คือตอนนี้ผมเครียดมากครับเกี่ยวกับเรื่องค้าขายเสื้อผ้า คือเกริ่นนำก่อนว่าผมขายเสื้อผ้าผู้หญิงมาประมาณห้าปีได้ครับ เมื่อตอนเริ่มขายรายได้ก็ไม่ได้ดีหรอกครับวันละห้าหกพัน ผมเริ่มจับการตลาดวิ่งขายในห้างเมื่อสามปีหลังเนื่องจากเห็นว่าต้องไปขายกับสถานที่ผู้คนต้องการจับจ่าย ก็โอเคครับ เดือนหนึ่งๆหักทุกอย่างแล้วก็เหลือเงินเก็บราวแสนกลางๆ ต่อเดือน แต่ผมมาเครียดช่วงกลางปีมานี้ครับ ว่าคู่แข่งที่มีมากอยู่แล้วยิ่งมากขึ้นๆทำให้ยอดขายลดลงมาเรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้ เงินเก็บเหลือเพียงไม่ถึงห้าหมื่น ไอ้เรื่องคู่แข่งออนไลน์อะไรนั้นผมไม่กลัวหรอกครับมันคนละตลาดคนละกลุ่มกันผมก็ทำออนไลน์เหมือนกันแต่ไม่ชอบเลยทำได้พักเดียวก็เลิกทำไป แต่สิ่งที่ผมกลัวตอนนี้มันคือพี่จีนครับเฮียแกบินมากว้านซื้อประมูลพื้นที่ในห้างดังๆเพื่อจัดสินค้าแล้วขายในราคาส่งเองสะเลย บางชิ้นผมยังได้มาแพงกว่าที่เขาขายปลีกสะอีก พนักงานมีแต่พูดไทยไม่ชัด ทำให้ลูกค้าจำราคาส่ง ที่หาซื้อได้ในการขายปลีก พอพี่แกย้ายไปขายที่อื่นทีนี้ลูกค้าผมเริ่มหายแล้วครับเพราะจำราคาจากพี่จีนว่าสินค้าต้องราคาประมาณนี้จากที่เคยบอกว่าร้านผมขายของถูกคราวนี้บ่นแพงกันเป็นแถว พี่จีนจะย้ายไปเรื่อยๆทุกจังหวัดทุกห้าง แล้วก็วนๆกลับมาที่เดิม แต่คนที่ขายประจำจะตายเอาครับที่เขาสามารถขายได้ในราคาที่ถูกกว่ามากๆ ผมเข้าใจครับเมื่อมีการแข่งขันก็จะเกิดการพัฒนาและเป็นประโยชน์ต่อผู้บริโภค นี่หละครับปลาใหญ่กินปลาเล็ก วงการนี้เป็นแบบนี้จริงๆยุคปัจจุบันไม่มีแล้วที่เกรงใจกันไม่ขายตัดราคากันทุกคนเอาตัวรอดกันหมด สิ่งที่ผมเครียดก็เรื่องนี้หล่ะครับ หากมีคนคิดแบบผมจะทำแบบเฮียคนจีนบ้างตลาดขายเสื้อผ้าจังหวัดผมคงต้องราคาเสียกันหมดคนขายรายเล็กๆแบบผมก็จะอยู่ไม่ได้ ส่วนที่อยู่ได้คือรายใหญ่จริงๆ ผมควรทำอย่างไรดีครับหาสินค้าใหม่เลยหันไปทำอย่างอื่นเลยดี เพราะหากจะแข่งกับพี่จีนแกผมไม่ไหวจริงๆหาอย่างอื่นก็ห้าสิบๆเพราะแนวของผมมันเป็นแนวที่ตลาดต้องการแต่มันดันไปตรงกับแนวของพี่จีนอีก จะให้ขายราคาเดียวกับเขาผมก็ไม่ไหว เพราะแทบไม่ได้อะไรเลยแต่ที่เขาขายได้ก็เพราะเขาเอาเสื้อผ้ามาโดยตรง เครียดครับ.
ขายเสื้อผ้า ยิ่งนานยิ่งอยู่ยากขึ้นจริงไหม?