คือตอนแรกที่เราเจอเขา เราก็ไม่ได้อะไรนะ ตอนนั้นไปโรงเรียนวันแรกด้วย เราเห็นเขานั่งแทรกระหว่างเพื่อนพี่เรา จริงๆเรานึกว่าเขาเป็นน้องของเพื่อนพี่เรา แต่ไม่ใช่ เขามีจุดเด่นคือผมยาว ยาวมากๆ แล้วทักเปีย ด้วยความที่เราไม่เคยเห็นคนผมยาวขนาดนี้ ระหว่างเดินไปห้องเรียนเราก็เดินจี้ตามเขาไปแบบไม่ติดมากขนาดนั้น เราก็แบบพยายามเอื้อมจะจับผมเขาแบบนิดนึงก็ได้อยากลองจับ ( ดูโรคจิตเนอะ 5555 ) แบบอีกแค่นิดเดียวจะถึงแล้วว สรุปเขาเลี้ยวเข้าห้องจ้า ไอ้เรานี้แทบชักมือกลับไม่ทัน 555 แล้วก็แบบทำเป็นไม่มีไรเกินขึ้น มองไปนอกระเบียงแบบเนียนๆ แบบตอนนั้นเราก็เหลือบมองว่าเขาอยู่ห้องอะไร พอเห็นนี้ตาค้างไปเลย อยู่ห้อง 2 ส่วนเรานี้อยู่ห้อง 4 ก็แบบเก่งจังวะ ก็ไปเรื่อยๆ มีเจอตอนพักเที่ยงบ้างแถวร้านค้า แล้วจู่ๆอาจารย์ก็ประกาศจะคัดห้อง ตอนนั้นคิดแค่อย่างเดียวคือ อยากอยู่ห้องต้นๆ แล้วผลสอบปรากฏออกมาว่า.. เราได้อยู่ห้อง 2 !!! คือตอนนั้นดีใจมาก ตอนเข้าห้องเราไปกับเพื่อนเราคนนึงที่เคยอยู่ห้อง 4 ด้วยกัน เราก็ไปจองที่นั่งหน้าๆเลยจ้า เรานั่งติดริมหน้าต่าง เพื่อนที่มากับเรานั่งถ้ดจากเรา ส่วนถัดจากเพื่อนเราก็คือ..... เด็กผู้หญิงผมยาวคนนั้น!! ตอนนั้นคือแบบ เอ้าได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยอ่อ ก็ตื่นเต้นอยากรู้จักมากๆ ก็เลยถามชื่อไป แล้วเขาก็ตอบมาแบบเสียงนิ่งๆ เราแบบ เห้ยไมน่ากลัวจัง 😁 จากนั้นเราก็เริ่มคุยๆกันไปเรื่อยตามประสาเพื่อน แล้วมีครั้งนึงว่างๆเราเลยท้าเพื่อน เล่นแข่งจ้องตากัน ก็จ้องๆไปนะไม่ได้รู้สึกอะไร ผลสรุปคือเราชนะ หลังจากนั้นมาเราก็เริ่มหวั่นไหวเวลาอยู่ใกล้ๆเขา เราชอบหาเรื่องเขาบ่อยๆ แบบแกล้งบ้างแซวบ้าง เขาก็ชอบทำตาถลึงใส่ เราก็แบบหลบสายตา คือไม่ได้กลัวนะ แต่มันน่ารักกก แล้วอาการมันก็เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ใจเต้นแรงเวลาอยู่ด้วยกัน เขาก็เป็นคนดุๆ น่ากลัวหน่อยๆ แต่ไม่รู้ทำไม...... เราว่าเราชอบเขานะ ดูน่ารักๆแต่จริงๆร้ายอะ 555 เขาชอบมาเล่นโทรศัพท์เราด้วย เรานี่ก็ไม่อยากให้นะเพราะก็อยากเล่นเกม แต่ก็กลัว สรุปกลัวมากกว่าจ้าก็เลยยอมๆไป  มีช่วงนึงเรามีปัญหากับเพื่อนเราหนักมาก เขาก็ยังอยู่ข้างเราตลอด ถึงจะมีกันแค่สองคน เขาก็ยังอยู่กับเรา แต่เราอะมันไม่ไหวเอง เราเลยเลือกที่จะทิ้งเขา ให้เขาไปอยู่กับคนที่ดีกว่า คือตอนนั้นทะเลาะกัน แล้วเราก็ออกมาเลย แล้วเราก็อยู่คนเดียว ความรู้สึกตอนนั้นคือหน่วงมาก หน่วงจนหายใจไม่ออกแบบ มันเสียใจมากๆ จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนประมาณ 3-4 เดือนก่อนจะจบ เขาก็เข้ามาคุยกับเรา แต่เราก็หยิ่งไม่ยอมคุยกับเขา ถามคำ ตอบคำ ก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเราเริ่มคุยกันเยอะขึ้นและก็ไม่ค่อยรู้สึกตึงเท่าไหร่แล้ว เขาชอบมาถามเรื่องงานกับเรา ซึ่งเพื่อนในกลุ่มคนอื่นเขาก็มีทำไมไม่ถาม ? แล้วก็ชอบมาขอให้ช่วยทำงาน เรานี่ก็แบบ....ทีแรกอึดอัดสุดๆ ไปๆมาๆก็เริ่มชิน จนถึงวันที่เราต้องแยกจากกันเพราะเขาไปต่อที่อื่น เราก็เขียนใส่กระดาษไปขอโทษ แบบร้องไห้เลยอะตอนที่เขาส่งข้อความมาขอบคุณ เขาก็ร้องนะ แล้วก็ปรับความเข้าใจกัน...

ก็ไม่ได้อะไรหรอก แค่คิดถึงเฉยๆ 5555 อยากระบาย มันก็เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกแบบนั้น ทั้งมีความสุขและผิดหวัง