เรื่องราวมันผ่านมาได้5ปีแล้วค่ะเลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์😂
2ปีก่อน
เราชื่อแพร(นามสมมุติ)พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งเต่เรายังอายุ3ขวบ เราอาศัยอยู่กับยายในที่ชนบทแห่งหนึ่งแม่เราจะกลับมาหาเราก็ช่วงเทศกาลเมื่อปิดเทอมแม่เราก็จะพาเราไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพกับพี่สาว(ลูกของลุง) แม่เราได้เจอกับพ่อหม้ายลูกติดแม่เราเลยพาเราไปหาเขาบ่อยๆวันเเรกที่เจอกันเขาพาเราไปกินหมูกระทะที่บ้านบ้านหลังนั้นมีคนอาศัยอยู่8คน(มันเยอะมากสำหรับเรา)พอเรากลับไปที่ชนบทเขาบอกว่าจะซื้อนู่นซื้อนี่ให้เราจักรยานบ้างแทปเลตบ้าง(มันเป็นสิ่งที่เด็กบ้านนอกใฝ่ฝันอยากจะมีมากที่สุด)พอเราอยู่ป.4แม่เราก็บอกจะเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะเราเคยบอกแม่ว่าอยากอยู่กับแม่เมื่อตอนเราอยู่ป.1พอเราได้ไปเรากลับอยากเปลี่ยนใจเพราะเรสผูกพันธ์กับยายผูกพันธ์กับคนที่นี่มากกว่า พอเราไปถึงเราก็ได้อยู่ห้องแคบๆในบ้านเช่าที่ลุงกับป้าเช่า เราไม่ได้อยู่บ้านของพ่อด้วยซ้ำแม่เรากับพ่อเลี้ยงต้องหาเงินมาช่วยเขาจ่ายค่าบ้านเราอยู่ตั้งแต่ปิดเทอมป.4จนถึงป.5ปิดเทอม ระหว่างปิดเทอมป.5ป้าที่เราอยู่ด้วยเขาเป็นคนที่ชอบบ่นมากทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็ด่าแล้วจนลูกพ่อเลี้ยงชอบทำชายข้าวของในห้องเตะนู่นเตะนี่บ้างเราเคยโดนพี่เขาใส่ร้ายว่าขโมยสร้อยลูกป้าทั้งๆที่พี่เขาเป็นคนหยิบมาเราไม่เคยเข้าไปในห้องของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่ทำไงได้เราก็เลยโดนด่าแบบหนักมากพอเราบอกแม่แม่ก็บอกทนๆไปก่อนเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นพี่เขาชอบเอาของของเราไปใช้โดยไม่ขอพ่อเลี้ยงมีลูกสองคนส่วนคนโตจะเงียบๆไม่ทำเหมือนพี่คนเล็กที่เขาค่อนข้างรักเด็กแต่เวลาจะไปไหนก็ไม่เคยชวนเราอยู่ดีพี่คนเล็กก็ไม่คุยกับเราและเมินเราเวลาพี่คนโตมาอยู่ด้วยเราก็เลยไม่พูดอะไรนอกจากเงียบและเล่นคนเดียวทั้งๆที่เด็กในบ้านมีเยอะแยะแต่เขาไม่สนใจเราเลยเราเหมือนตัวประหลาดในบ้านเราพยายามบอกแม่ว่าเราอยากย้ายบ้านแม่ก็เอาแต่บอกให้เราทนจนลูกสาวป้ามาบอกว่าเราขโมยสร้อยของเขาเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเก็บไว้ที่ไหนแล้วหน้าตาเป็นยังไงเขาเอาแต่โทษเราว่าเป็นขโมยไม่มีใครเชื่อเราเลยเราเอารูปยายมากอดและใส่ใต้หมอนไว้ทุกวันและเอาแต่ร้องไห้เวลาเราโดนดุเราก็ขึ้นไปร้องไห้พอแม่เข้ามาแม่ก็ถามเราว่าเป็นอะไรเราก็เลยบอกว่าคิดถึงตากัลยาย(ตาเราเสียชีวิตตอนเราอยู่ป.3)แม่ก็ร้องไห้และก็กอดเราแน่นแม่เห็นว่าเราตัวร้อนเลยเช็ดตัวและเอาโจ๊กมาให้ จนความฝันของเราก็มาถึงวันที่แม่ทะเลาะกับป้าและจะย้ายออกจากบ้านหลังนั้นทุกอย่างมันดูสดใสมากเพราะป้าเลี้ยงหนูมาอย่างอยู่ในกรอบไม่เคยให้พบสิ่งใหม่ๆสักทีลูกชายคนโตของเขาเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรชอบนั่งยิ้มและเดินไปมาเหมือนเป็นออทิสติกเราไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครในบ้านฟังเลย แม่เราและครอบครัวพ่อเลี้ยงย้ายไปอยู่ซอยข้างๆบ้านป้าและไม่ไกลกันนักเราเริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้นมากๆเราได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนและได้สนิทกับพี่สาวมากขึ้นมันเป็นโอกาศที่ดีของเราเลยแหละที่จะมีชีวิตใหม่ แต่เราย้ายไปอยู่ที่นั่นได้แค่ไม่ถึงปีเราก็ต้องย้ายไปไกลกว่าเดิมไกลจากโรงเรียนเรามากแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกไม่สดใสแค่ว่า ไม่มีเซเว่น ไม่มีร้านอาหาร ไม่มีอะไรเลยเป็นแค่หมู่บ้านธรรมดาๆเวลาจะไปข้างนอกวินก็ไม่มีเช้า มีวินนิดหน่อย พอสายๆก็ไม่มีวินเลย😂 ตอนนี้เราก็อาศัยอยู่ที่นั่นแต่พี่สาวคนเล็กก็ยังเอาเปรียบเราเหมือนเดิมแม่เราเอาแต่ด่าเราแต่ไม่ด่าพี่สาวคนเล็กเลยตอนนี้พี่สาวคนโตจะจบมหาลัยแล้วเราก็ยังรู้สึกแบบเดิมกับพวกเขาแต่อย่างน้อยเราก็เป็นครอบครัวที่อบอุ่น😊
จากใจของลูกที่แม่ไปแต่งงานกับพ่อเลี้ยงลูกติด
2ปีก่อน
เราชื่อแพร(นามสมมุติ)พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งเต่เรายังอายุ3ขวบ เราอาศัยอยู่กับยายในที่ชนบทแห่งหนึ่งแม่เราจะกลับมาหาเราก็ช่วงเทศกาลเมื่อปิดเทอมแม่เราก็จะพาเราไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพกับพี่สาว(ลูกของลุง) แม่เราได้เจอกับพ่อหม้ายลูกติดแม่เราเลยพาเราไปหาเขาบ่อยๆวันเเรกที่เจอกันเขาพาเราไปกินหมูกระทะที่บ้านบ้านหลังนั้นมีคนอาศัยอยู่8คน(มันเยอะมากสำหรับเรา)พอเรากลับไปที่ชนบทเขาบอกว่าจะซื้อนู่นซื้อนี่ให้เราจักรยานบ้างแทปเลตบ้าง(มันเป็นสิ่งที่เด็กบ้านนอกใฝ่ฝันอยากจะมีมากที่สุด)พอเราอยู่ป.4แม่เราก็บอกจะเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะเราเคยบอกแม่ว่าอยากอยู่กับแม่เมื่อตอนเราอยู่ป.1พอเราได้ไปเรากลับอยากเปลี่ยนใจเพราะเรสผูกพันธ์กับยายผูกพันธ์กับคนที่นี่มากกว่า พอเราไปถึงเราก็ได้อยู่ห้องแคบๆในบ้านเช่าที่ลุงกับป้าเช่า เราไม่ได้อยู่บ้านของพ่อด้วยซ้ำแม่เรากับพ่อเลี้ยงต้องหาเงินมาช่วยเขาจ่ายค่าบ้านเราอยู่ตั้งแต่ปิดเทอมป.4จนถึงป.5ปิดเทอม ระหว่างปิดเทอมป.5ป้าที่เราอยู่ด้วยเขาเป็นคนที่ชอบบ่นมากทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็ด่าแล้วจนลูกพ่อเลี้ยงชอบทำชายข้าวของในห้องเตะนู่นเตะนี่บ้างเราเคยโดนพี่เขาใส่ร้ายว่าขโมยสร้อยลูกป้าทั้งๆที่พี่เขาเป็นคนหยิบมาเราไม่เคยเข้าไปในห้องของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่ทำไงได้เราก็เลยโดนด่าแบบหนักมากพอเราบอกแม่แม่ก็บอกทนๆไปก่อนเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นพี่เขาชอบเอาของของเราไปใช้โดยไม่ขอพ่อเลี้ยงมีลูกสองคนส่วนคนโตจะเงียบๆไม่ทำเหมือนพี่คนเล็กที่เขาค่อนข้างรักเด็กแต่เวลาจะไปไหนก็ไม่เคยชวนเราอยู่ดีพี่คนเล็กก็ไม่คุยกับเราและเมินเราเวลาพี่คนโตมาอยู่ด้วยเราก็เลยไม่พูดอะไรนอกจากเงียบและเล่นคนเดียวทั้งๆที่เด็กในบ้านมีเยอะแยะแต่เขาไม่สนใจเราเลยเราเหมือนตัวประหลาดในบ้านเราพยายามบอกแม่ว่าเราอยากย้ายบ้านแม่ก็เอาแต่บอกให้เราทนจนลูกสาวป้ามาบอกว่าเราขโมยสร้อยของเขาเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเก็บไว้ที่ไหนแล้วหน้าตาเป็นยังไงเขาเอาแต่โทษเราว่าเป็นขโมยไม่มีใครเชื่อเราเลยเราเอารูปยายมากอดและใส่ใต้หมอนไว้ทุกวันและเอาแต่ร้องไห้เวลาเราโดนดุเราก็ขึ้นไปร้องไห้พอแม่เข้ามาแม่ก็ถามเราว่าเป็นอะไรเราก็เลยบอกว่าคิดถึงตากัลยาย(ตาเราเสียชีวิตตอนเราอยู่ป.3)แม่ก็ร้องไห้และก็กอดเราแน่นแม่เห็นว่าเราตัวร้อนเลยเช็ดตัวและเอาโจ๊กมาให้ จนความฝันของเราก็มาถึงวันที่แม่ทะเลาะกับป้าและจะย้ายออกจากบ้านหลังนั้นทุกอย่างมันดูสดใสมากเพราะป้าเลี้ยงหนูมาอย่างอยู่ในกรอบไม่เคยให้พบสิ่งใหม่ๆสักทีลูกชายคนโตของเขาเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรชอบนั่งยิ้มและเดินไปมาเหมือนเป็นออทิสติกเราไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครในบ้านฟังเลย แม่เราและครอบครัวพ่อเลี้ยงย้ายไปอยู่ซอยข้างๆบ้านป้าและไม่ไกลกันนักเราเริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้นมากๆเราได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนและได้สนิทกับพี่สาวมากขึ้นมันเป็นโอกาศที่ดีของเราเลยแหละที่จะมีชีวิตใหม่ แต่เราย้ายไปอยู่ที่นั่นได้แค่ไม่ถึงปีเราก็ต้องย้ายไปไกลกว่าเดิมไกลจากโรงเรียนเรามากแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกไม่สดใสแค่ว่า ไม่มีเซเว่น ไม่มีร้านอาหาร ไม่มีอะไรเลยเป็นแค่หมู่บ้านธรรมดาๆเวลาจะไปข้างนอกวินก็ไม่มีเช้า มีวินนิดหน่อย พอสายๆก็ไม่มีวินเลย😂 ตอนนี้เราก็อาศัยอยู่ที่นั่นแต่พี่สาวคนเล็กก็ยังเอาเปรียบเราเหมือนเดิมแม่เราเอาแต่ด่าเราแต่ไม่ด่าพี่สาวคนเล็กเลยตอนนี้พี่สาวคนโตจะจบมหาลัยแล้วเราก็ยังรู้สึกแบบเดิมกับพวกเขาแต่อย่างน้อยเราก็เป็นครอบครัวที่อบอุ่น😊