สวัสดีค่ะ.ก่อนอื่นก็อยากจะมาระบายความในใจเรื่องมันเกิดมาเกือบ1ปีแล้ว.ซึ่งเรามีเพื่อนอยู่คนนึงหมู่บ้านเดียวกัน ช่วงตอนมัธยมต้นไม่ได้เรียนห้องเดียวกันเริ่มจะมาสนิทกันจริงจังตอน ขึ้นปวช1 เพราะเรียนสาขาเดียวกัน. แต่เพื่อนคนนี้ชอบเอาเรื่องเราไปเล่าให้คนอื่นฟังอยู่ตลอดว่าเป็นแบบนั้นแบบนี้.(ซึ่งบางอย่างก็ไม่เป็นความจริง) คนอื่นที่ได้ฟังเพื่อนคนนี้เล่าก็ได้มาบอกให้เรา .เราก็เสียใจนะตอนรู้ครั้งแรกว่าโดนนินทาเพราะเราไว้ใจเพื่อนคนนี้มากที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ บางครั้งเรื่องพวกนี้ในบางเรื่องคนอื่นรู้ไปมันไม่เสียหายหรอกค่ะ.แค่คนอย่างเราที่เป็นเจ้าตัวก็เสียความรู้สึกมาก เพราะบางเรื่องก็อยากให้รู้กันแค่เพื่อนที่สนิท*บางเรื่องที่เค้าเล่าเช่น เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เค้ากลับเอาเราไปเล่าว่าเป็นบ้าเป็นประสาทจะฆ่าตัวตาย.ตอนช่วงหลังที่มารู้คือเสียใจหนักนะ ไม่คิดว่าจะทำกันแบบนี้มีหลายๆเรื่องที่เสียความรู้สึกเลย  .หลังจากที่เพื่อนคนนี้เริ่มมีแฟนเป็นรุ่นพี่ ปวส.เราก้รู้จักนะ แต่ตอนเค้าคบกะรุ่นพี่ก็ทำร้ายจิตใจรุ่นพี่สารพัด เช่นคุยหลายคนไม่ใส่ใจแอบไปมีอะไรกันกะผู้ชายคนอื่น เราก็ช่วยเก็บเงียบตลอดเพราะไม่อยากให้เสียความรู้สึก.เรากะรุ่นพี่สนิทกันมากเพราะปรึกษากันบ่อยคุยกันแบบพี่น้อง .เค้าสองคนก็คบๆเลิกๆกันนะ ทำแบบนี้อยู่ประมาณสี่ห้าครั้งก็ประมาณ5-6เดือนปต่ก็มีเลิกระยะยาวแบบ2หรือ3เดือนก็กลับมาคุยกันได้สัก5-7วันละก็เลิกกันอีกระยะยาวพักๆ.แต่ตลอดระยะดวลาที่ผ่านมาเรากะรุ่นพี่ติดต่อกันตลอดเพราะปลอบใจแนะนำให้คำปรึกษาที่ดีต่อกัน. จนวันนึงสองคนนี้เค้าก็เลิกกันอย่างจริงจังแล้วเพื่อนคนนี้ก็ค่อยๆออกห่างจากเราไปเพราะโดนเพื่อนในกลุ่มอีก3คนแบน.เพราะเค้าเป็นคนชอบนินทาเลยโดนแบน แต่ตอนนั้ยเพื่อนในกลุ่มก็พยายามปลอบใจเราตลอดว่าอย่าคิดมากตลอดเวลาเรารักเพื่อนคนนี้มาก.แต่เค้ากลับไม่เคยคิดถึงว่าเราเป็นเพื่อนเลย รู้เรื่องทั้งหมดระยะหลังก็เริ่มตีตัวออกห่างจากกันเอง. เลิกคุยเลิกสนทนากันเพราะเค้าไม่คิดว่าเราเป็นเพื่อนด้วยเหตุนึงคือไม่ยอมออกกลุ่มตามเค้าไป.เค้าเลยตัดสินใจเราแบบนั้น.ส่วนรุ่นพี่เราก็เริ่มคุยเรื่อยๆจนสนิทมากขึ้นก็นับระยะเวลาก็รู้จักกันมาเกือบปีในตอนนั้นจากนั้นก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆต่อกัน(ก็เลยเริ่มเปิดอกคุยความรู้สึกในใจที่มีต่อกัน)แต่เรายังรู้สึกผิดตลอดนะที่คิดแอบชอบพี่เค้าจนได้เพราะรู้สึกผิดต่อเพื่อนมาก.แต่ตอนนั้นก็ต่างคนต่างอยู่แล้ว.เค้าก็ไม่คิดว่าเราเป็นเพื่อนแล้ว.เรากะรุ่นพี่คุยกันเรื่อยๆจนตกลงเป็นเเฟนกัน.แต่เรานึกอยู่บ่อยครั้งร้องไห้เสียใจมาตลอดเพราะรู้สึกผิด.เราบอกครอบครัวตลอดพ่อแม่ครอบครัวก็พยายามปลอบใจนะ.พอเพื่อนคนนั้นรู้ก็ตามแขวะตามด่าเราตลอด.ทั้งที่เวลาที่เค้าคบกะรุ่นพี่มาเค้าไม่เคยบอกว่ารักเราแค่มีไว้แก้เหงา. แต่เค้าก็ตามแขวะเราตลอดเวลาเราทุกข์ใจและรู้สึกผิดมาก.แต่เราก็รักของเรานะ. หลังจากนั้นเค้าคอยโพสต์ด่าเราในเฟซบุ๊คตลอด ไปเรียนก็แขวะ .เพื่อนในกลุ่มก็พยายามบอกอย่าไปสนใจเราก็พยายามนะ. ได้พักนึงจนตอนนี้คบได้ได้8เดือนแล้ว.ทางผู้ใหญ่มามัดมือสู่ขอไว้แล้วถูกตามประเพณีแล้วนะ(เราคนเหนือค่ะ.การมัดมือไว้ก่อนหรือใส่ผีคือเรื่องปกติเพื่อป้องกันการผิดผีหรือประเพณีค่ะ) เพื่อนคนนี้ก็เลิกแขวะต่อหน้าไปสักพักนึงแต่ช่วงนี้ก็เริ่มโพสต์ด่าอีกแล้ว.เราควรจะทำไงดีคะ บางครั้งก็เหนื่อยก็ท้อใจว่าเรามันเลวขนาดนั้นเลยหรอ. ความรักต้องแบ่งแยกกฏเกณฑ์มั้ย.ถ้าหากตอนที่เราเลือกจะสานสัมพันธ์ต่อในตอนที่สองฝ่ายจบลงกันแบบจริงจังแล้วและเรากะเค้าก็ตกลงแยกทางเพื่อนมานานแล้ว.