ทุกๆการสอบอ.แต่ละวิชาจะประกาศคะแนน แบบใส่เลขทะเบียนกับคะแนนมาให้
ถึงจะบอกว่าไม่ได้ใส่ชื่อ แต่แค่เลขทะเบียน เพื่อนคนอื่นก็รู้อยู่ดีค่ะว่าเป็นเรา
ทุกๆการสอบเราจะเครียดมากๆค่ะ เครียดเพราะกลัวคะแนนน้อยแล้วต้องอายคนอื่น
การเอาคะแนนมาเรียงกันแบบนั้นมันบีบเด็กมากๆ
เอาคะแนนมาเรียงกันให้เด็กรู้สึกว่าต้องแข่งขัน ใครจะบอกว่าไม่อยากแข่งก็ไม่ต้องแข่งสิ แต่เอาคะแนนเรามาประกาศเทียบกับคนอื่นๆแบบนั้นก็เหมือนบีบกดดันทางอ้อมให้ต้องแข่งแหละค่ะ  
เด็กจะรู้สึกอับอายเวลาได้คะแนนน้อย ก่อนสอบเลยจะกดดันเครียดมากๆ
เพราะเราก็เคยเจอมาหมดแล้ว เวลาได้คะแนนเยอะกว่าเพื่อน สายตา มุมมอง การกระทำ การทรีตของเพื่อนที่มีต่อเราเทียบกับ
ตอนที่เราได้คะแนนน้อยกว่าเพื่อน ทุกๆอย่างมันต่างกัน หรือเราเคยเจอคนเอาเลขทะเบียนไปหาดูว่ามินเซคคือใคร แล้วมาเมาท์
คือแทนที่เราจะได้เรียนอย่างมีความสุข เรียนเพราะ “อยากรู้” กลายเป็นว่า
ต้องมาเรียน เพื่อสอบ เพราะถ้าคะแนนน้อย ทุกคนก็จะรู้ แล้วจะต้องอับอาย รู้สึกโดน Devalue
เราไม่ได้ไม่ตั้งใจเรียนหรือไม่อ่านหนังสือแต่ทุกๆการสอบมันมีการพลาดกันได้ มันมีปัจจัยเยอะอะค่ะ
เวลาทำพลาดที ตอนออกจะหดหู่มากเวลาคิดถึงตอนอ.เอาตารางคะแนนมาประกาศ
เชื่อเถอะค่ะว่าถ้าอ.หันมาประกาศคะแนนแบบส่วนตัว แบบส่งเมลล์ให้เด็กทีละคน ในนั้นมีมิน แม็ก มีนให้ก็ได้ 
อาจจะเสียเวลาไผบ้าง แต่แลกกับมันลดปัญหาความเครียดความกดดันจนซึมเศร้าของนักศึกษาได้ส่วนนึงเลย เราว่าคุ้มมากเลย
ที่เด็กบางคนบอกว่า คะแนนมันวัดคุณค่าเรา ส่วนนึงก็เพราะการเอาคะแนนมาเทียบกันแบบนี้แหละค่ะ ให้เด็กรู้สึกโดนเทียบแล้วจะรู้สึกไม่มีคุณค่าถ้าได้น้อย

เราเศร้าที่ไม่มีอ.คนไหนฉุกคิดเรื่องนี้เลย(ทั้งชีวิตเจอแค่คนเดียวเองค่ะ)ไม่มีใครคิดเลยหรอว่าจะมีคนต้องอายหรือเจ็บปวดกับการโดนโชว์คะแนน

เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายตอนทำพลาดเพราะทนไม่ไหวที่ต้องเห็นคะแนนตัวเองเป็นฐานตอนอ.เอามาประกาศ
เราตั้งใจแล้วแต่มันพลาดจริงๆนะคะ 

เรารู้ค่ะว่าเราอาจจะโดนว่าได้ว่าเราขี้แพ้ ได้น้อยก็ยอมรับไปสิ
แต่เราแค่อยากเสนออีกมุมนึงว่าสาเหตุหนึงของปัญหาความเครียดความกดดด้นจนนำไปสู่ความซึมเศร้าก็มาจาก
การประกาศคะแนนแบบเปิดเผย(เลขทะเบียน-คะแนน) แบบนี้แหละค่ะ
แม้คุณจะพยายาม ignore แต่สาเหตุของปัญหามันมีอยู่จริงๆนะคะ