บอกก่อนเลยว่าผมเป็นผู้ชายที่ชอบทอมครับ ...สัปดาห์ที่ผ่านผมได้รับมอบหมายให้ไปเก็บภาพในงานๆนึง ซึ่งมีวิทยากรมาพูดให้ นศ. ฟัง โดยทีมวิทยากรเค้าก็มีช่างภาพมาเหมือนกัน จังหวะผมเดินเข้าห้องประชุมมา พี่ฝ่ายอาคารก็แซวผมว่า "กล้องเราสู้เค้าได้มั๊ยเนี่ย" ผมก็หันไปมอง พอเห็นช่างภาพเค้าเป็นสาวหล่อ ผมก็หลุดมาว่า "โหห" นั่นคือผมตะลึงกับกล้องของเค้าที่อุปกรณ์โหดกว่าของผมมากและความหล่อน่ารักของเค้า หลังจากนั้นก็ถ่ายนั่นถ่ายนี่ไปเรื่อย จังหวะนั้นคือ ผมแอบมองเค้าอยู่ตลอดเลย เค้าเท่มากกก สะพายกล้องไว้ที่เอวแล้วยกขึ้นมาถ่ายด้วยความทะมัดทะแมง.. ซึ่งมันมีจังหวะที่จะแอบถ่ายเค้าไว้มันมีเยอะมาก แต่รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่เสียมารยาทอะ ก็เลยไม่เอาดีกว่า ...ซึ่งผมก็ไม่ใช่เซียนด้านการถ่ายภาพเท่าไหร่แต่พอถ่ายได้นิดหน่อย หลังจากเสร็จงานก็มานั่งนึกๆดูว่ามันมีจังหวะที่เราสามารถสร้างบทสนทนากะเข้าได้ เช่นว่า "เอ่อ ปกติห้องแบบนี้ ใช้โหมดไหนเหรอครับ" ,"แสงเยอะแบบนี้ถ่ายยังไงดี" ฯลฯ ก็นึกเสียดาย แค่บทสนทนาเล็กๆก็คงให้ใจชุ่มชื้นได้ 5555   กลายเป็นว่าผมไม่กล้าพูดอะไรกับเค้าเลยบางจังหวะคือเราอยากเก็บมุมนี้บ้างเราก็ไม่กล้าพูด คือเสียงเบาไปเลย ไม่รู้เขินหรือเกรงใจ หรือยังไง 55555 มีช็อตนึงเรายืนถ่ายรูปข้างๆกันเค้าก็พูดลอยๆทำนองว่า "แสงไม่ได้เลย" ผมก็ได้แต่ยิ้มและยักหน้าเบาๆ คิดๆดูแล้วจังหวะนี้ผมรู้สึกเสียมารยาทจังเลย น่าจะเออๆออๆตอบเค้าไปบ้าง เหมือนปล่อยให้เค้าพูดคนเดียว 5555   ...พรางนึกถึงเค้า นั่งพิมพ์ไปยิ้มไป 5555 ...ทั้งหมดทั้งมวลที่ร่ายมาซะยาวก็ไม่ได้หวังอะไรครับ แค่อยากบอกเล่าความรู้สึกเฉยๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ