ฉันมีจุดด้อยคือฉันฟันเหยิน
คนรอบข้างกายของฉันชอบเรียกฉันว่าอีเหยินเมื่อก่อนฉันเป็นคนยิ้มง่ายร่าเริงแต่เมื่อพี่ของฉันเรียกฉันว่าเหยินทั้งญาติป้าลุงแม่ยายจึงเรียกตามและนั่นไม่มีผลกับฉันแต่เมื่อฉันเรียนโรงเรียนเดียวกันกับพี่ พี่ฉันก็เรียกฉันว่าอีเหยินเหมือนเดิมเพื่อนๆในห้องได้ยินก็หัวเราะกันใหญ่รุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนกับพี่ก็ด้วยตั้งแต่นั้นมาไปที่ไหนก็มีแต่คนเรียกฉันว่าอีเหยินทุกๆวันฉันได้ยินคำว่าอีเหยินก็สลดใจเราทำอะไรให้ว่ะและทุกๆวันฉันร้องให้ไม่อยากฟังเสียงเหล่านั้นไม่ยอมรับในตัวเองฉันเป็นคนที่ชอบยิ้มแต่ตอนนี้การยิ้มคือการที่ฉันเกียจที่สุดจากคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสกลายเป็นคนมืดมนไม่อยากเข้าสังคมโดดเดี่ยวและไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เพื่อนคนนึงเค้ามาถามว่าเป็นอะไรทำไมกลายเป็นคนอย่างนี้ฉันก็บอกเขาไปเขากลับหัวเราะเยาะและบอกเพื่อนในห้องแล้วคนอื่นๆก็แซวฉันฉันยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่และตอนนี้ฉันเศร้าร้องให้ในทุกๆวันฉันรู้สึกความจำแย่ลงเช่นครูพึ่งสอนคณิตเมื่อวานในวันถัดมาฉันลืมไปหมดแล้ว,นอนเร็วกว่าเดิม,กินอาหารน้อยลงฉันไม่กล้าพูดหรือปรึกษากับพ่อแม่ครอบครัวโดยเฉพาะพี่ชายกลัวว่าพวกท่านจะเหมือนเพื่อนฉันควรจะทำอย่างไรดี