สวัสดีครับ ผมขอให้นามสมมุตว่าม่อนแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมอยู่บนรถตู้กำลังเดินทางไปสัมภาษณ์งาน ( บอกทำไม -.- ) เอาตรงๆ ว่างครับ อยากเล่าเรื่องนี้นานแล้ว ถ้าเป็นผู้ชายคงจะตั้งว่า "คุณเชื่อในพลังคอสโมไหม" แต่ผมเป็นลูกสาว "ขุ่นพี่ค๊ะ...เชื่อในพลังเจ้าหญิงดิสนีย์ไหมคะ?" // อมยิ้มเดินลงราวบันไดห้างสวยๆ ปรายตามองเก๋ๆ ในคราบของหนุ่มพนักงานในชุดสีกรมกางเกงสแลคที่รอบริษัทผู้โชคร้ายโทรมาบอกข่าวดีว่าจะเอานู๋ไปทำงาน
ภายใต้ความสวยนั้น นู๋เพิ่งเลิกกับคนคุยค่ะขุ่นพี่ทั้งหลาย แต่ที่หนูยิ้มได้...ในหัวผมกำลังคิดถึงรักแรกอยู่ครับ
พลังแห่งดิสนี่ : ถ้าหนูเป็นเจ้าหญิง...ขอเป็นราพันเซล
....ย้อนกลับไปเมื่อประมาน 10 ปีที่แล้ว สมัยหัวโปก สมัยนั้นต้องบอกว่า 11รดมากกกก เดินเข้าโรงเรียนทีเหมือนเดินแคทวอร์ค สับๆ เริ่ดๆ เชิดๆ ไม่ได้ว่าตัวเองเป็นตัวแม่ที่สุด แต่เรื่องความมั่นเนี่ยก็สุดๆ เหมือนกันค่ะ // ยิ้มกรุ๊บกริ๊บ แต่!! ในคราบเจ้าหญิงดิสนี่ตอนนั้นถ้าคนมองภายนอกเขาก็ยังคิดว่าเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาอยู่ ถ้าเพื่อนๆ คนรู้จัก คนสนิท จะรู้เลยว่านู๋นี่ละตัวแม่ จิก รด. อ่อยนักบอล เปย์นักบาส ( ถามว่าได้ไหม ไม่!! ไม่มีเลยเจ้าคะะะ ) ถ้ารุ่นน้องที่เข้าใหม่ หรือคนที่ไม่เคยเห็นก็จะคิดว่าเป็นผู้ชายติ๋มๆ ธรรมดา
เอาเป็นว่าคือเปิดตัวว่าเป็นกระเทยตัวแม่เลยค้าา ตอนนั้นชอบผู้ชายที่เป็นเพื่อนอยู่คนนึง ใครมาใกล้ตบ ใครมาเฉียดตบ แฟนมันมาตบบ กะเทยมาเฟียเวอร์วังมากค่ะตอนนั้น คิดแล้วก็อายกับกะเทยทรงอิทธิพลมโน เด็กๆ ลูกสาวอย่าทำตามนะคะ คนอื่นเขาไม่ได้มองหรือเกรงกลัวหรอกค่ะ เขาแค่ไม่อยากวุ่นวายกับกะเทย พูดถึงเรื่องผู้ อย่างที่บอกอะคะ ไม่เคยสมหวัง มีแต่ชอบ มีแต่นก ตามประสากระเทยค่ะ ชอบใครก็ขะกลายเป็นตัวเล็กกก เสียงสอง ผมยาว กระโปรงสั้นขึ้นมาทันที แต่พอเขาไม่เอาปุ๊ป สวมบทกบ สุวนันท์เลยค่ะ นั่งเศร้า น้ำตาซึม ผู้เดินมาทักก็ทำเมิน มีเสียงเพลงในหัว 'ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีย์กับฉานนน' นั่นละคะ นิสัยชีวิตติดดราม่ามากแม่ เพื่อนก็ได้แต่ปลอบว่าเข้ามหาลัยจะมีปั๋วเอง คำนี้จุดประกายชีวีกะเทยมาก จะมีปั๋ว มหาลัย จะมีปั๋ว มหาลัย ชัลจะllรดดดด
มหาลัย : ฉันจะllรด...llรดมากกว่านี้
ชีวิตตอนเข้ามหาลัยใครหลายๆ พอก้าวเข้ารั้วคนต้องวาดฝันว่าจะไปเจอกับคนงานดีๆ ไปเจอสังคมใหม่ๆ ไปเป็นเฟรชชี่ มีรุ่นพี่ พี่ว๊ากหล่อๆ พี่รหัสน่ารักๆ โอ้ย แค่คิดว่าจะเดินสับเข้ามหาลัยมันก็เริดแล้วแม่ 'ฉันจะเป็นดาววว' แต่พอเอาเข้าจริงๆ หง๋อค่ะ หง๋อมากกก พอไปเจอเพื่อนในมหาลัย ไม่กล้าบอกใครเลยค่ะว่าตัวเองเป็นอะไร แอ๊บค่ะ แอ๊บแมนไปเลย ไม่สาว ไม่สุงสิงกับใคร ประหม่าเขาจะรู้ไหมนะว่าเราเป็นตุ๊ด กับเพื่อนในมหาลัยก็แค่คุยๆ ยิ้มๆ ไม่ได้เมาส์อะไรมากมาย จากสาวสังคม สวย(มโน) เชิ่ด มั่น แต่ตอนนี้ ไม่กล้าแรด ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าอะไรใดๆเลย แต่ถ้าคนอื่นถามจริงว่าเป็นไหม ก็บอกไม่ได้เป็นครัช เลาบอยๆ เลาเรียบร้อยฮะ ในใจนี่คือแบบอยากเต้นรูดเสาตรงนั้นเลย แต่เอาตรงๆ ยังหาสาเหตุตัวเองไม่ได้ ก็เลยแมนมาแบบนั้นเลย จากพูดเสียงสองแรดๆ กลายเป็นเสียงทุ้นชม เสียงหล่อไปเลย (ชะนีหลายคนหลงเสียงนู๋ค่า)
ยังไงดีจากนี้...พี่ไม่ใช่กะเทยแล้วหรอคะ?//เอียงคอ
ตอนปี 1 ก็ยังแมนๆ ครับๆ ฮะๆ เจ้าฮะๆ
ตอนปี 2 เริ่มเต้นไก่ย่างแบบตูดบิด ว้ายเขินน //ปิดหน้า
ตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มก็เริ่มรู้ละว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายนะ แต่ ไม่ได้บอกไปเลยแค่พยายามทำให้มันรู้ ทำตัวสาวๆ อ่อยๆผู้ แต่ก็ไม่ได้เท่ากับตอนมัธยมเพราะลึกๆ ไม่กล้าด้วย กลัวพวกนางๆ รับไม่ได้ ( เพื่อนในกลุ่มผู้หญิงหมดค่ะ ชื่อแก๊งนางสิบสอง ) พอตอนปีสองก็เลยเริ่มสาวเลย ซึ่งยากมากกก กลายเป็นยากไปเลย เพราะเราติดพูดเสียงทุ้มไปแล้ว แม้สำเนียงหรือคนอื่นจะมองจะคิดว่าแวบแรกเป็นตุ๊ดอยู่
กรี๊ดดด จะลงรถตู้แล้วเพิ่งทราบว่าลืมกะเป๋าตังมาค่าาาาา
เรื่องของผม : คุณเชื่อในพลังดิสนี่ไหมม ?
ภายใต้ความสวยนั้น นู๋เพิ่งเลิกกับคนคุยค่ะขุ่นพี่ทั้งหลาย แต่ที่หนูยิ้มได้...ในหัวผมกำลังคิดถึงรักแรกอยู่ครับ
พลังแห่งดิสนี่ : ถ้าหนูเป็นเจ้าหญิง...ขอเป็นราพันเซล
....ย้อนกลับไปเมื่อประมาน 10 ปีที่แล้ว สมัยหัวโปก สมัยนั้นต้องบอกว่า 11รดมากกกก เดินเข้าโรงเรียนทีเหมือนเดินแคทวอร์ค สับๆ เริ่ดๆ เชิดๆ ไม่ได้ว่าตัวเองเป็นตัวแม่ที่สุด แต่เรื่องความมั่นเนี่ยก็สุดๆ เหมือนกันค่ะ // ยิ้มกรุ๊บกริ๊บ แต่!! ในคราบเจ้าหญิงดิสนี่ตอนนั้นถ้าคนมองภายนอกเขาก็ยังคิดว่าเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาอยู่ ถ้าเพื่อนๆ คนรู้จัก คนสนิท จะรู้เลยว่านู๋นี่ละตัวแม่ จิก รด. อ่อยนักบอล เปย์นักบาส ( ถามว่าได้ไหม ไม่!! ไม่มีเลยเจ้าคะะะ ) ถ้ารุ่นน้องที่เข้าใหม่ หรือคนที่ไม่เคยเห็นก็จะคิดว่าเป็นผู้ชายติ๋มๆ ธรรมดา
เอาเป็นว่าคือเปิดตัวว่าเป็นกระเทยตัวแม่เลยค้าา ตอนนั้นชอบผู้ชายที่เป็นเพื่อนอยู่คนนึง ใครมาใกล้ตบ ใครมาเฉียดตบ แฟนมันมาตบบ กะเทยมาเฟียเวอร์วังมากค่ะตอนนั้น คิดแล้วก็อายกับกะเทยทรงอิทธิพลมโน เด็กๆ ลูกสาวอย่าทำตามนะคะ คนอื่นเขาไม่ได้มองหรือเกรงกลัวหรอกค่ะ เขาแค่ไม่อยากวุ่นวายกับกะเทย พูดถึงเรื่องผู้ อย่างที่บอกอะคะ ไม่เคยสมหวัง มีแต่ชอบ มีแต่นก ตามประสากระเทยค่ะ ชอบใครก็ขะกลายเป็นตัวเล็กกก เสียงสอง ผมยาว กระโปรงสั้นขึ้นมาทันที แต่พอเขาไม่เอาปุ๊ป สวมบทกบ สุวนันท์เลยค่ะ นั่งเศร้า น้ำตาซึม ผู้เดินมาทักก็ทำเมิน มีเสียงเพลงในหัว 'ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีย์กับฉานนน' นั่นละคะ นิสัยชีวิตติดดราม่ามากแม่ เพื่อนก็ได้แต่ปลอบว่าเข้ามหาลัยจะมีปั๋วเอง คำนี้จุดประกายชีวีกะเทยมาก จะมีปั๋ว มหาลัย จะมีปั๋ว มหาลัย ชัลจะllรดดดด
มหาลัย : ฉันจะllรด...llรดมากกว่านี้
ชีวิตตอนเข้ามหาลัยใครหลายๆ พอก้าวเข้ารั้วคนต้องวาดฝันว่าจะไปเจอกับคนงานดีๆ ไปเจอสังคมใหม่ๆ ไปเป็นเฟรชชี่ มีรุ่นพี่ พี่ว๊ากหล่อๆ พี่รหัสน่ารักๆ โอ้ย แค่คิดว่าจะเดินสับเข้ามหาลัยมันก็เริดแล้วแม่ 'ฉันจะเป็นดาววว' แต่พอเอาเข้าจริงๆ หง๋อค่ะ หง๋อมากกก พอไปเจอเพื่อนในมหาลัย ไม่กล้าบอกใครเลยค่ะว่าตัวเองเป็นอะไร แอ๊บค่ะ แอ๊บแมนไปเลย ไม่สาว ไม่สุงสิงกับใคร ประหม่าเขาจะรู้ไหมนะว่าเราเป็นตุ๊ด กับเพื่อนในมหาลัยก็แค่คุยๆ ยิ้มๆ ไม่ได้เมาส์อะไรมากมาย จากสาวสังคม สวย(มโน) เชิ่ด มั่น แต่ตอนนี้ ไม่กล้าแรด ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าอะไรใดๆเลย แต่ถ้าคนอื่นถามจริงว่าเป็นไหม ก็บอกไม่ได้เป็นครัช เลาบอยๆ เลาเรียบร้อยฮะ ในใจนี่คือแบบอยากเต้นรูดเสาตรงนั้นเลย แต่เอาตรงๆ ยังหาสาเหตุตัวเองไม่ได้ ก็เลยแมนมาแบบนั้นเลย จากพูดเสียงสองแรดๆ กลายเป็นเสียงทุ้นชม เสียงหล่อไปเลย (ชะนีหลายคนหลงเสียงนู๋ค่า)
ยังไงดีจากนี้...พี่ไม่ใช่กะเทยแล้วหรอคะ?//เอียงคอ
ตอนปี 1 ก็ยังแมนๆ ครับๆ ฮะๆ เจ้าฮะๆ
ตอนปี 2 เริ่มเต้นไก่ย่างแบบตูดบิด ว้ายเขินน //ปิดหน้า
ตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มก็เริ่มรู้ละว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายนะ แต่ ไม่ได้บอกไปเลยแค่พยายามทำให้มันรู้ ทำตัวสาวๆ อ่อยๆผู้ แต่ก็ไม่ได้เท่ากับตอนมัธยมเพราะลึกๆ ไม่กล้าด้วย กลัวพวกนางๆ รับไม่ได้ ( เพื่อนในกลุ่มผู้หญิงหมดค่ะ ชื่อแก๊งนางสิบสอง ) พอตอนปีสองก็เลยเริ่มสาวเลย ซึ่งยากมากกก กลายเป็นยากไปเลย เพราะเราติดพูดเสียงทุ้มไปแล้ว แม้สำเนียงหรือคนอื่นจะมองจะคิดว่าแวบแรกเป็นตุ๊ดอยู่
กรี๊ดดด จะลงรถตู้แล้วเพิ่งทราบว่าลืมกะเป๋าตังมาค่าาาาา