ต้องบอกก่อนว่าไม่ได้ให้ทุกคนงมงายหรืออยากได้อะไรก็ไปนั่งกรรมฐานเพื่อหวังในสิ่งที่จะได้ แต่วันนี้จะมาพูดถึงสิ่งที่เราเจอมากับตัวค่ะ ช่วงเดือนกรกฎาคม จขกท ได้ตัดสินใจลาออกจากงานเพราะมีปัญหาชีวิต จึ่งตัดสินใจกลับมาหางานที่บ้าน ระหว่างที่กลับมาอยู่บ้านได้ชวนน้องสาว ไปถือศีลที่ วัดอัมพวันจังหวัดสิงห์บุรี เป็นเวลา 7 วัน ครั้งนี้ที่ไปเป็นครั้งที่ 3 แล้ว แต่ไม่เคยอยู่ถึง 7 วัน รอบนี้ไม่ได้ทำงานจึ่งตั้งใจอยู่ให้ได้ 7 วัน เพราะชีวิตทุกข์มาก ตอนไปคิดถึงแต่อยากทำบุญใหญ่เผื่ออะไรจะดีขึ้น โดยส่วนตัวชอบศึกษาธรรมอยู่แล้ว และเคยฟัง CD ของหลวงพ่อจรัญ เกี่ยวกับการนั่งกรรมฐาน แล้วมีผู้ปฏิบัติธรรมได้สิ่งที่หวัง จขกท ก็แค่ฟังและคิดว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะได้ และหนึ่งในนั้นก็คงไม่ใช จขกท แน่นอน แต่เมื่อมีโอกาศได้ไปถือศีลปฏิยัติธรรม 7 วัน ทั้งที จขกท ก็ไม่ปล่อยให้เสียโอกาศ อธิฐานทุกครั้งก่อนนั่งกรรมฐาน หากข้าพเจ้าเอ่ยชื่อตัวเรานั่งได้ตามกำหนดเวลาที่พระอาจารย์ตั้งไว้ ว่าขอให้ได้งานที่ดีและมั่นคง ได้หยุด ส- อ เงินเดือนไม่ต่ำกว่า 18,000 เพื่อนร่วมงานดี หัวหน้าดี ขอให้ทำงานอย่างสบายใจและมีความสุข
จขกท ก็นั่งได้ตามเวลาบ้าง แ ละทนปวดไม่ไหวขยับตัวบ้าง นั่งๆไปก็เบื่ออยากลืมตา อยากขยับตัว แต่ต้องกัดฟันทนให้ถึงที่สุดทุกครั้ง เมื่อครบ 7 วัน จึ่งลาศีลกลับบ้าน เมื่อกลับมาบ้านก็เริ่มสมัครงาน มีเรียกหลายที่ แต่ละที่พูดเหมือนกันหมดว่ารับดูจากประสบการณ์ แล้วทำได้ แต่ก็ไม่มีติดต่อกลับมาเลยซึ่งเรางงมาก ต้องบอกก่อนว่างานที่เราไปสัมภาษณ์ไม่มีที่ใหนหยุด ส-อ เลย แต่งานก็โอเคนะ ในใจคิดว่างานอะไรก็ทำไปเถอะ อายุ 34 จบแค่ ปวส คงเลือกมากไม่ได้ เวลาผ่านไปจนถึงเดือน กันยายน ก็จะเป็นลักษณะนี้ตลอดเรียกไปสัมภาษณ์ ทุกอย่างโอเคกับเราหมด แต่ไม่คิดต่อกลับ เราเริ่มท้อและรู้สึกแย่ จนมามีบริษัทใก้ลบ้านเปิดรับ หยุด ส-อ ตำแหน่งที่ได้รับค่อนข้างก้าวกระโดดไปเยอะมาก ซึ่งไม่คิดว่าจะได้งานที่นี่เลยเกินความคาดหมายมากๆ แล้วย้อนมาคิดถึงการไปวัดอัมพวันครั้งนั้น จึ่งเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นทันที่ ไม่รับรองว่าทุกคนที่ไปทำแบบนี้แล้วจะสมหวัง แต่สิ่งที่จะได้แน่ๆคือบุญใหญ่ ส่วนได้ความสบายใจกลับมามั๊ย ตัวเราเองก็ยังทุกข์นะตอนกลับมา เครียดหลายเรื่อง อันนี้คิดว่าต้องพึ่งตัวเอง ถ้าเราคิดไม่ได้ ปล่อยวางไม่ได้ ใครก็ช่วยเราไม่ได้ ขอจบแค่นี้นะคะ อาจจะเขียนวกไปวนมาแต่อยากบอกต่อทุกคนที่เห็นกระทู้นี้ค่ะ
ไปนั่งกรรมฐานที่วัดอัมพวัน 7 วันแล้วได้ตามที่ขอ
จขกท ก็นั่งได้ตามเวลาบ้าง แ ละทนปวดไม่ไหวขยับตัวบ้าง นั่งๆไปก็เบื่ออยากลืมตา อยากขยับตัว แต่ต้องกัดฟันทนให้ถึงที่สุดทุกครั้ง เมื่อครบ 7 วัน จึ่งลาศีลกลับบ้าน เมื่อกลับมาบ้านก็เริ่มสมัครงาน มีเรียกหลายที่ แต่ละที่พูดเหมือนกันหมดว่ารับดูจากประสบการณ์ แล้วทำได้ แต่ก็ไม่มีติดต่อกลับมาเลยซึ่งเรางงมาก ต้องบอกก่อนว่างานที่เราไปสัมภาษณ์ไม่มีที่ใหนหยุด ส-อ เลย แต่งานก็โอเคนะ ในใจคิดว่างานอะไรก็ทำไปเถอะ อายุ 34 จบแค่ ปวส คงเลือกมากไม่ได้ เวลาผ่านไปจนถึงเดือน กันยายน ก็จะเป็นลักษณะนี้ตลอดเรียกไปสัมภาษณ์ ทุกอย่างโอเคกับเราหมด แต่ไม่คิดต่อกลับ เราเริ่มท้อและรู้สึกแย่ จนมามีบริษัทใก้ลบ้านเปิดรับ หยุด ส-อ ตำแหน่งที่ได้รับค่อนข้างก้าวกระโดดไปเยอะมาก ซึ่งไม่คิดว่าจะได้งานที่นี่เลยเกินความคาดหมายมากๆ แล้วย้อนมาคิดถึงการไปวัดอัมพวันครั้งนั้น จึ่งเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นทันที่ ไม่รับรองว่าทุกคนที่ไปทำแบบนี้แล้วจะสมหวัง แต่สิ่งที่จะได้แน่ๆคือบุญใหญ่ ส่วนได้ความสบายใจกลับมามั๊ย ตัวเราเองก็ยังทุกข์นะตอนกลับมา เครียดหลายเรื่อง อันนี้คิดว่าต้องพึ่งตัวเอง ถ้าเราคิดไม่ได้ ปล่อยวางไม่ได้ ใครก็ช่วยเราไม่ได้ ขอจบแค่นี้นะคะ อาจจะเขียนวกไปวนมาแต่อยากบอกต่อทุกคนที่เห็นกระทู้นี้ค่ะ