พอดีมีเรื่องที่กังวลใจมาก เราเป็นนักศึกษาคนนึงที่ยอมรับว่าสังคมกับการใช้ชีวิตไม่เหมือนคนอื่น เพราะว่าตามองเห็นข้างเดียวตั้งเเต่เด็กๆเลยไม่ค่อยมีคนคบสักเท่าไหร่ เลยโดดเดี่ยวมาตลอดจนถึงอายุ 20 ปี จนตอนนี้เรียนปริญญาตรีอยู่ ไม่ได้เรียนเก่งอะไรมากมายพอไปได้ เพื่อนพึ่งได้นิดหน่อยก็มีเพื่อนในห้องราวๆ 20 คน ซึ่งเราคิดว่า เขาคงไม่จริงจังกับเราสักเท่าไหร่ดูจากหลายๆอย่างจากความรู้สึกของเราเองด้วย เเบบไปนั่งดื่มด้วยกันบางทีเราก็รู้สึกเหงาๆเหมือนไม่มีใครอยากจะคุยหรืออยากจะอยู่ด้วยเเล้วเขาก็ชวนกันในกลุ่มห้องบ้างเเต่ทำไมเรารู้สึกว่าเขาคงไม่อยากให้เราไปซึ่งมันทำให้เรารู้สึกว่ามันจี้เข้าไปที่หัวใจเเล้วทำให้นึกถึงสิ่งที่เราเป็นมาตั้งเเต่เด็กซึงมันทรมานมาก เเต่จนบางครั้งเราก็ยอมรับว่าบางที่เราอยากอยู่คนเดียวไปดื่มคนเดียวโดยไม่ต้องการใครสักคนเเต่ก็เหงาอยู่น่ะเเต่ก็ไม่อยากมีความรู้สึกเหมือนกับตอนอยูกับเพื่อน เเต่เพื่อนก็ยังคุยด้วยบ้างน่ะเเต่ก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนเดิมอยู่ดี เเล้วที่จริง นิสัยจริงๆของเราเป็นคนขี้โมโหมากใจร้อนเงียบๆพูดตรงพูดเเรงบ้าง บางที่ก็นึกอยู่ว่าตัวเองบ้าได้ขนาดนั้นเลยหรอ เเต่ความใจร้อนทุกวันนี้ก็เริ่มคุมได้ เเต่ไม่ไหวก็จะไม่ไปลงที่เพื่อน เเต่จะหาทีระบายเอง เเต่ตอนอยู่กับเพื่อนเราจะทำเป็นยิ้มอารมณ์ดีเฉยยๆซึ่งไท่อยากใช้นิสัยจริงๆเพราะกลัวเข้ากับใครไม่ได้ ก็เลยปิดนิสัยจริงๆมาตลอด เเต่ความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนว่าเขาจริงใจกับเราจริงๆหรือป่าวหรือเเค่คุยเพราะเเกล้งหรือเเค่เเค่เรามีประโยชน์กับเขา เเค่นั้นก็เริ่มทำให้คิดมากขึ้น เลยคิดว่าควรจะอยู่คนเดียวดีกว่าหรือ ยังทนยังฝืนทำตัวเเละพยายามเข้ากับคนอื่นต่อไปมั้ยช่วยให้คำปรึกษาด้วยน่ะ