คือเราเพิ่งเข้ามหาลัยปี 1 ค่ะ อยู่กับเมทสองคน เเต่มีปัญหาตรงที่ว่าเราสงสัยว่าทำไมนางต้องเปิดลำโพงคุยโทรศัพท์เสียงดังด้วย ปกติเวลาคุยกับเเฟนเราไม่เปิดลำโพงคุยโทรศัพท์เลยนะคะ จะหาพวกหูฟังใส่ตลอดเพราะไม่อยากให้คนอื่นรำคาญ มันเหมือนเป็นมารยาทมาตั้งแต่เด็ก ที่บ้านสอนว่าให้เคารพสิทธิ์คนอื่นอย่าทำอะไรรบกวนคนอื่น ไม่เข้าใจเลยค่ะว่าทำไมเขาโตมาขนาดนี้ถึงไม่คิดว่าการเปิดลำโพงดังๆมันรบกวนคนอื่นเขามาก เเล้วคุยกับเเฟนอ่ะค่ะ ทั้งเเฟนทั้งเขาก็คิกคักๆ ขนาดเราอ่านหนังสือ เราทำเสียงเฮ้อเป็นเชิงเตือนเเล้วก็ยังคุยดังอยู่เลย นางบอกเเฟนเเล้วนะว่าเบาๆเพื่อนอ่านหนังสือ เเต่คือที่ควรทำจริงๆควรหาหูฟังใส่ไหม ก็ยังเปิดลำโพงเหมือนเดิม หลังๆมานี้เราเเสดงออกชัดเจนเลยเวลาเขาคุยโทรศัพท์ เราจะเดินออกมานั่งคุยกับเเฟนนอกระเบียงจะได้ไม่ได้ยินเสียง คือเเบบเห้อ คิดยังไงกับสถานการณ์เเบบนี้คะ คุยกับเเม่เขา เเม่เขาก็บอกว่าอภัยกันนะ คุยกันดีๆ หนักนิดเบาหน่อยอภัยกันนะ อันนี้ยังไม่รวมเรื่องอื่นนะ หลายเรื่องมาก เวลาปิดประตูก็เสียงดังโครมคราม ประตูห้อง ประตูห้องน้ำ ประตูตู้เย็น ประตูตู้เสื้อผ้า เคยพูดไปบ้างแล้วว่าเบาๆหน่อย ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ มีรอบนึงที่โมโหจนไม่คุยกับเขาจนถึงตอนนี้คือเขาทำไรไม่รู้เอาตัวไปโดนประตูเลื่อนตู้เสื้อผ้าฝั่งเราเสียงดังมาก เราก็ตกใจหันไปดู พอไปเลื่อนคือประตูเหมือนตกรางค่ะ ก็โมโหดันหลายที นางก็ไม่จัดการอะไรทั้งสิ้นนั่งเล่นโทรศัพท์ต่อ อินี่ก็ไปเเจ้งจนท.หอรบกวนให้เขามาดูให้ เอาจริงตัวเองเป็นคนทำเเท้ๆยังลอยชาย อีกเรื่องคืองานบ้านไม่ทำเลย ล้างจานของตัวเองก็ไม่ เมื่อตอนก่อนเข้าหอแบ่งหน้าที่อย่างดีว่าเรากวาดพื้นถูพื้นนะ นางก็บอกไม่ล้างจาน ขยะเเขยง (เอิ่ม กินเองก็ต้องล้างเองได้ปะ) ก็เลยบอกให้นางล้างห้องน้ำเเทน ปัจจุบันอยู่มา2เดือนกว่า นางล้างห้องน้ำเเค่ครั้งเดียว ห้องน้ำทุเรศมาก บางครั้งทนไม่ไหวก็ต้องไปขัดเอง หลังๆมาเเม่นางที่คุยกับเราเเล้วจะถามนางว่าล้างจานรึเปล่ามั้ง ตอนนี้ถึงล้างจานเอง โอยคือเพลียมาก เคยคุยกับที่บ้านว่าอยากย้ายหอไปอยู่คนเดียวมาก ทั้งเสียงรบกวน ไม่ช่วยงานบ้านอะไรเลย เวลาอ่านหนังสือนี่ต้องออกมาอ่านนอกห้อง ร้อนก็ร้อน มันก็ตากแอร์คุยกับผัวสบายใจ คือหัวร้อนมากเฮ้อ