สวัสดีค่ะทุกคน ตอนนี้สภาพอากาศไม่ค่อยดีเลย หวังว่าทุกคนคงจะสบายดี ร่างกายแข็งแรงกันนะคะ
ส่วนหนู... กำลังเป็นไข้เลือดออก ผ่านช่วง crisis มาแล้ว แต่ยังไม่หายดีเลยค่ะ หวังว่าจะหายเป็นปกติในเร็ววัน
เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ กระทู้นี้เกิดขึ้นเพราะความว่างของหนูเองค่ะ เพราะป่วยอยู่ต้องพักผ่อน ไม่มีอะไรทำ และรู้สึกเบื่อมาก
ก็เลยถือโอกาสนี้นั่งวิเคราะห์ตัวเอง คิดถึงการกระทำและเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด แล้วก็พบปัญหาใหญ่ที่กัดกินตัวเองมาจนถึงตอนนี้ค่ะ
หนูไม่รู้จะคุย topic นี้กับใครรอบๆตัวดีค่ะ เลยคิดว่าหนูมี community ที่เปิดรับความคิดเห็นที่หลากหลายอยู่นี่นา เลยมาชวนทุกท่านในนี้คุยกันค่ะ
หนูเรียนจบมาได้เกือบๆ 2 ปีแล้วค่ะ ทำงานมาปีครึ่งแล้ว ทุกอย่างแฮปปี้ดีนะคะ ชีวิตราบรื่นดีค่ะ (ถึงแม้ช่วงนี้จะป่วยบ่อยไปหน่อยก็เถอะ)
การเงินไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงค่ะ เพราะวางแผนมาตั้งแต่ก่อนเรียนจบ แถมเอาเข้าจริงก็ทำได้เกินเป้าหมายที่ตั้งไว้นิดหน่อยด้วย
แต่มีเรื่องหนึ่งที่เพิ่งจะมาสังเกตตัวเองได้ นั่นก็คือ หนูหัวไว เรียนรู้อะไรได้เร็วมาก ให้ทำอะไรก็ทำได้หมด แต่ขี้เกียจและขี้ท้อชะมัดเลยค่ะ
คือหนูมักจะมีสิ่งดีๆที่อยากทำอยู่เสมอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงคือ มันมักจะวนเวียนอยู่แค่ในความคิด หนูไม่ยอมทำมันออกมาจริงๆสักทีค่ะ
ทำให้พอถึงคราวจริงๆ หนูมักจะทำผลงานออกมาได้ดีในระดับนึงนะ แต่รู้ว่าจริงๆแล้วยังทำมันให้ดีกว่านี้ได้อีกเยอะ มักจะเป็นแบบนี้ค่ะ
อย่างเช่นตอนเรียน หนูขี้เกียจอ่านหนังสือมาก แต่จำได้นะว่าเรียนเรื่องอะไร key ของแต่ละเรื่องคืออะไร ใครถามอะไรก็ตอบได้กว้างๆ
แต่พอไปทำข้อสอบจริงๆกลับ panic เขียนไม่ออก เพราะมันต้องอาศัยความรู้ที่ลึกลงไปอีก ซึ่งหนูอ่านมันไม่ละเอียดมากพอ
และพอคิดว่าจะเขียนให้มัน perfect ไม่ได้ ก็เลือกไม่เขียนอะไรลงไปเลยดีกว่า และนั่นทำให้เกรดหนูต่ำมากค่ะ แต่ยังดีที่ไม่หลุดทุน
ตอนอยู่ปี 2 เคยทำเพลงลง youtube แปลเพลงเกาหลีเป็นภาษาไทยแล้วเข้าห้องอัดเอง ตอนนั้นยอดวิวหลายหมื่นเลยค่ะ
แต่ก็ทำได้เพลงเดียวนั่นแหละ แล้วก็เลิก เพราะคิดว่าขี้เกียจทำแล้ว คนอื่นทำเยอะแล้ว เราคงสู้คนอื่นไม่ได้หรอก ทำแล้วไม่ดีที่สุดไม่ทำดีกว่า
เต้น cover ก็ทำมาแล้วค่ะ แข่งชนะระดับภาคเพื่อไปแข่งต่อระดับประเทศด้วย แต่ก็จบอยู่แค่นั้น ไม่ทำละ สู้คนอื่นไม่ได้หรอก ขี้เกียจทำละ
ส่วนตอนทำงาน เวลามี present อะไรสักอย่าง หนูมักจะทำตอนใกล้ๆวัน present ซึ่งจริงๆผลงานมันออกมาดีเลยนะคะ
บอสและเพื่อนร่วมงานมักจะชมเสมอว่าสิ่งที่เขารอคอยในการประชุมแต่ละครั้งก็คือ presentation ของหนูนี่แหละ มันสนุกและแก้ความน่าเบื่อได้
แต่ในความเป็นจริงแล้ว หนูคิดและรู้ตัวเสมอเลยว่าถ้าหนูให้เวลากับมันมากกว่านั้น ถ้าตั้งใจมากกว่านั้น มันจะดีกว่านั้นอีกเยอะเลย
แต่สิ่งที่คิดในหัวและทำออกมาจริงๆก็คือ เหมือนหนูคิดแค่ว่า แค่นี้ก็ดีแล้วนี่ ทุกคนก็ดูพอใจ งั้นก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องทำมากไปกว่านี้หรอก
ซึ่งที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา นั่นก็เพราะหนูไม่อยากอนุญาตให้ตัวเองคิดแบบนี้อีกแล้วค่ะ แต่หนูไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อแก้ปัญหานี้จริงๆ
หนูวางเป้าหมายในชีวิตเอาไว้ทั้งระยะสั้นและระยะยาว และหนูกำลังกังวลว่าถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ หนูอาจจะไม่สามารถทำอะไรได้สำเร็จจริงๆอีกเลย
ภายใน 3-5 ปีต่อจากนี้ หนูอยากเรียนต่อปริญญาโทที่มหาลัยหนึ่งในต่างประเทศค่ะ และหนูอยากได้ทุนฯด้วย
หนูจบป.ตรีวิศวะ (inter) ในมหาลัย top ของไทยเลย ได้ทุนเต็มจำนวนตลอดเวลาที่เรียนเพราะความสามารถหลายอย่างมัน outstanding
แต่ด้วยเกรดตอนจบ ป.ตรี ไม่ถึง 2.50 ถึงแม้จะจบจากม.ดัง เป็นเด็กทุนฯ เป็นประธานกิจกรรมเยอะแยะ แต่หนูก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก
จิตใต้สำนึกมันบอกแค่ว่า ไม่ว่าจริงๆแล้วเราจะทำงานเก่งยังไง แต่เกรดไม่ถึง 2.50 ก็คงหมดสิทธิเรียนต่อ ป.โท ในต่างประเทศอย่างที่ฝันไว้แล้วล่ะ
แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า มันมีคนเยอะแยะเลยนะที่เกรดต่ำกว่านี้อีก แต่เขายังไปเรียนได้เลย และดูเหมือนจะไปได้ดีด้วย
และในอนาคตการทำงาน หนูไม่อยากเป็นพนักงานระดับปฏิบัติการไปตลอดชีวิต (ไม่ได้ blame อาชีพนะคะ เป็นแค่ความต้องการของตัวเองเฉยๆ)
หนูอยากทำงานในระดับบริหาร (Assistance Manager, Manager, Director, หรือหน้าที่ที่ต้อง manage คนทั้งแผนก หนูชอบมาก อยากทำ)
และหนูอ่านหนังสือหลายๆเล่ม อ่านบทความหลายๆอัน หลายคนก็ก้าวขึ้นมาจากความผิดพลาดในอดีตของตัวเองกันได้ทั้งนั้น
หนูเลยยังไม่อยากหมดหวังกับตัวเองขนาดนั้น อยากลองดูสักตั้ง แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่การหลอกตัวเองไปวันๆหรือเปล่า?
หนูเลยอยากถามทุกคนค่ะ ว่าจริงๆแล้ว คนเราสามารถเปลี่ยนหรือพัฒนาตัวเองได้"จริงๆ"ใช่ไหมคะ? มันทำได้จริงๆใช่ไหม?
การที่หนูจบป.ตรีด้วยเกรดไม่ถึง 2.50 แต่ได้งานดีๆทำ ได้เงินเดือนสูงกว่าค่าเฉลี่ยของคนรุ่นเดียวกัน มีผลงานโดดเด่นในที่ทำงาน
มีบริษัทอื่นมาทาบทามไปทำงานด้วยทั้งในและต่างประเทศ นั่นหมายความว่าจริงๆแล้วหนูยังพอมีดีอยู่บ้าง ถึงเกรดจะน้อยใช่ไหมคะ?
แล้วถ้าหนูเร่งพัฒนาตัวเอง ทั้งทางด้าน skills การทำงาน, การคิด, การพูด, การกระทำ, รวมไปถึงด้านจิตใจ เลิกขี้เกียจเลิกท้อแบบที่ผ่านมา
สักวันหนึ่งมันจะช่วยผลักให้หนูได้ขึ้นไปอยู่ในจุดที่หนูอยากจะอยู่ อยากจะเป็น อยากจะทำได้จริงๆใช่ไหมคะ?
หนูไม่อยากให้การฮึดสู้ การลงทุนลงแรงกับการพัฒนาตัวเอง มันพาหนูวิ่งเข้าสู่ความจริงที่ว่า จริงๆแล้วหนูพัฒนาต่อไม่ได้อีกแล้ว
เพราะหนูคงโตเกินกว่าที่จะพัฒนาแล้ว มันควรโดนพัฒนาไปตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยฯแล้ว
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆหนูคงเสียใจมาก และที่มากที่สุดคือ หนูไม่อยากเขียนบนหน้าผากตัวเองว่าหนูเป็นคนที่ดีและเก่งไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วเลยค่ะ
แล้วถ้าคำตอบคือมันทำได้จริงๆ... มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนคะ กว่าหนูจะเห็นว่าผลของการกระทำมันสำเร็จแล้วจริงๆ?
หนูต้องทุ่มเทมากขนาดไหน ต้องพยายามแบบไหน ต้องพัฒนาตัวเองแบบไหนถึงจะเข้าใกล้ความสำเร็จที่หนูอยากได้คะ?
หากท่านใดมีประสบการณ์ มีเรื่องเล่า หรือมีคำแนะนำดีๆ หนูขออนุญาตรบกวนให้ช่วยแนะนำหรือพูดคุยกับหนูหน่อยได้ไหมคะ?
หนูไม่สามารถพูดคุยหรือปรึกษาเรื่องนี้กับใครรอบๆตัวได้จริงๆ คิดว่าการคุยกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันอาจจะช่วยให้อะไรๆมันง่ายมากกว่า
อย่างไรแล้วหนูขอน้อมรับทุกคำแนะนำและความกรุณานะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านกระทู้จนจบและให้คำปรึกษาค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ
* ขออนุญาตติดแท็ก "ชีวิตในต่างแดน" เพราะคิดว่าน่าจะมีคนเคยเป็นคล้ายๆกันแต่สุดท้ายก็พาตัวเองไปอยู่ในจุดที่อยากอยู่ได้สำเร็จค่ะ
* ขออนุญาตติดแท็ก "การลงทุน" เพราะสิงอยู่ห้องนี้บ่อย เจอคนประสบความสำเร็จเยอะ เผื่อมีใครแนะนำสิ่งดีๆหรือแชร์ประสบการณ์ได้ค่ะ
หัวดี หัวไว แต่เกรดไม่ดีเพราะขี้เกียจ ถ้าตั้งใจจริง จะพัฒนาตัวเองแบบก้าวกระโดดได้ไหมคะ?
ส่วนหนู... กำลังเป็นไข้เลือดออก ผ่านช่วง crisis มาแล้ว แต่ยังไม่หายดีเลยค่ะ หวังว่าจะหายเป็นปกติในเร็ววัน
เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ กระทู้นี้เกิดขึ้นเพราะความว่างของหนูเองค่ะ เพราะป่วยอยู่ต้องพักผ่อน ไม่มีอะไรทำ และรู้สึกเบื่อมาก
ก็เลยถือโอกาสนี้นั่งวิเคราะห์ตัวเอง คิดถึงการกระทำและเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด แล้วก็พบปัญหาใหญ่ที่กัดกินตัวเองมาจนถึงตอนนี้ค่ะ
หนูไม่รู้จะคุย topic นี้กับใครรอบๆตัวดีค่ะ เลยคิดว่าหนูมี community ที่เปิดรับความคิดเห็นที่หลากหลายอยู่นี่นา เลยมาชวนทุกท่านในนี้คุยกันค่ะ
หนูเรียนจบมาได้เกือบๆ 2 ปีแล้วค่ะ ทำงานมาปีครึ่งแล้ว ทุกอย่างแฮปปี้ดีนะคะ ชีวิตราบรื่นดีค่ะ (ถึงแม้ช่วงนี้จะป่วยบ่อยไปหน่อยก็เถอะ)
การเงินไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงค่ะ เพราะวางแผนมาตั้งแต่ก่อนเรียนจบ แถมเอาเข้าจริงก็ทำได้เกินเป้าหมายที่ตั้งไว้นิดหน่อยด้วย
แต่มีเรื่องหนึ่งที่เพิ่งจะมาสังเกตตัวเองได้ นั่นก็คือ หนูหัวไว เรียนรู้อะไรได้เร็วมาก ให้ทำอะไรก็ทำได้หมด แต่ขี้เกียจและขี้ท้อชะมัดเลยค่ะ
คือหนูมักจะมีสิ่งดีๆที่อยากทำอยู่เสมอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงคือ มันมักจะวนเวียนอยู่แค่ในความคิด หนูไม่ยอมทำมันออกมาจริงๆสักทีค่ะ
ทำให้พอถึงคราวจริงๆ หนูมักจะทำผลงานออกมาได้ดีในระดับนึงนะ แต่รู้ว่าจริงๆแล้วยังทำมันให้ดีกว่านี้ได้อีกเยอะ มักจะเป็นแบบนี้ค่ะ
อย่างเช่นตอนเรียน หนูขี้เกียจอ่านหนังสือมาก แต่จำได้นะว่าเรียนเรื่องอะไร key ของแต่ละเรื่องคืออะไร ใครถามอะไรก็ตอบได้กว้างๆ
แต่พอไปทำข้อสอบจริงๆกลับ panic เขียนไม่ออก เพราะมันต้องอาศัยความรู้ที่ลึกลงไปอีก ซึ่งหนูอ่านมันไม่ละเอียดมากพอ
และพอคิดว่าจะเขียนให้มัน perfect ไม่ได้ ก็เลือกไม่เขียนอะไรลงไปเลยดีกว่า และนั่นทำให้เกรดหนูต่ำมากค่ะ แต่ยังดีที่ไม่หลุดทุน
ตอนอยู่ปี 2 เคยทำเพลงลง youtube แปลเพลงเกาหลีเป็นภาษาไทยแล้วเข้าห้องอัดเอง ตอนนั้นยอดวิวหลายหมื่นเลยค่ะ
แต่ก็ทำได้เพลงเดียวนั่นแหละ แล้วก็เลิก เพราะคิดว่าขี้เกียจทำแล้ว คนอื่นทำเยอะแล้ว เราคงสู้คนอื่นไม่ได้หรอก ทำแล้วไม่ดีที่สุดไม่ทำดีกว่า
เต้น cover ก็ทำมาแล้วค่ะ แข่งชนะระดับภาคเพื่อไปแข่งต่อระดับประเทศด้วย แต่ก็จบอยู่แค่นั้น ไม่ทำละ สู้คนอื่นไม่ได้หรอก ขี้เกียจทำละ
ส่วนตอนทำงาน เวลามี present อะไรสักอย่าง หนูมักจะทำตอนใกล้ๆวัน present ซึ่งจริงๆผลงานมันออกมาดีเลยนะคะ
บอสและเพื่อนร่วมงานมักจะชมเสมอว่าสิ่งที่เขารอคอยในการประชุมแต่ละครั้งก็คือ presentation ของหนูนี่แหละ มันสนุกและแก้ความน่าเบื่อได้
แต่ในความเป็นจริงแล้ว หนูคิดและรู้ตัวเสมอเลยว่าถ้าหนูให้เวลากับมันมากกว่านั้น ถ้าตั้งใจมากกว่านั้น มันจะดีกว่านั้นอีกเยอะเลย
แต่สิ่งที่คิดในหัวและทำออกมาจริงๆก็คือ เหมือนหนูคิดแค่ว่า แค่นี้ก็ดีแล้วนี่ ทุกคนก็ดูพอใจ งั้นก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องทำมากไปกว่านี้หรอก
ซึ่งที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา นั่นก็เพราะหนูไม่อยากอนุญาตให้ตัวเองคิดแบบนี้อีกแล้วค่ะ แต่หนูไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อแก้ปัญหานี้จริงๆ
หนูวางเป้าหมายในชีวิตเอาไว้ทั้งระยะสั้นและระยะยาว และหนูกำลังกังวลว่าถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ หนูอาจจะไม่สามารถทำอะไรได้สำเร็จจริงๆอีกเลย
ภายใน 3-5 ปีต่อจากนี้ หนูอยากเรียนต่อปริญญาโทที่มหาลัยหนึ่งในต่างประเทศค่ะ และหนูอยากได้ทุนฯด้วย
หนูจบป.ตรีวิศวะ (inter) ในมหาลัย top ของไทยเลย ได้ทุนเต็มจำนวนตลอดเวลาที่เรียนเพราะความสามารถหลายอย่างมัน outstanding
แต่ด้วยเกรดตอนจบ ป.ตรี ไม่ถึง 2.50 ถึงแม้จะจบจากม.ดัง เป็นเด็กทุนฯ เป็นประธานกิจกรรมเยอะแยะ แต่หนูก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก
จิตใต้สำนึกมันบอกแค่ว่า ไม่ว่าจริงๆแล้วเราจะทำงานเก่งยังไง แต่เกรดไม่ถึง 2.50 ก็คงหมดสิทธิเรียนต่อ ป.โท ในต่างประเทศอย่างที่ฝันไว้แล้วล่ะ
แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า มันมีคนเยอะแยะเลยนะที่เกรดต่ำกว่านี้อีก แต่เขายังไปเรียนได้เลย และดูเหมือนจะไปได้ดีด้วย
และในอนาคตการทำงาน หนูไม่อยากเป็นพนักงานระดับปฏิบัติการไปตลอดชีวิต (ไม่ได้ blame อาชีพนะคะ เป็นแค่ความต้องการของตัวเองเฉยๆ)
หนูอยากทำงานในระดับบริหาร (Assistance Manager, Manager, Director, หรือหน้าที่ที่ต้อง manage คนทั้งแผนก หนูชอบมาก อยากทำ)
และหนูอ่านหนังสือหลายๆเล่ม อ่านบทความหลายๆอัน หลายคนก็ก้าวขึ้นมาจากความผิดพลาดในอดีตของตัวเองกันได้ทั้งนั้น
หนูเลยยังไม่อยากหมดหวังกับตัวเองขนาดนั้น อยากลองดูสักตั้ง แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่การหลอกตัวเองไปวันๆหรือเปล่า?
หนูเลยอยากถามทุกคนค่ะ ว่าจริงๆแล้ว คนเราสามารถเปลี่ยนหรือพัฒนาตัวเองได้"จริงๆ"ใช่ไหมคะ? มันทำได้จริงๆใช่ไหม?
การที่หนูจบป.ตรีด้วยเกรดไม่ถึง 2.50 แต่ได้งานดีๆทำ ได้เงินเดือนสูงกว่าค่าเฉลี่ยของคนรุ่นเดียวกัน มีผลงานโดดเด่นในที่ทำงาน
มีบริษัทอื่นมาทาบทามไปทำงานด้วยทั้งในและต่างประเทศ นั่นหมายความว่าจริงๆแล้วหนูยังพอมีดีอยู่บ้าง ถึงเกรดจะน้อยใช่ไหมคะ?
แล้วถ้าหนูเร่งพัฒนาตัวเอง ทั้งทางด้าน skills การทำงาน, การคิด, การพูด, การกระทำ, รวมไปถึงด้านจิตใจ เลิกขี้เกียจเลิกท้อแบบที่ผ่านมา
สักวันหนึ่งมันจะช่วยผลักให้หนูได้ขึ้นไปอยู่ในจุดที่หนูอยากจะอยู่ อยากจะเป็น อยากจะทำได้จริงๆใช่ไหมคะ?
หนูไม่อยากให้การฮึดสู้ การลงทุนลงแรงกับการพัฒนาตัวเอง มันพาหนูวิ่งเข้าสู่ความจริงที่ว่า จริงๆแล้วหนูพัฒนาต่อไม่ได้อีกแล้ว
เพราะหนูคงโตเกินกว่าที่จะพัฒนาแล้ว มันควรโดนพัฒนาไปตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยฯแล้ว
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆหนูคงเสียใจมาก และที่มากที่สุดคือ หนูไม่อยากเขียนบนหน้าผากตัวเองว่าหนูเป็นคนที่ดีและเก่งไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วเลยค่ะ
แล้วถ้าคำตอบคือมันทำได้จริงๆ... มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนคะ กว่าหนูจะเห็นว่าผลของการกระทำมันสำเร็จแล้วจริงๆ?
หนูต้องทุ่มเทมากขนาดไหน ต้องพยายามแบบไหน ต้องพัฒนาตัวเองแบบไหนถึงจะเข้าใกล้ความสำเร็จที่หนูอยากได้คะ?
หากท่านใดมีประสบการณ์ มีเรื่องเล่า หรือมีคำแนะนำดีๆ หนูขออนุญาตรบกวนให้ช่วยแนะนำหรือพูดคุยกับหนูหน่อยได้ไหมคะ?
หนูไม่สามารถพูดคุยหรือปรึกษาเรื่องนี้กับใครรอบๆตัวได้จริงๆ คิดว่าการคุยกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันอาจจะช่วยให้อะไรๆมันง่ายมากกว่า
อย่างไรแล้วหนูขอน้อมรับทุกคำแนะนำและความกรุณานะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านกระทู้จนจบและให้คำปรึกษาค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ
* ขออนุญาตติดแท็ก "ชีวิตในต่างแดน" เพราะคิดว่าน่าจะมีคนเคยเป็นคล้ายๆกันแต่สุดท้ายก็พาตัวเองไปอยู่ในจุดที่อยากอยู่ได้สำเร็จค่ะ
* ขออนุญาตติดแท็ก "การลงทุน" เพราะสิงอยู่ห้องนี้บ่อย เจอคนประสบความสำเร็จเยอะ เผื่อมีใครแนะนำสิ่งดีๆหรือแชร์ประสบการณ์ได้ค่ะ