อึดอัดมานานแล้วค่ะ อยากจะจบสักที ทนมา 8 ปีแล้ว
ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย สันดานคนแก้ยากจริงๆ ทำอะไรไม่เคยคิดถึงลูกเมีย 
เที่ยวดื่มและสังสรรค์ สนุกสนาน แล้วบอกกับเราว่า พอใจที่จะทำแบบนี้ มันคือความสุขของเขา
อยู่บ้านก็ไม่คุยกับเรา เราชวนคุยก็ชักสีหน้า ตาขวางใส่ คือเราก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ไม่พอใจหนักหนา
พอขอหย่าก็บอกว่า สงสารลูก แต่ยอมรับว่าหมดรักเราแล้ว
เห็นแก่ตัว 
ไม่เคยแคร์คนในครอบครัว เห็นคนอื่นดี และสำคัญกว่า
ไม่ไหวแล้วค่ะ ทำยังไงดีค่ะ
จะฟ้องหย่าหลักฐานที่เก็บไว้ก็ไม่มากพอ ที่มีๆ คือ แชทที่คุยกับ ผญ. หลายๆ คน สัญญาณโทรศัพท์ที่ไปโผล่ที่ม่านรูดแห่งหนึ่ง
รูปถ่ายรอยช้ำที่บีบแขนเราตอนทะเลาะกัน (แต่ไม่ได้ไปลงบันทึกประจำวันไว้) ตลับแป้งของ ผญ. ที่ซ่อนไว้ใต้เบาะรถ หลักๆ เรามีหลักฐานเพียงแค่นี้ค่ะ
แต่ในใจจริงๆ เลยคือ อยากจบอย่างสงบ ไม่อยากยุ่งยาก ฟ้องร้องอะไร 
เลยอยากจะขอคำปรึกษาว่าเราควรจะพูดยังไงดีให้เขายอมหย่า
เราพูดทุกอย่างจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดแล้ว
เขาก็เมินเฉย และไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดค่ะ
ทรมานและอึดอัดเหลือเกินค่ะ
อยากออกมาจากตรงนั้นแล้ว