จะไม่ใช่อยู่แค่ จีน+รัสเซีย vs อเมริกา
เพราะแต่ละข้าง จะขยายวงกว้าง หาพวก ให้เยอะที่สุด
ต้องมีถูกบังคับให้เลือกข้าง จนกลายเป็นสงครามขนาดใหญ่

ประเทศที่ใหญ่ อาจมีอำนาจตัดสินใจได้เอง ก็คงมีทั้งเลือกข้าง มีทั้งแบบขอเป็นกลาง ไม่ยุ่งด้วย
หรืออาจมีแอบช่วยทางอ้อมฝ่ายหนึ่ง แต่ประกาศเป็นกลาง

แต่ประเทศที่ต้อง "พึ่งพา" คนอื่นมากๆ จะถูกบีบให้เลือก



แต่ว่ามันเกิดยากให้ยุคนี้ เพราะที่พูดสมมติ ว่าประเทศพี่เบิ้มทั้งหลาย ว่าจะรบกันอยู่ ก็ "พึ่งพา" กันอยู่ ณ ตอนนี้
ถ้าบอกว่าอเมริกาต้องพี่งจีน จะเชื่อเปล่า?

สมมติ ณ วินาทีนี้ อยู่ๆ จีนหายไปจากแผนที่โลก เช่น มีอุกกาบาตขนาดยักษ์ ตกลงไปที่ประเทศจีน
คนอเมริกาช็อคแน่ เพราะนำเข้าจากจีนอยู่มหาศาล หักลบกัน มากกว่า 5 เท่าที่ตัวเองส่งออกไปจีน
มาเริ่มผลิตเองตอนนี้ หรือหาผู้ผลิตอื่นตอนนี้ ไม่ทัน แล้วยังต้นทุนสูงมหาศาล
เสกเงินได้ แต่หาวัตถุดิบ และแรงงานที่ไหนได้ทัน


นี่คือระบบเศรษฐกิจ + ระบบ Supply Chain (ที่นักวิชาการไทยแปลว่าห่วงโซ่อุปทาน) ยุคโลกาภิวัฒน์ ที่คนทั่วไปอาจมองข้าม และคงงง ว่าทำไมบางทีผู้นำเล่นเกมการเมืองระหว่างประเทศกัน ต้องกลับไปกลับมา
บอกว่ามีอำนาจต่อรองทางการค้าสูงกว่า ทำไมไม่บีบให้จีนตายไปเลย หรือไม่เล่นเกมทางการทหาร เอากำลังไปบังคับให้เห็นว่าเหนือกว่า อย่างสมัยอังกฤษ ยึดเกาะฮ่องกง (ใครๆ ก็บอกว่า แสนยานุภาพจีน ดูเหมือนเข้มแข็ง แต่เทียบหมัดต่อหมัดก็ยังต่ำกว่ารัสเซียอีก ยังจ้องรอการเติบโตกว่านี้ กับอเมริกา จึงไม่ต้องเทียบ)
อันนี้เอาแค่เกมการค้า ไม่เล่นเกมการทหาร หรือการเมือง แบบที่ไปป่วนตะวันออกกลาง
อาจบอกว่า จีนผลิตอาวุธเองได้ มีเขี้ยวเล็บ แต่จะเห็นว่าแม้แต่แค่แหย่ๆ แสดงความเหนือกว่า ก็ไม่ทำอย่างยุคก่อน แค่มาไต้หวันก็รักษาดุลไว้ตามสภาพเดิม แต่ไม่ได้แสดงอะไรรุกหนักแบบคู่ต่อสู้ หรือแบบยุคสงครามเย็น โลกเสรีนิยมสู้กับเผด็จการคอมมิวนิสต์  หรือยุคที่ต่อสู้กับนาซี


เพราะเป็นคู่แข่งทางการค้า แต่ไม่อาจเป็นศัตรูกันจริง ด้วยระบบเศรษฐกิจ มันโยงหากันยุ่บยั่บ จนแกะไม่ออก