เราคบกับแฟนเรามา6 ปี ตั้งแต่ม. ปลายม. 4ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี3 ซึ่งเวลาที่กับกันในช่วงแรกเลยเค้าดีกับเรามาคล้ายวัยสมัยป๊อบบี้เลิฟกันอยู่สมัยนั้นเด็กทั้งคู่ซึ้งทุกคนคงรู้ว่าช่วงนั้นอะไรก็หวานและความรักเปรียบอย่างกับนิยายในความคิดของเด็กในสมัยนั้นม.4เราอยู่ห้องเดียวกัน .. ฉันเป็นคนเริ่มก่อนที่ทำตัวไม่ดีใช่เค้าแต่ตอนนั้นคือมันเด็กน้อยมากๆและก็นานเข้าต่างคนต่างไม่ดีใช่กันพากันมีคนอื่นบ้างฝ่ายผช.ติดเพื่อนบ้างแต่พอหลังๆคบกันนานขึ้นนานเราเองกับพยายามมากกว่าเค้าเสียอีกจนมีวันนึงเค้ามีปัญหาเรื่องเงินเรื่องไรก็ตามแต่เราอยู่ข้างเค้าเสมอ จนอยู่วันนึงแฟนเริ่มไม่สนใจเรามานานมากและเราพยายามให้ตัวเราเพื่อเข้าแลกในความได้ใจเข้ามาแต่หมดประโยชน์ป่าวกับคล้ายเรานั้นโง่ลงทุกวันๆวิ่งตามเค้าทุกๆ แต่ก็เกิดเหตุการนี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเราเองไม่เคยจำเพราะคำว่ารักของเด็กๆมีอยู่ปี1 เค้าไม่เคยให้สถานะเราเลยไม่เคยเลยคุยกันทุกวันนะทุกวันคือแชทไม่เคยถามว่าทำไรไม่เคยถูกการเอาใจใส่ไม่เคยเลยเค้าเอาแต่เที่ยวติดเพื่อนช่วงวัยกำลังห่าวเด็กๆประมานม. 6 ในตอนนั้นถึงคุยกันก็รู้แค่เรา2 คนเค้าไม่เคยแม้แต่โทรหาเราเราต้องเป็นคนขอที่อยากจะคุยกับเค้าว่า " ขอคุยด้วยได้ไม" ทำแบบนี้ในบ้างครั้งซึ้งไม่บ่อยมากเลยนับครั้งได้ในเวลา 1 เดือน3เดือนกว่า  ซึ้งกลับกลายเค้าเอาเวลาที่ไม่ได้คุยกับเราไปคุยกับผญ. คนอื่นแบบเราก็ทั้งดีกับเค้ามาตลอดห่อข้าวให้ทำทุกอย่างให้ไปหาโดยไม่มีสถานะให้ก็ทำ จนวันนึกเราเองอยากตัดสิ้นใจก้าวออกมา ทั้งที่ใจยังรักแต่กำลังใจอะไม่มีแล้วเหนื่อยแล้วอยากพัก เราได้เจอน้องคนนึงซึ้งเราเองก็ได้ลองคุยโอเคน้องโอเคมาก ที่ทั้งเอาใจเราหรือในสิ่งที่เราไม่เคยได้มันแต่ไม่นานนักน้องคนนี้ก็เริ่มหายไปจากเราเหมาะกับเวลาที่คนเก่ากลับมาง้อซึ้งทุกคนคงคิดใช่ไม่ว่าคงกลับไป  (ใช่ ) กลับไป เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เค้าฟังว่าที่เราออกมาเพราะอะไร พอระยะเวลาผ่านไปนานขึ้นเรื่อยๆ เรา2 คนเหมือนจะดีขึ้นแต่ไม่เลยเรากลับวิ่งตามเค้าเหมือนเดิมเหนื่อยหนักกว่าเดิมเค้าเป็นคนไม่เอาอะไรเลยเล่นแต่เกมแบ่งการใช้ชีวิตไม่ถูกขึ้นมาปี1 เราเริ่มโตเริ่มเข้าใจอะไรได้มากขึ้นแต่เค้ายังไม่หันมองอะไรเลยคือเค้าขี้เกียดไปเรียนมั้งตื่นสายมั้งไม่คิดถึงอนาคตจนกระทั้งเริ่มเรียนใหม่เราก็ยังค่อยตามเป็นกำลังใจให้กับเค้าอยู่จนเราเริ่มโตขึ้นอีกความผู้ใหญ่เราสูงขึ้นอีกคิดอนาคตเราไปไกลอีก ขึ้นมาอยู่ปี3 ส่วนฝ่ายชายไม่เลยยังนิสัยเดิม เราไม่รู้จะทำยังไงว่าจะปรับแบบไหนแล้วและก็เช่นเคยไม่เคยที่จะใส่ใจเลยไม่เคยถามว่าเหนื่อยไมหรืออะไรเลยนิ่งใก้ลจะถึงเวลาไปหาค่อยเอาใจใส่ งี้ได้หรอ
เราไม่รู้ว่านี้คือเวณกรรมอะไรกับเราทำไมถึงไม่กล้าที่จะออกมาสักที มีคนดีเข้ามานะค่ะ แต่เราไม่อยากบอกเลิกเค้า เราเองต้องไปหาเค้าทุกอาทิตซึ้งก็ต้องใช่ตังในการไปหมดเกิบ500 ที่ไปและเค้าไม่เคยเอ่ยบอกถามเลยว่ากินนไมหรือออกไห้ซึ่งไท่มีการออกละและต้องให้ซื้อของแทนตลอดของขวัญเค้าเราทุมได้หมดแต่เราเค้าไม่เคยมีให้ที่คิดอยากเลิกเพราะรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยเหนื่อยมากและสงสารพ่อแม่ที่เค้าเลี้ยงเรามาไม่ได้ให้มาเลี้ยงผช.แต่มัน กลัวไปหมดกลัวว่าเพื่อนเค้าที่อยู่ที่เรียนที่เดียวกับเราคณะเดียวจะโกรธบ้างหละ( เพื่อนเค้าไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเรา2 คนหรอกคะรู้ในบ้างเรื่องคะเพื่อนเค้าอาจมองว่าหนูไม่ดีก็ได้เพราะมีคนเข้ามาหาหนูเยอะ กลัวไปหมดกลัวว่าคนอื่นจะคิดยังไงเค้าจะอยู่ได้ไหม แม่เค้าจะว่าเรารึป่าวซึ้งเราไม่ได้ห่วงตัวเองเลย เห้อจะบอกเลิกผชคนนี้ยังไงดีค่ะ