สวัสดีค่ะทุกคน​

         ก่อนอื่นเลยเราเป็นคนช่างพูด​ร่าเริง​แจ่มใสมากๆตามวัยรุ่นอายุ​20ปี​ เวลาอยู่นอกบ้าน​  ใครก็ดูไม่ออกว่าเรา​ เครียด​ เรากลัว​ เราเหนื่อย​  เราท้อ​  เราอยากหนีให้พ้นจากโลกนี้​

           เราไม่อยากเข้าบ้าน​ พ่อแม่เราชอบด่า​ เรื่องเล็กน้อยก็ด่า​ ตื่นตี5ครึ่งก็ด่า​ว่าตื่นสาย​ เราโตขนาดนี้เรายังโดนตี​ตีอยู่หน้าบ้าน​  ไปเดินห้างจะเอาสินค้าไปชั่งก็โดนด่าว่าดัดจริต​ คือเรางง​ พ่อแม่เราาเป็นอะไรทำไมชอบแต่ด่าแต่ว่า​  พี่เราไม่โดนไรแบบเราเลยนะ​ ปัจุบันนี้เวลาเพื่อนหรือใครก็ตามที่โทรหาเราตอนอยู่บ้านพ่อแม่ก็ชอบด่าเราตอนคุยโทรศัพท์​ เรากลัวที่จะคุยโทรศัพท์​เวลาอยู่บ้าน​ เราขอไปกินขนมกับเพื่อนก็ไม่ให้ไป​ เราเคยโดนด่า​แค่ถามว่า​ ไปกระโปรงทรงเอไปวัดดีมั้ยแม่หรือไม่ดี​แม่ก็ด่า​คือเอาจริงๆเราพูดอะไรๆม่ได้เลย  พ่อก็ชอบไล่ออกจากบ้าน​ พ่อๆม่เคยพูดดีกับเรา​ เราป่วยเราไม่สบาย​อยากไปหาหมอ​ บอกพ่อ​ พ่อก็ด่าว่ามีแต่ป่วย​ ตูจะวิ่ง​ วิ่งสำคัญกว่าเมิงอีก​ สุดท้ายพ่อก็ไม่พาไปจริงๆ​ เราก็ร้องไห้ในใจ​ เวลาเราโดนด่าหรือโดนตีเราจะไม่รร้องไห้ให้พ่อแม่เห็นแต่จะไปร้องในห้อง​ ตลอด​แต่มีครั้งหนึ่งเราร้องให้เห็นแล้วถามพ่อแม่ไปว่าทำไมถึงด่าบ่อยจังไม่ได้อะไรผิดเลยรีมั้ยอยากตายมาก เคยทำแล้ว​แต่มันไม่ตาย​ พ่อแม่เหมือนเห็นใจ​แต่ก็บอกว่าถ้าเมิงอยากตายเมิงก็ไปตายเถอะ​

เพื่อนๆเจอแบบนี้มั้ยคะ​ จะหาทางออกอย่างไร​ จะปรับตัวอยย่างไร​ จะทำยังไให้โดนด่าน้อยลง​

ปล.เวลาแม่ตีหรือด่ามากๆ​ จะปลอบเราด้วยการให้เงินหรือไม่ก็ให้ของ​

ปล.อยากมีความสุขเวลาอยู่กับครอบครัว​ 

ปล.​ให้ความรักดีกว่าให้เงินทอง

ปล.อยากให้ท่านเข้าใจเรา​