ผมมีแฟนคนนึงครับ คบกันก็ถือว่านานนะครับสำหรับวัยรุ่นระดับผม มีปัญหาอะไรแฟนไม่เคยปลอบใจสักครั้งตั้งแต่คบกันมา ทะเลาะอะไรกันผมขอโทษตลอดเพราะผมไม่อยากจะทะเลาะ บางครั้งทะเลาะกันหนักผมพูดไปว่าใจเย็นแล้วค่อยคุยกัน ผมว่ามันคือการแก้ปัญหาที่ดีนะ แต่ไม่น่าเชื่อเค้าก็หาว่าผมหนีปัญหา พอทะเลาะผมขอโทษก็บอกว่าเอาแต่ขอโทษ พอผมจะหนีไปให้ใจเย็นแล้วค่อยคุยก็หาว่าหนี ผมเครียดเรื่องอื่นๆมาเค้าไม่เคยพูดอะไรให้รู้สึกดีเค้ายัดแต่สิ่งๆผิดๆให้ผม ผมคือคนที่ผิดตลอดผิดเสมอมา ผมยอมรับว่าผมงี่เง่า แต่ไม่ใช่ว่าผมจะต้องผิดไปสะทุกเรื่องนะ ผมไม่เคยรู้สึกคิดเยอะขนาดนี้ผมคบกับเค้าผมน้อมรับความผิดเลยผมพร้อมจะผิดเสมอเพื่อเค้า สรุปเค้ารักผมมั้งไหม ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าเค้ายังรักผมอยู่ ผมเครียดมากเลย แล้วประเด็น คือผมคือคนที่แบบประเภทที่คิดมาก มีปัญหาอะไรๆแล้วผมก็ชอบคิดไปไกลจินตการสูงไรงี้ครับ ผมเคยได้ยินว่า 1คน1ความคิดไม่จริงเลยสำหรับผม ผมควรทำยังไง อีกอย่างคือผมควรแยกกันหาสิ่งใหม่ๆไหมครับ