ผมเป็นคนเกิดโตในกทม ใจกลางป่าคอนกรีตสีลม เรียนโรงเรียนเอกชนริมน้ำเจ้าพระยาที่ผู้ลากมากดีเขาเรียนกัน ทำงานสายวิชาการมีห้องส่วนตัวพรมปูพื้น มือไม้นุ่มเรียวอย่างกับก้านกล้วย ไม่เคยหุงข้าวซักผ้าอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเอง  

เมื่อ 20 ปีก่อนตัดสินใจไปบุกเบิกปลูกป่าที่ทางเหนือชายแดนพม่า ลาว ที่ครอบครัวซื้อทิ้งซื้อขว้างไว้ ไปอยู่ประจำคนเดียวได้สามปีแล้ว ใช้เตาฟืน ปั่นจักรยาน 4 กม เพื่อขึ้นรถเมล์ไปจ่ายตลาด ถามว่าเหงาไหม ก็มีบ้างช่วงเย็นๆ ค่ำๆ หลังกินข้าวเสร็จ แต่นั่งๆ นอนๆ ตบยุง ฟังเสียงจิ้งหรีดคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เข้านอนสามทุ่มหลับสนิทถึงเช้าทุกที ขณะที่อยู่กทม นอนตื่นแล้วก็ยังรู้สึกเพลียอยู่ จริงๆบ้านที่กทมก็ยังมีอยู่ มีสระว่ายน้ำ ฟิตเนส ที่ปั่นจักรยานพร้อมแต่ก็ยังไม่พอสำหรับผม คิดว่ามันยังเฟกอยู่

อยู่ที่เดิมนานๆ เบื่อก็ออกไปเที่ยวต่างประเทศบ้าง หรือรับนักท่องเที่ยวสายฮาร์ดคอร์มาพักที่บ้านเพราะเสียดายบรรยากาศและพื้นที่เหลือเฟือ   ชวนกันปั่นจักรยานรอบทะเลสาบใกล้บ้านบ้างเป็นระยะ หรือปั่นจักรยานออกกำลังกายตอนเย็นซื้อของกินที่ชาวบ้านออกมาขายริมทาง ราคาถูกเหมือนให้เปล่า ก่อนไปอยู่ก็กลัวเหงา เปล่าเปลี่ยว แต่พอไปอยู่จริง ที่ไหนได้มีง่นให้ทำเยอะแยะ เพาะชำต้นไม้เอย แย่งเก็บลูกเชอรี่กับนกเอย แต่งกิ่งมัลเบอรี่ที่ออกลูกจนกิ่งโน้มลงดิน เป็นที่ปรึกษาเขียนโครงการให้สมาคมชาวเขาขอทุนการศึกษาที่ยุโรปเอย ขี้เกียจเล่าเอารูปมาอวดดีกว่า