกิดเซอไพรสขึ้นอีก1เรื่องคือ...นักบินประกาศอะไรซักอย่างแต่ฟังไม่รู้เรื่องเลย แต่ได้ยินพูดถึงหน้าต่าง เราเลยเปิดหน้าต่างตามปกติ คนอื่นๆก็เปิด ปรากฏว่า แอร์บอกให้ปิดหน้าต่าง! ปิดไปจนเครื่องลงจอดสนิท… งงมากแม่! ที่แรกครั้งแรกที่โดนให้ปิดหน้าต่างเครื่องบินตอนแลนดิ้ง อ่ะๆ เอาเถอะยังไงก็ถึงแล้ว พอถึงก็ออกไปรับกระเป๋าและต้องมาเขียนใบลงทะเบียนเขาแคชเมียร์อีก1ฉบับ แบบนี้ ยาวหน่อย เสร็จก็ยื่นให้เขาดูกับพาสปอร์ต เสร็จซะทีในส่วนการเดินทาง
พอเดินออกมาก็มาเจอคุณลุงรอรับเราที่โรงแรมจัดมาให้ การจราจรที่นี่คือ ฟาสท์แอนด์ฟีเรียสมากกก ว่าไทยหนักแล้วที่นี่ขับไปบีบแตรไป มองหน้าแทบทุกคัน บางคันอยู่ๆจอดกลางถนนเฉย ขำก็ขำ ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น ก็รอดพ้นมาได้จากบนท้องถนน และที่ที่เราอยากไปแวะที่แรกคือ สวนดอกไม้นิชาทของราชวงศ์โมกุล บอกเลยว่า ถึงแดดร้อนและจริงๆนี่ไม่ได้ชอบดอกไม้เท่าไหร่ แต่ที่นี่คือยอม สวยนะ อลังการงานสร้างน้ำพุ4ชั้น แบบนี้เลย
พอกลับลงมาก็มาแวะซื้อ ไอติมใส่เส้นอะไรไม่รู้เหมือนขนมจีน กับ ขนมข้าวพองเป็นบอลเล็กๆ กระเทาะเอาน้ำเอาท็อปปิ้งใส่ และอีกเมนูคือ ยำถั่ว อันนี้ก็อร่อย ราคาอย่างละประมาณ 50-100รูปี ไม่แพงๆ
เสร็จแล้วก็นั่งรถต่ออีกประมาณ10นาที ก็ถึงที่พัก บ้านเรือของเรา ชื่อตามรูปเลย ความรู้สึกแรกที่เห็นคือไม่ได้ว้าวอะไร แต่รู้สึกได้ถึงความสงบ พอเข้าที่พักก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีโดยคุณพ่อบ้านประจำเรือ 
  ซักพักคุณอาเมียร์ น้องชายเจ้าของบ้านเรือก็มาพูดคุย ซึ่งเขาก็สนิทกับพี่เจี๊ยบเหมือนกัน และครั้งนี้เขามีพิธีแต่งงานที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้และมะรืนนี้ เขาก็อยากให้เราไปร่วมด้วย เราก็ตกลง ดีเหมือนกันได้เที่ยวเชิงวัฒนธรรมด้วย...พอค่ำคุณซามิเจ้าของโรงแรมก็มาทักทายหลังจากยุ่งกับงานแต่งให้น้องชายทั้งวัน และพูดคุยถึงสถานการณ์ปัจจุบันของแคชเมียร์ ที่ดูเหมือนจะเริ่มแย่ลง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เท่าที่ฟังได้จากซามิ คือเจตนาหลักที่รัฐบาลอินเดียทำแบบนี้ เพื่อตั้งใจหาผลประโยชน์จากแคชเมียร์โดยการอนุญาตให้นายทุนสามารถเข้ามาซื้อที่ดินในแคชเมียร์ได้ และเปลี่ยนวิถีมุสลิมที่นี่ และใช้ประโยชน์จากที่ดินซึ่งถือเป็นทางผ่านที่สะดวกในการขนส่งสินค้าไปขายในตะวันออกกลางและจีน โดยกดดันทั้งการส่งทหารมากมายมาคล้ายว่าจะป้องกันการรุกรานจากปากีสถาน หรือการตัดสัญญาณโทรศัพท์มือถือและอินเตอร์เน็ต และการให้สถานทูตของหลายประเทศประกาศเตือนพลเมืองไม่ให้เดินทางมาเที่ยวในแคชเมียร์ ทำให้ตอนนี้แคชเมียร์กำลังจะตายอย่างเงียบๆ และการติดสินบนกับผู้เกี่ยวข้องเพื่อไม่ให้มีการให้ข้อมูลหรือขอความช่วยเหลือจากประเทศมุสลิมที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากที่สุดนั่นก็คือปากีสถาน ทำให้ยิ่งแย่ลง นักท่องเที่ยวยกเลิกทริป ไม่มาเที่ยว ทำให้ธุรกิจท่องเที่ยวที่สร้างรายได้เอื้อกันให้แต่ละอาชีพของชุมชน พังลงไป ทีนี้ก็ตามเกมเลย คนแคชเมียร์ไม่มีรายได้ ก็ต้องขายที่ดินให้นายทุน
 หลังจากพูดคุยจบ ซามิก็มาคอนเฟิร์มกับเราเรื่องแผนกิจกรรมในทริปนี้ สรุปคือบางแผนก็ต้องยกเลิกเนื่องจากเสี่ยงเกินที่จะพาเราไป และเขาก็ขอโทษที่กลายเป็นแบบนี้ แถมจะไม่เก็บเงินเราด้วย เขาพูดว่า ก็เราไม่เหลืออะไรเป็นคอร์สให้คุยท่องเที่ยวอีกแล้ว…เราฟังเรื่องทั้งหมดเราสะอึกเลย จะร้องไห้เลยนะ สงสารเขามากเลย… ถึงแม้แผนจะไม่ตามที่วางไว้ทั้งหมดแต่เขาก็พยายามเสนอทางเลือกมาเราก็โอเคหมด ยอมรับได้และประทับใจที่เขาก็ยังพยายามดูแลเราแม้เขาเองก็ลำบาก แน่นอนว่าเราจะจ่ายเหมือนที่ตกลงกันไว้
คืนนี้ จบลงซุปถ้วยเล็ก ตามด้วยข้าวแกงเนื้อแกะ?กับไก่ อิ่มท้อง เริ่มง่วง อาบน้ำอุ่นๆ ฝนตกมาตอนดึก อากาศก็เริ่มเย็นลง เราก็หลับไป...

รอติดตามต่อของวันถัดๆไปนะครับ^^