ปิดเทอมที่ไรก็พบกับความน่าเบื่อตลอด อยู่แต่กับหน้าจอไปวันๆ เบื่อมาก ไม่มีแรงจูงใจอยากทำอะไรเลย อยากจะทำความสะอาดบ้านแก้เครียดแก้เบื่อ ก็ไม่มีอารมณ์ทำ อยากทำงาน แต่ที่บ้านก็ไม่โอเค เหลือ4เดือนก็จะเข้ามหาลัย หนังสือ ม.4-6 ก็ไม่เคยอ่านทบทวนเลยสักครั้ง พอจะเริ่มอ่านก็ดันง่วงนอน จะไปเรียนพิเศษก็เกรงใจเงินพ่อแม่ แม่ก็ทำงานหน้าบ้าน ดูวุ่นวายคุยงานกับลูกค้าทุกวัน ตัวเราก็ไม่อยากจะไปงี่เง่าให้เขาเหนื่อย แต่ลึกๆก็อยากจะเปิดใจ อยากคุย อยากระบายสิ่งที่อยู่ในใจบ้าง แต่ก็ไม่กล้า ไม่อยากพูดออกมา กลัวจะทะเลาะและเกิดการประชดประชันกัน จะหางานอดิเรกทำแก้เบื่อ ก็ไม่มี อ่านนิยายเอย วาดรูปเอย ไปวิ่งตอนเย็นเอย งานอดิเรกอะไรก็ได้ที่ไม่เสียตังค์  ล้วนทำมา ก็น่าเบื่อ ไม่มีอะไรดนใจสักอย่าง จะออกไปเดินเที่ยวข้างนอก ก็ต้องเสียตังค์ อยากใช้เงินตัววเอง แต่ลืมไป ไม่เคยเก็บเลยนี่หว่า.. นิสัยเสียจังเลยเห้อ ลึกๆอยากลองต่อยมวย หรือตีเทนเนส ดูสิ่งที่อยากทำสิ ใช้เงินทั้งนั้น  ก็เลยคิดว่า ไปเรียนพิเศษ เพื่อกระตุ้นเราดีมั้ย แต่เอ๊ะ! ลืมไป เคยสมัครไปที่หนึ่งจ่ายไปหมื่น เรียนได้ครึ่งปี ก็ดันไม่ชอบซะละ เพราะเป็นที่เรียนพิเศษเฉพาะสายแบบเจาะจง เรียนไปเรียนมา ก็ไม่ชอบแล้ว อยากเปลี่ยนแนว เปลืองตังค์จริงๆเลย อยากจะไปเรียนคณิต แต่ก็นึกถึงที่เคยเสียไป1หมื่นแต่ดันเรียนไม่คุ้ม  มันเลยทำให้ใจไม่กล้าเรียน เพราะกลัวตัวเองจะเป็นแบบนั้น และไม่อยากทรยศเงินแม่ ว่าจะอ่านหนังสือด้วยตัวเอง ก็ง่วงนอนเหลือเกิน ความที่หนังสือก็ไม่เคยอ่านไม่เคยทบทวน รีบมากระวนกระวายตอน4เดือนสุดท้าย เหอะทำตัวเองทั้งนั้น  ไม่เข้าใจเลย ครอบครัวก็ไม่ได้มีปัญหา ฐานะการเงินก็มีจ่ายปกติ อยู่ดีมีสุขแท้ๆ ทำไมต้องทำให้ตัวเองมีปัญหาด้วยเนี่ย ตอนเขาจ่ายเงินค่าเรียน ทำไมไม่ตั้งใจเรียน ทำไมตอนนั้นเราถึงไม่คิดให้ได้แบบนี้ แล้วเป็นไงล่ะผลสุดท้าย พอเราอยากลองเรียนลองทำอันนี้ เขาก็ไม่กล้าจะจ่าย เพราะกลัวเราไม่ตั้งใจเรียน หรือเบื่อง่าย  ปิดเทอมก็ไม่รู้จะพูดกับใคร วันๆอยู่แต่ในบ้าน ถ้าออกไปหาเพื่อน ก็เสียเงินอีก แล้วแทนที่ี่เราจะเอาเวลาว่างๆเบื่อๆไปอ่านหนังสือ กลับไม่ทำ เพราะเบื่อ อ่านไปก็ไม่เข้าสมองหลับเปล่าๆ  เคยพูดกระตุ้นจิตใจตัวเองว่า พ่อแม่ทำงานอยู่หน้าบ้าน แกเหนื่อยมากๆเลยนะ ทำงานหาเงินเอามาให้ลูก แต่ลูกกลับไม่ทำอะไรเลย นอนว่างๆโง่ๆไปวัน ไม่ได้ทำประโยชน์ไรให้แกเลย นอกจาก ซื้อของตอนเขาใช้ จัดข้าวให้กินตอนเที่ยง ล้างจาน ตากผ้า มันรู้สึกไม่คุ้มกับที่เขาให้เงินเราเลย เบื่อที่ตัวเองเป็นแบบนี้มากๆ รู้ทั้งรู้ว่ามันแย่ ยังไม่คิดจะปรับปรุงตัวอีก อยากจะลงมือทำ ก็เอาแต่คิดว่าขี้เกียจ ไม่มีแรงจูงใจทำ ล้านพันแปดเหตุผล  ลึกๆ ก็ไม่อยากนั่งเหงาๆเงียบๆในบ้านคนเดียว อยากออกไปพบปะหรือพูดคุยกับผู้คนบ้าง แต่ก็ไม่รู้จะทำไง  อยากจะออกไปหาเพื่อนที่บ้านเพื่อน เดี๋ยวสักพักก็ต้องมีเรื่องให้จ่ายอีก ความกิเลสเยอะนี้555 ไม่รู้จะบ่นอะไรแล้ว รู้สึกโล่งหัวมาบ้างแล้ว พิมพ์ไปก็ไม่ได้เรียงลำดับเหตุการณ์ คนอ่านก็คงอาจจะงง