*ถ้าแท็กผิดขออภัยด้วยค่ะ
ต้องบอกก่อนว่าจขกท. เป็นเด็กอายุ13และเป็นเด็กที่ชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องเพราะกลัวการเข้าสังคม ไม่ปล้าคุยกับผู้ใหญ่ ถามคำตอบคำ แล้วบางทีเวลาผู้ใหญ่ถามเราชอบตอบว่า'อือ'ไปโดยอัตโนมัติ หรือบางทีก็ตอบห้วนๆไป (เฉพาะคนในครอบครัว)
ล่าสุดคือเรื่องเกิดประมาณวันที่30กันยา (ปกติเราอยู่กับย่า2คนค่ะ แล้วปกติลุงจะอยู่ตจว เหมือนครั้งนี้ท่านมาดูงานที่นี่เลยมาอยู่บ้าน) ลุงมาไปตามเราที่ห้องให้มากินข้าวแล้วเราก็เดินออกไปแบบไม่ได้พูดออะไร+หลบตา มองพื้น แล้วตอนนั้นท่านก็โกรธ และตะคอกใส่เรา แล้วก็ขึ้นกู เขาเรียกให้มา เราก็เดินไปหา และเขาก็กระชากแขนเราไปตรงโซฟา และเริ่มด่าตะคอกเรา เขาบีบคอเรา และดันใส่ผนังแรงมาก ทำแบบอยู่นี้2ครั้ง บีบคอจนเราหายใจไม่ออก เขาก็ด่าเราเรื่องที่เราไม่ช่วยงานบ้านหรือเรื่องที่เราไร้มารยาท (เราผิดจริงๆค่ะเรายอมรับ) พอด่าเสร็จเขาก็ตบหน้าและตบบ้องหูเรา เราไม่ค่อยเจ็บหรอกค่ะเพราะเราโดนอะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนมันไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ที่โดนไม่เคยหนักขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เราโดนบีบคอและโดนตบหน้า ตอนนั้นเราร้องไห้ด้วยความกลัวค่ะ กลัวมากๆแต่ที่ทำได้อย่างเดียวคือกรีดร้อง สู้แรงไม่ได้ แต่เขาก็ไม่หยุด เขาใช้ไม้เกาหลังตีที่ขาเราทั้ง2ข้างจนปัจจุบันยังเขียวอยู่ เขาลากเราไปดูรูปพ่อเราที่เสียแล้วแล้วด่าเราว่าเราไม่สงสารพ่อเหรอ เราก็แบบเสียใจและรู้ผิดมากๆ และเขาก็ลากเรามาที่เดิม และบอกให้เรากราบเท้าเขา เราก็ทำตาม และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็บอกว่า เขารู้สึกผิดที่ทำอย่างนั้นแต่มันเป็นการสอนและเขาก็บอกให้เปิดใจคุยกันเราก็พูดไปร้องไห้ และสุดท้ายเขาก็บอกว่าเก็บเรื่องเป็นความลับนะ (เราไม่รู้ว่าเรื่องที่เราคุยกับเขาหรือเรื่องที่เขาทำร้ายร่างกายเรา) แล้วเขาก็ว่าให้เราคุยกับญาติผู้ใหญ่มากขึ้นให้เข้าสังคม ให้พูดเพราะๆ เราก็ทำตามเพราะว่ากลัว (ตอนเหตุเกิดเราอยู่กับลุง2คนค่ะ ย่าไปงานศพญาติที่ตจว.) เราไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใครเรื่องนี้ค่ะ นอกจากเพื่อนสนิท ตอนวันที่1ตุลา ลุงก็ต้องตามไปงานศพญาติที่ตจว.เหมือนกันค่ะ เราจึงต้องอยู่บ้านคนเดียว จนมาวันที่3ตอน4ทุ่ม ลุงก็กลับมาค่ะ แต่ย่ายังไม่กลับ เขาก็เข้าห้องเค้าไปไม่มีอะไร คือตั้งแต่ตอนที่คุยกัน ตัวหนูเองเนี่ยแทนที่จะเลิกกลัวลุง(เรากลัวตังแต่เด็กแล้วค่ะ) เรากลัวหนักกว่าเดิมค่ะ ตอนนี้เราพิมพ์ไปร้องไห้ไป คือไม่อยากอยู่แล้วค่ะ อยากหนีไปให้ไกลๆ เราไม่ไหวแล้วค่ะ เรากลัวว่าเขาจะทำร้ายเราอีก กลัวว่าเราจะทำอะไรผิดอีก คือเหมือนเรารับเรื่องพวกนี้มามากแล้วมันสะสมมาตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะค่ะ ตอน5ขวบพ่อก็เสีย ตอนประมาณ7-8ขวบเราก็ถูกลวนลามทางเพศ(โดนจับของสงวน) มาตอนประถมก็คบเพื่อนไม่ดีจนเกือบเสียคน(เราออกมาทัน) มาขึ้นมัธยมเรียนไม่รู้เรื่อง ครูให้สอบก็สอบตก เครียดจนเคยคิดฆ่าตัวตาย โดนด่าสารพัดเรื่อง เรื่องที่โดนด่าบางเรื่องมันจี้ปม และก็เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆ จนครั้งนึงเราจิตตกร้องไห้ไปโรงเรียนแต่ไม่ได้บอกคนอื่นว่าเพราะอะไร ตอนนั้นร้องไห้ไปเกือบครึ่งวันเลยค่ะ(ร้องไห้นี่คือน้ำตาไหลแบบควบคุมไม่ได้อย่างเดียวนะคะ ไม่ถึงกับสะอื้นอะไร อารมณ์แบบเดินไปน้ำตาไหลไปเหมือนไม่มีอะไร) จนมามาเจอเรื่องนี้อีก และยังไม่รวมเรื่องยิบย่อยอีกนะคะ แม่เราก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ ได้แต่วิโอคอลหากัน เรารู้สึกว่าโดดเดี่ยวมากค่ะเหมือนอยู่บนโลกคนเดียวหันไปทางไหนก็ไม่มีใครช่วย ตอนอยู่ที่โรงเรียนเราก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้ม(ทุกคนมองว่าเราเป็นคนตลกค่ะ)
เรามี2คำถามค่ะ
1.(ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ)
2.ควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ
โดนลุงทำร้ายร่างกายแต่เขาบอกว่าเป็นการสอน...นี่ถือว่าโอเคมั้ยคะ
ต้องบอกก่อนว่าจขกท. เป็นเด็กอายุ13และเป็นเด็กที่ชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องเพราะกลัวการเข้าสังคม ไม่ปล้าคุยกับผู้ใหญ่ ถามคำตอบคำ แล้วบางทีเวลาผู้ใหญ่ถามเราชอบตอบว่า'อือ'ไปโดยอัตโนมัติ หรือบางทีก็ตอบห้วนๆไป (เฉพาะคนในครอบครัว)
ล่าสุดคือเรื่องเกิดประมาณวันที่30กันยา (ปกติเราอยู่กับย่า2คนค่ะ แล้วปกติลุงจะอยู่ตจว เหมือนครั้งนี้ท่านมาดูงานที่นี่เลยมาอยู่บ้าน) ลุงมาไปตามเราที่ห้องให้มากินข้าวแล้วเราก็เดินออกไปแบบไม่ได้พูดออะไร+หลบตา มองพื้น แล้วตอนนั้นท่านก็โกรธ และตะคอกใส่เรา แล้วก็ขึ้นกู เขาเรียกให้มา เราก็เดินไปหา และเขาก็กระชากแขนเราไปตรงโซฟา และเริ่มด่าตะคอกเรา เขาบีบคอเรา และดันใส่ผนังแรงมาก ทำแบบอยู่นี้2ครั้ง บีบคอจนเราหายใจไม่ออก เขาก็ด่าเราเรื่องที่เราไม่ช่วยงานบ้านหรือเรื่องที่เราไร้มารยาท (เราผิดจริงๆค่ะเรายอมรับ) พอด่าเสร็จเขาก็ตบหน้าและตบบ้องหูเรา เราไม่ค่อยเจ็บหรอกค่ะเพราะเราโดนอะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนมันไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ที่โดนไม่เคยหนักขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เราโดนบีบคอและโดนตบหน้า ตอนนั้นเราร้องไห้ด้วยความกลัวค่ะ กลัวมากๆแต่ที่ทำได้อย่างเดียวคือกรีดร้อง สู้แรงไม่ได้ แต่เขาก็ไม่หยุด เขาใช้ไม้เกาหลังตีที่ขาเราทั้ง2ข้างจนปัจจุบันยังเขียวอยู่ เขาลากเราไปดูรูปพ่อเราที่เสียแล้วแล้วด่าเราว่าเราไม่สงสารพ่อเหรอ เราก็แบบเสียใจและรู้ผิดมากๆ และเขาก็ลากเรามาที่เดิม และบอกให้เรากราบเท้าเขา เราก็ทำตาม และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็บอกว่า เขารู้สึกผิดที่ทำอย่างนั้นแต่มันเป็นการสอนและเขาก็บอกให้เปิดใจคุยกันเราก็พูดไปร้องไห้ และสุดท้ายเขาก็บอกว่าเก็บเรื่องเป็นความลับนะ (เราไม่รู้ว่าเรื่องที่เราคุยกับเขาหรือเรื่องที่เขาทำร้ายร่างกายเรา) แล้วเขาก็ว่าให้เราคุยกับญาติผู้ใหญ่มากขึ้นให้เข้าสังคม ให้พูดเพราะๆ เราก็ทำตามเพราะว่ากลัว (ตอนเหตุเกิดเราอยู่กับลุง2คนค่ะ ย่าไปงานศพญาติที่ตจว.) เราไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใครเรื่องนี้ค่ะ นอกจากเพื่อนสนิท ตอนวันที่1ตุลา ลุงก็ต้องตามไปงานศพญาติที่ตจว.เหมือนกันค่ะ เราจึงต้องอยู่บ้านคนเดียว จนมาวันที่3ตอน4ทุ่ม ลุงก็กลับมาค่ะ แต่ย่ายังไม่กลับ เขาก็เข้าห้องเค้าไปไม่มีอะไร คือตั้งแต่ตอนที่คุยกัน ตัวหนูเองเนี่ยแทนที่จะเลิกกลัวลุง(เรากลัวตังแต่เด็กแล้วค่ะ) เรากลัวหนักกว่าเดิมค่ะ ตอนนี้เราพิมพ์ไปร้องไห้ไป คือไม่อยากอยู่แล้วค่ะ อยากหนีไปให้ไกลๆ เราไม่ไหวแล้วค่ะ เรากลัวว่าเขาจะทำร้ายเราอีก กลัวว่าเราจะทำอะไรผิดอีก คือเหมือนเรารับเรื่องพวกนี้มามากแล้วมันสะสมมาตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะค่ะ ตอน5ขวบพ่อก็เสีย ตอนประมาณ7-8ขวบเราก็ถูกลวนลามทางเพศ(โดนจับของสงวน) มาตอนประถมก็คบเพื่อนไม่ดีจนเกือบเสียคน(เราออกมาทัน) มาขึ้นมัธยมเรียนไม่รู้เรื่อง ครูให้สอบก็สอบตก เครียดจนเคยคิดฆ่าตัวตาย โดนด่าสารพัดเรื่อง เรื่องที่โดนด่าบางเรื่องมันจี้ปม และก็เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆ จนครั้งนึงเราจิตตกร้องไห้ไปโรงเรียนแต่ไม่ได้บอกคนอื่นว่าเพราะอะไร ตอนนั้นร้องไห้ไปเกือบครึ่งวันเลยค่ะ(ร้องไห้นี่คือน้ำตาไหลแบบควบคุมไม่ได้อย่างเดียวนะคะ ไม่ถึงกับสะอื้นอะไร อารมณ์แบบเดินไปน้ำตาไหลไปเหมือนไม่มีอะไร) จนมามาเจอเรื่องนี้อีก และยังไม่รวมเรื่องยิบย่อยอีกนะคะ แม่เราก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ ได้แต่วิโอคอลหากัน เรารู้สึกว่าโดดเดี่ยวมากค่ะเหมือนอยู่บนโลกคนเดียวหันไปทางไหนก็ไม่มีใครช่วย ตอนอยู่ที่โรงเรียนเราก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้ม(ทุกคนมองว่าเราเป็นคนตลกค่ะ)
เรามี2คำถามค่ะ
1.(ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ)
2.ควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ