ถุงมือกวี "เดี่ยว หมายเลข 2" เป็นฉันท์ชนิด "อินทรลิลาต"

การบรรยายเป็นแบบเรื่องซ้อนเรื่อง เริ่มจากการบอกว่าตนเองอยากแต่งฉันท์ แล้วจึงเข้าสู่เรื่องที่ต้องการ และ จขถม. บอกว่า เป็นการแต่งแบบ "โบราณ" มีสัมผัสเพียงแห่งเดียว คือ คำสุดท้ายของบาทที่ 2 ส่งสัมผัสไปยังคำสุดท้ายของบาทที่ 3 เท่านั้น ซึ่งถือว่าแต่งง่ายไม่ยาก ส่วนลักษณะครุ ลหุ กำหนดดังนี้ :



* ข้อสังเกต * คล้าย อินทรวิเชียรมาก บาทซ้าย เหมือน อินทรวิเชียร เป๊ะ ผิดกันแต่บาทขวา 3 คำแรก อินทรวิเชียร เป็น ลหุ ลหุ ครุ แต่ฉันท์นี้เป็น ลหุ ครุ ครุ อีกสามคำข้างหลังเป็น ลหุ ครุ ครุ เหมือนกัน ทำให้แต่งง่ายกว่าอินทรวิเชียรมาก

ถ้าเป็นแบบที่แต่งกันทั่วไป ไม่ใช่แบบโบราณ เพิ่มจุดสัมผัสแบบที่นิยมกันทั่วไป คือ คำสุดท้ายของบาทแรก ส่งสัมผัสไปยังคำที่ 3 ของบาทที่ 2 ดังนี้


แต่อันที่จริง ดั้งเดิม อินทรวิเชียรก็ดี ฉันท์นี้ก็ดี แม้ฉันท์อื่นๆ อีกเป็นอันมากก็ดี ซึ่งมาจากภาษาบาลี ไม่ได้แยกบาทซ้ายบาทขวาแบบนี้ แต่บรรทัดเดียวต่อกัน นับเป็น 1 บาททันที เช่น โย จกฺขุมา โมหมลา ปกฏฺโฐ (อินทรวิเชียร,บทสวดมนต์) นี่คือ 1 บาท และนับ 4 บาทเป็น 1 คาถา (ภาษาไทยใช้คำว่า "บท" แทน) เพราะภาษาบาลีไม่มีระบบสัมผัสครับ

เอาละ...สาธิตมาเยอะแระ มาดูผลงานของ จขถม. นี้กันดีกว่าครับ ^^