ตอนนี้เราเป็นน้องใหม่ปี1 อยู่ที่ม.รัฐแห่งหนึ่ง ชีวิตตอนม.ปลายมันดีมากจริงๆค่ะ ไปไหนทำอะไรมีเพื่อนตลอด อาจเพราะได้เพื่อนดีด้วยทุกอย่างเลยดีไปหมด จนวันหนึ่งได้มาใช้ชีวิตมหาลัย เพื่อนในกลุ่มเรามี 5 คน ติดม.รัฐคนละที่ไปเลยค่ะ ตอนนี้ทุกคนมีเส้นทางเป็นของตัวเองเลยห่างๆกันไป  ชีวิตมหาลัยไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันเลยค่ะตั้งแต่ก้าวเข้ามา ช่วงแรกๆดีจริงคุยกับเพื่อนต่างสาขาได้หมด จนวันหนึ่งต้องได้มาอยู่หอในกับเพื่อนในสาขาตัวเอง อย่างว่าค่ะช่วงแรกดีมากเพื่อนในห้องมีสี่คนรวมเราด้วย เวลาไปเรียนก็ไปกันเป็นกลุ่ม วันหนึ่งก็มีเพื่อนในห้องคนหนึ่งจู่ๆก็ไม่คุยกับเรา เมินเราไปดื้อๆ ตอนนั้นก็คิดว่าอืม เพื่อนออกกำลังกายมาคงเหนื่อยเลยไม่อยากพูด แต่พอมันผ่านมาเรื่อยๆความรู้สึกบอกเราว่ามันไม่ใช่แล้วนะ เราก็พยายามนึกอยู่ว่าเราทำไรผิดรึเปล่า แต่มันไม่มีเพราะก่อนหน้านั้นไม่ได้พูดอะไรกับใครเลย เราก็เลยปล่อยผ่าน เพื่อนในห้องเคยชวนเราไปร้านเหล้า ไปผับ ไปกินหมูกะทะ แต่เราไม่ได้ไปเพราะไม่ค่อยชอบกินบ่อยๆ คงเพราะเราปฎิเสธเพื่อนอยู่ตลอด จากนั้นเพื่อนก็ไม่เคยชวนเราอีกเลย และจากที่เคยชวนกันไปเรียนเพื่อนก็ไม่ชวน ไม่ว่าจะการกินข้าว การไปไหนมาไหนตอนนี้คือเราต้องไปคนเดียว คนเดียวจริงๆ ตอนนั้นมันอึดอัดใจมากแอบนอนร้องไห้ตอนเพื่อนหลับเป็นประจำ คิดมากจนกลัวตัวเองเป็นไมเกรนกับโรคซึมเศร้า จากที่เคยมีเพื่อนตลอดวันหนึ่งต้องมาใช้ชีวิตคนเดียวมันไม่ง่ายเลยจริงๆ เรามีเพื่อนสนิทคนหนึ่งมาเรียนที่มอเดียวกันแต่คนละสาขา เวลาที่มีก็ไม่ค่อยตรงกัน เราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาแม่ เล่าให้เขาฟังแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย แม่พูดทำนองว่าทำไมถึงต้องยึดเพื่อนเป็นหลัก เครียดหนักกว่าเดิมค่ะ 5555555 แวบหนึ่งในหัวคืออยากซิ่ว เราก็เอาเรื่องอยากซิ่วกับเรื่องเพื่อนไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง สรุปเครียดกว่าเดิมแบบสุดๆไปเลย เพื่อนพูดแรงมาก บางทีก็อยากพูดว่ากูแค่ต้องการคำปลอบใจป่ะวะ กูทุกข์ใจเลยมาหาไม่ใช่เพื่อมารับฟังคำพูดแรงๆ ในใจตอนนั้นมันอ่อนแอมากจริงๆค่ะ พยายามปรับตัวโดยการคุยกับเพื่อนในสาขาแทบจะทุกคน สุดท้ายเหมือนเดิมค่ะอยู่คนเดียว คิดนะคะว่าเราพูดอะไรผิดไป ไปทำอะไรให้เพื่อนไม่พอใจ แต่ส่วนตัวไม่ได้พูดคำหยาบกับใครเลยนอกจากเพื่อนสนิทของตัวเอง หรือว่าที่เพื่อนไม่คบเพราะไม่พูดคำหยาบ อยากให้ทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่านกระทู้นี้ช่วยคอมเมนต์ด้วยนะคะ เราคงไม่เห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง ขอบคุณค่ะ