ตามหัวข้อเลยค่ะตอนนี้สับสนมากๆ บอกก่อนว่าเรากับแฟนคบกันมาหลายปีแล้ว แต่ช่วงปลายปีที่ผ่านมาแฟนต้องไปทำงานที่ตปท.แรกๆเราก็คิดถึงเขาค่ะอยากเจออยากกอดเขาทุกวันแต่พอนานๆไปเราก็เริ่มเฉยๆและชินกับการที่ไม่มีเขาอยู่ จนเริ่มเย็นชาและไม่สนใจ ขี้เกียจตอบแชทเขาทักมาตอนกลางคืนเราไปตอบเย็นๆของอีกวัน บางทีก็ไม่ตอบเลยเขาคอลมาเราก็ไม่อยากคุยด้วยบวกกับตอนนั้นเราติดเกมหนักมาก เล่นทั้งวันถ้าเขาโทรมาตอนเราเล่นเราจะโมโหแล้วก็หงุดหงิดมากเพราะเราตัดสายทิ้งแล้วก็ยังโทรอยู่เรื่อยๆจนทะเลาะกัน เวลาเขากลับมาไทยเขาชวนเราไปไหนเราก็ม่อยากไปค่ะอยากอยู่บ้านเฉยๆ จนเขาน้อยใจร้องไห้ที่เราเปลี่ยนไป ทะเลาะแล้วเราก้บอกเลิกเขาไม่เกินวันสองวันเขาก็มาง้อแล้วคืนดีกัน เขาพยายามที่จะปรับเข้าหาทำทุกอย่างแต่เราก็ยังเป็นแบบเดิม เราก็มาคิดๆดูว่าทำไมเราถึงเป้นแบบนี้เรารู้สึกว่าเราไม่ได้รักเขาแล้วค่ะเลยทำให้เราเฉยๆ แต่เราก็ยังอยากมีเขาอยู่นะคะคือเราไม่ได้อยากตัดกับเขาเรายังอยากมีเขาอยู่ในชีวิตของเรา ปรึกษาใครเขาก็บอกให้เลิก เพราะถ้าเราไม่ปล่อยเขามันเหมือนเราทำร้ายเขา จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราเลยตัดสินใจที่จะเลิกกับเขาแบบจริงจัง ตั้งแต่วันนั้นเราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะแค่นึกถึงก็ร้องไห้แล้วยิ่งเข้าไปดูสตอรี่ดูเฟสเขาโพสหาเราทุกวันเรายิ่งร้องไห้หนักมาก แต่เราไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเราร้องไปทำไม วันที่เราบอกเลิกเขาเราร้องแบบไม่ลืมหูลืมตาแต่เราไม่รู้ว่าร้องเพราะดีใจหรือเสียใจ เราสับสนกับตัวเองมากๆ สรุปเราเป็นไรกันแน่เหมือนตัวเองเป็นบ้า ใครเคยมีอาการแบบนี้ช่วยตอบเราทีค่ะว่ามันยังไงกันแน่ ขอบคุณค่ะ🙂
ใครเคยบอกเลิกแฟนด้วยเหตุผลที่ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วแต่พอเลิกจริงๆกลับมานั่งร้องไห้คิดถึงเขามั้ย?